Ας μιλήσουμε για τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας. Μέρος 7ο

 Του Γ. Γ.

«Όσο υπάρχουν τάξεις, όσο υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί θα υπάρχει βία. Τη βία την γεννάει η βασική κοινωνική αντίθεση του πλούτου με τη φτώχια. Αυτό δεν είναι ανακάλυψη της επαναστατικής Αριστεράς. Έτσι ακριβώς το διατύπωσε πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια ο Πλάτωνας. Η βία, ο βωβός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων κατά τον Μάρξ, η βαρβαρότητα και οι πόλεμοι θα συνεχιστούν μέχρι ο κόσμος της εργασίας να απελευθερώσει τον εαυτό της και την κοινωνία και η ανθρωπότητα αρχίσει να ζει επιτέλους την ιστορία της.

Αυτή η πραγματικότητα, ότι έχουμε κοινωνικό πόλεμο και όχι κοινωνική ειρήνη, κοινωνική αλληλεγγύη και ουσιαστική δημοκρατία, ήταν που οδήγησε την δράση της 17Ν. Η κρατική βία, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση που μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία, η φτώχια, η ανεργία, η υποβάθμιση της ζωής, η αποξένωση που γεννά το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα, η αδικία και η προκλητική ατιμωρησία όσων ασυδοτούν ενάντια στον λαό και τη χώρα όπλισαν το χέρι της 17Ν.
Δεν δράσαμε με όρους πολέμου. Στην αδιάκριτη κρατική βία και τρομοκρατία αντιτάξαμε την προσεκτική και επιλεγμένη δίκαιη λαϊκή αντιβία». 

Δημήτρης Κουφοντίας – 24/11/2013.  Δικαστήριο Κορυδαλλού

«Η κοινωνική αλλαγή είναι εφικτή, γιατί είναι ιστορικά αναγκαία. Προσωπικά είμαι απόλυτα πεπεισμένος γι' αυτό, όπως ακριβώς ήμουν στα 18 μου, όταν πρωτοσυναντήθηκα με το μαρξισμό και το κομμουνιστικό κίνημα.  

Μιλώντας γενικά, θα έλεγα δύο πράγματα. Πρώτον, ότι καμιά αλλαγή ιστορικής κλίμακας δεν έγινε χωρίς βία, χωρίς επανάσταση. Οι σύγχρονοι αστοί ξεχνάνε τις αστικές επαναστάσεις, τη βιαιότητά τους, το αίμα που χύθηκε για να νικήσουν. Ξεχνάνε "τον τρόμο και την αρετή" του Ροβεσπιέρου. Το δεύτερο είναι πως τις μορφές πάλης τις επιλέγουν κάθε φορά τα δρώντα επαναστατικά υποκείμενα. Δεν είναι ζήτημα κάποιας συνταγής».

Χρήστος Τσιγαρίδα – Μέλος του ΕΛΑ (απόσπασμα από συνέντευξη του)

«Ο μαρξισμός, που είναι αναμφισβήτητα εχθρός κάθε αφηρημένης διατύπωσης, κάθε δογματικής συνταγής, απαιτεί να μελετάμε προσεκτικά τη διεξαγόμενη μαζική πάλη, που με την ανάπτυξη του κινήματος, με το ανέβασμα της συνειδητότητας των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων γεννά συνεχώς όλο και νέους, όλο και πιο ποικίλους τρόπους άμυνας και επίθεσης. Γι' αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. … 

Το να προσπαθεί κανείς ν' απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στο ζήτημα που άφορα ένα ορισμένο μέσο πάλης, χωρίς να εξετάσει λεπτομερειακά τη συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου κινήματος στο δοσμένο βαθμό ανάπτυξής του, σημαίνει ότι εγκαταλείπει εντελώς το έδαφος του μαρξισμού». 

Β. Ι. Λένιν - Ο παρτιζάνικος πόλεμος

Δεν θα ισχυριζόμουν ότι έχω μελετήσει την ιστορία του διεθνούς και ελληνικού αντάρτικου πόλης. Πέρα όμως τις όποιες αναγνώσεις μου, έτυχε να συζητήσω και με κάποιους/ες που βρέθηκαν κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε οργανώσεις ένοπλης πάλης.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και με τον Δ. Κουφοντίνα, ενώ με την γυναίκα του Αγγελική Σωτηροπούλου έχουμε βρεθεί αρκετές φορές, όπως και με τον υπέροχο αγωνιστή Χρήστο Τσιγαρίδα ο οποίος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για να υπερασπιστεί την επαναστατική του τιμή και την οργάνωση (ΕΛΑ) στην οποία συμμετείχε. Πολύ πιο αναλυτικές ανάλογες συζητήσεις έχω κάνει με συντρόφους που υπήρξαν αντάρτες πόλης στην Τουρκία.

Απ’ την θεωρητική μου κατάρτιση και τις συζητήσεις που έχω κάνει σχημάτισα την άποψη ότι οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας είναι μέρος του επαναστατικού κινήματος για τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό. 
Υπάρχει και η άλλη άποψη, που μας λέει ότι όσοι συμμετέχουν σε οργανώσεις ένοπλης πάλης είναι είτε «χρήσιμοι ηλίθιοι», είπε προβοκάτορες. (Αυτή την θέση υποστηρίζουν κύρια αυτοί που στην έναρξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το ’73 έκαναν λόγο για τους «300 προβοκάτορες του Ρουφογάλλη», ενώ υποστήριζαν ότι η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 υποκινούταν από «μυστικές υπηρεσίες και ξένες πρεσβείες». Αυτή την πολιτική τοποθέτηση δεν την κάνουν μόνο όσοι θεωρούν ότι «στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς).

Να ξεκαθαρίσουμε ότι το μπλογκ μας θα φιλοξενήσει όποια πολιτική άποψη μας σταλεί και δεν συμφωνεί με τις απόψεις του γράφοντος. Μια τέτοια αντιπαράθεση, ακόμα και πολεμική μέσα στις γραμμές του κινήματος είναι υγεία και μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να προσφέρει.

Σ΄ αυτή την κατεύθυνση θα παραθέσουμε πολλά θεωρητική κείμενα. Ξεκινάμε από σήμερα παρουσιάζοντας σε μορφή κειμένου ολόκληρο το βιβλίο του  Κάρλος Μαριγκέλλα «Εγχειρίδιο του Αντάρτη Πόλης». Ηταν κάτι που απουσίαζε από το διαδίκτυο και πέρα απ’ την ιστορική του αξία -είναι από τα κείμενα που σημάδεψαν το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα-, υπήρξε η "Βίβλος" για το σύνολο των οργανώσεων ένοπλης πάλης ανά την υφήλιο: από τα αντάρτικα κινήματα της Λατινικής Αμερικής μέχρι τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό

Παράλληλα η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μας κάνει να αντιληφθούμε την ψυχοσύνθεση ενός αντάρτη πόλεων.

Εχει σημασία να πούμε ότι ο Μαριγκέλλα ήταν ανώτατο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας. Για την δράση και τις απόψεις του το κόμμα του τον διαγράφει και αυτός δηλώνει: «Η αμετακίνητη απόφασή μου είναι να αγωνιστώ ως επαναστάτης στο πλευρό του λαού … Ποτέ δεν θα απαρνηθώ την κομμουνιστική μου ιδιότητα».

Θα μπορούσε να μας αντιτείνει κάποιος ότι ο Μαριγκέλλα και η οργάνωση του δρούσε ένοπλα και συνωμοτικά για να αντιμετωπίσει το βάρβαρο και ολοκληρωτικό καθεστώς του δικτάτορα Βάργκας. Σε αστικές κοινοβουλευτικές «δημοκρατίες» δεν έχουν θέση αυτές οι οργανώσεις.
Σ’ αυτό και σε μια σειρά άλλα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.

Στην πρόσφατη ιστορίας μας έχουν καταγραφεί πάνω από 1.000 οργανώσεις ένοπλης πολιτικής βίας σε όλο τον κόσμο. Ελάχιστες ήταν αυτές που έδρασαν σε δικτατορικά καθεστώτα.

Ας φέρουμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ένα απ’ την Λατινική Αμερική και ένα απ’ την Ευρώπη.

Όταν ξεκίνησε το ένοπλο κίνημα των «Τουπαμάρος» στην Ουρουγουάη, το βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη αυτής της χώρας ήταν το υψηλότερο που υπήρχε σε όλη την Λατινική Αμερική. Στην χώρα υπήρχε αστικοδημοκρατική κυβέρνηση, εκλεγμένη από κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Στο όνομα της επικράτησης όμως του σοσιαλισμού οι αντάρτες προχώρησαν σε εισβολές σε στρατόπεδα απαλλοτριώνοντας όπλα, έκαναν θεαματικές ληστείες σε τράπεζες και καζίνο, πραγματοποίησαν απαγωγές φασιστών – αφεντικών κ.α κερδίζοντας την συμπάθεια του μεγαλύτερου μέρους. (Θα σας συνιστούσαμε να διαβάσετε το βιβλίο «Τουπαμάρος, η κριτική των όπλων» του Ρεζί Ντεμπρέ. (Εκδόσεις "Σύγχρονα κείμενα").

Αλλωστε μπορεί κανένας να ξεχάσει την δράση της Φράξιας Κόκκινος Στρατός, (RAF) από το 1970 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 στην Δυτική Γερμανία;

Σε συνθήκες καπιταλισμού πάντα θα υπάρχουν αγωνιστές που θα πιστεύουν ότι ενέργειες ατομικής τρομοκρατίας συντελούν στην μαζική προετοιμασία, ψυχολογική, και  ιδεολογική για την γενικευμένη σύγκρουση για την δημιουργία επαναστατικών συνθηκών. Αποδέχονται δηλαδή την ρήση του Μάο ότι «μια σπίθα είναι αρκετή να βάλει φωτιά στον κάμπο».

Τι μας λέει η ιστορική πείρα γι’ αυτό; Θα το δούμε στην επόμενη ανάρτησή μας.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ