Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ο Κρις Γουντχάουζ, επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έγραψε πολύ αργότερα ότι ο απλός Ελληνας είχε τέσσερις επιλογές απέναντι στο κατοχικό καθεστώς: «Να καθίσει ήσυχα χωρίς να κάνει τίποτα, να δραπετεύσει από τη χώρα, να συνεργαστεί με τον εχθρό, να πολεμήσει τον εχθρό».
Προσπερνάμε τον πειρασμό να παρατηρήσουμε τυχόν αναλογίες με τη μνημονιακή πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων και συνεχίζουμε με τον συλλογισμό του φλεγματικού Βρετανού: «Οσοι διάλεξαν ένα από τα δυο πρώτα, φάνηκαν πιο έξυπνοι από την άποψη του προσωπικού τους συμφέροντος, όπως απέδειξαν τα κατοπινά γεγονότα. Οσοι διάλεξαν το τρίτο, βρέθηκαν να ακολουθούν τους πρώτους σε κοντινή απόσταση. Οσοι όμως προτίμησαν το τέταρτο, διέπραξαν φαινομενικά ένα ανόητο στην καλύτερη περίπτωση σφάλμα και στη χειρότερη έγκλημα».1
Πράγματι, ο θρίαμβος του αντιΕΑΜικού μπλοκ, με τις μοναρχικές δυνάμεις και τον δωσιλογισμό να επικρατούν συντριπτικά στο εσωτερικό του, διαμόρφωσε τη μεταπολεμική ελληνική ιδιαιτερότητα, όπου οι συνεργάτες και οι δωσίλογοι δικαιώθηκαν και στελέχωσαν το μετεμφυλιακό κράτος ενώ οι μαχητές της Αντίστασης αντιμετωπίστηκαν ως εγκληματίες, βρέθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες ή απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Αυτή η κοινωνική και πολιτική μεταστροφή ολοκληρώθηκε σταδιακά στη διάρκεια της δεκαετίας του '40, ωστόσο η κρίσιμη καμπή που οδήγησε στην παραπάνω -μοναδική σε ολόκληρη την Ευρώπη- αντιστροφή και μετέτρεψε τους νικητές και απελευθερωτές της χώρας σε κυνηγημένους συνέβη ακριβώς στη διάρκεια των πρώτων μηνών ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου