Αγανάκτηση, θυμός, ταξικό μίσος, οργή για τους «λειτουργούς» της δικαιοσύνης

 Αγανάκτηση, θυμός, ταξικό μίσος, οργή για τους «λειτουργούς» της δικαιοσύνης, είναι οι μόνες «κόσμιες» λέξεις που μπορείς να βρεις για να σχολιάσεις την δικαστική απόφαση η οποία απορρίπτει  την αίτηση αναστολής έκτισης της ποινής της Ηριάννας και του συγκατηγορουμένου της, Περικλή, στο Πενταμελές Εφετείο Αναστολών Αθήνας.

Πραγματικά το ελληνικό λεξιλόγιο αδυνατεί να βρει εκφράσεις για να σχολιάσει –χωρίς τον κίνδυνο ποινικής δίωξης- το σκεπτικό που επικαλέστηκαν οι δικαστές για να εξακολουθούν να είναι φυλακισμένα δυο νέα παιδιά θύματα μιας ολοφάνερης κακοστημένης μπατσάδικης σκευωρίας.

Εδώ έχουμε μια απόφαση ανάλογης αυτών που λάμβαναν τα έκτακτα στρατοδικεία στην μετεμφυλιακή περίοδο.
Χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα οι δικαστές πήραν μια τρομοκρατική απόφαση για να στείλουν ένα μήνυμα στην κοινωνία ότι είναι αδίστακτοι σε όσους/ες στοχοποιηθούν από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Και προφανώς τους είναι αδιάφορες οι αποδοκιμασίες που δέχτηκαν από τους συγκεντρωμένους αλληλέγγυους στο δικαστήριο.

Και το ερώτημα παραμένει: Πώς αντιδρούμε μπροστά σε τέτοιες αποφάσεις τις δικαστικής εξουσίας; Αρκούν οι διαδικτυακές μας  παρεμβάσεις;

Κείμενο της Αλέκας Ζoρμπαλά στο f/b

Οι δικαστικές αποφάσεις, που εναρμονίζονται με το "κοινό περί δικαίου αίσθημα ", με το "λαϊκό αίσθημα " ήταν, είναι και θα είναι εξαιρετικά σπάνιες, οι απειροελάχιστες εξαιρέσεις, που αποτελούν και την "νομιμοποιητική" βάση μιας ανάλγητης και με σαφές ταξικό πρόσημο εξουσίας, της δικαστικής εξουσίας.

Πέρα από οποιαδήποτε θέματα υπερασπιστικής τακτικής, καμία έκπληξη λοιπόν για την ομόφωνη απορριπτική απόφαση για την Ηριάννα και τον Περικλή, πολλώ δε μάλλον όταν έχει διαφανεί και έντονη βεντέτα μεταξύ των επιμέρους εξουσιών του Κράτους.

Στη μάχη των βουβαλιών, πάντα τα βατράχια θα είναι ηττημένα. Εκτός αν αρνηθούν αυτό το ρόλο.