Στις 17 Ιούλη του 1936 μια ομάδα φασιστών αξιωματικών που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Σέγκουι, στασίασε και κατέλυσε τις νόμιμες αρχές της δημοκρατίας που είχαν βγει από τις εκλογές του Φλεβάρη του ίδιου χρόνου. Αυτή ήταν και η αρχή του φασιστικού πραξικοπήματος που απλώθηκε με ταχύτητα αστραπής σ’ ολόκληρη τη χώρα κι αιματοκύλισε τον Ισπανικό λαό για τρία σχεδόν χρόνια.Το φασιστικό αυτό πραξικόπημα δεν ήταν αποτέλεσμα μιας πρόχειρης συνωμοσίας. Ήταν ένα πολύ καλά μελετημένο κι οργανωμένο πραξικόπημα που το καθοδηγούσε μια ομάδα από έμπειρους στρατηγούς, γνωστούς για τις συμπάθειες τους στο χιτλερικό καθεστώς και τις φασιστικές τους πεποιθήσεις, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο Φραγκίσκο Φράνκο, που έγινε αρχηγός τους. Είχε γερά στηρίγματα στην αστική τάξη της χώρας, στους μεγάλους γαιοκτήμονες και (σε ποιούς άλλους;) στον κλήρο.
Φασιστικές οργανώσεις όπως η φάλλαγα, οι καρλιστές και άλλες, δρούσαν σχεδόν νόμιμα συνθέτοντας το παρακράτος της χώρας, και διαβρώνοντας ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Είχε, ακόμη,την υποστήριξη των φασιστικών καθεστώτων του εξωτερικού και αποτέλεσε μια ανοιχτή και καλά οργανωμένη επίθεση ενάντια στην Δημοκρατική Ισπανία που, για πρώτη φορά στην ιστορία της, κυβερνιόταν απ’ όλα, χωρίς εξαίρεση, τα δημοκρατικά κόμματα, επίθεση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν μια πρόβα για τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε μετά.
Τα φασιστικά σχέδια όμως δεν πέτυχαν απόλυτα. Και δεν πέτυχαν χάρη στην αυτοθυσία του Ισπανικού λαού και πάνω απ’ όλα της Ισπανικής εργατικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή της φασιστικής επίθεσης μια γιγάντια λαϊκή κινητοποίηση αγκάλιασε ολόκληρη τη χώρα.
Τεράστιες διαδηλώσεις έγιναν στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις με την κραυγή “θέλουμε όπλα”. Ο τακτικός στρατός της Δημοκρατίας σχεδόν διαλύθηκε, γιατί πάνω από το 80% των αξιωματικών του πέρασε με τους φασίστες. Αλλά από τα λαϊκά στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου ένας άλλος στρατός άρχισε να σχηματίζεται. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου