Ζητήματα αρχών

Μα 'γω δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος.

Βασίλης Τσιτσάνης

Η ηρωίδα του λαού μας και του κομμουνιστικού κινήματος Ηλέκτρα Αποστόλου διηγούνταν στις συγκρατούμενές της πώς χώρισε το σύντροφό της και πατέρα του παιδιού της, όταν αυτός δεν άντεξε τα βασανιστήρια στο κάτεργο της Κέρκυρας και υπέγραψε δήλωση: «Τον αγαπούσα πολύ και κρυβόμουν για να κλάψω, για να μη με βλέπουν οι σύντροφοι. Επρεπε όμως να το κάνω αυτό, για να διατηρήσω τη μνήμη του Γιάννη-αγωνιστή και όχι του Γιάννη-αποστάτη».

Και συμπλήρωνε, με λόγια που έμελλε να αποδειχτούν προφητικά: «Εγώ όταν πιάνομαι δε νιώθω καμιά ανησυχία για την  απολογία μου. Γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μιας μέρας παρελθόν».

Η «δήλωση» έχει μια ιδιαίτερη θέση στην πρόσφατη ιστορία του λαού μας και ειδικά στην ιστορία του κομμουνιστικού και εαμικού κινήματος. Δεν είναι μόνο αγωνιστές-σύμβολα, σαν την Ηλέκτρα, τον Μαλτέζο, τον Μπελογιάννη.
Είναι χιλιάδες εκείνοι που μαρτύρησαν αρνούμενοι να υπογράψουν «δήλωση». Είτε στα άντρα βασανιστηρίων της Ασφάλειας, είτε στις φυλακές, είτε στα ξερονήσια-κολαστήρια, οι αγωνιστές υπερασπίζονταν και την προσωπική τους αξιοπρέπεια και την τιμή του Κόμματος και του κινήματος, αρνούμενοι να υπογράψουν «δήλωση», με κόστος που συχνά ισοδυναμούσε με θάνατο.

Σήμερα δε βρισκόμαστε σ' εκείνες τις εποχές. Οχι γιατί εκδημοκρατίστηκε η αστική εξουσία, αλλά γιατί το κίνημα δεν είναι τόσο απειλητικό γι' αυτήν. Η αστική εξουσία, όμως, είναι αμείλικτη και εξακολουθεί να ζητά «δήλωση» από εκείνους που ως πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται όμηροι στα χέρια της. Ενας απ' αυτούς είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας, που βρίσκεται σήμερα στην τέταρτη μέρα μιας ακόμη απεργίας πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του στην κανονική άδεια.

Ο ίδιος έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι «δήλωση» δεν υπογράφει. Σέβεται την επαναστατική του τιμή και αξιοπρέπεια, ενώ δεν παραλείπει να θυμίσει τη ματωμένη Ιστορία του κινήματός μας. Δεν είναι απ' αυτούς που θα βάλουν τον εαυτό τους πάνω από την Ιστορία, που θα διαβούν την πόρτα της φυλακής ταπεινωμένοι, αξιοθρήνητοι, πατώντας πάνω στα άλικα  σημάδια που έχουν χαράξει οι μάρτυρές μας.

Για την αστική εξουσία θα ήταν αρκετή μια «σεμνή» δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης από τον Κουφοντίνα. Τα πολλά «καταγγέλλω» και «κατηγορώ» θα φάνταζαν ψεύτικα στο στόμα του.
Μετά θα έπιαναν δουλειά τα παπαγαλάκια. Οχι για να ξεφτιλίσουν τον Κουφοντίνα, αλλά για να χρησιμοποιήσουν έναν εξευτελισμένο Κουφοντίνα ως εργαλείο για τον εξευτελισμό των επαναστατικών ιδεών. Για να εμπεδώσουν στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα στις νέες γενιές τη ματαιότητα κάθε επαναστατικής δράσης.

Κοιτάζοντας έτσι τα πράγματα, θα συμφωνήσετε ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας δε δίνει μόνο μια μάχη για την προσωπική του τιμή και αξιοπρέπεια (που και αυτή θα άξιζε το σεβασμό και την αλληλεγγύη μας). Δίνει και μια μάχη για ζητήματα αρχών, για την Ιστορία μας, για το μαρτυρολόγιο των ηρώων μας. Και ειδικά αυτή η μάχη αρχών μας αφορά όλους εξίσου.
Σ' αυτή τη μάχη ο Κουφοντίνας παύει να είναι ο πολιτικός κρατούμενος, ο όμηρος του αστικού κράτους που αγωνίζεται για τα δικαιώματά του με το μόνο όπλο που διαθέτει, το σώμα του, και μεταπηδά σε μια άλλη σφαίρα. Στη σφαίρα του αγωνιστή για την Ιστορία ενός λαού και ενός κινήματος, για αρχές που σφράγισαν ανεξίτηλα αυτή την Ιστορία.

Εχουμε, λοιπόν, έναν επιπλέον λόγο να σταθούμε στο πλευρό του. Οχι με συμπάθεια, αλλά με μαχητικότητα. Δίνοντας στη λέξη αλληλεγγύη το πραγματικό της νόημα. Γινόμενοι συμμαχητές σ' έναν αγώνα όχι απλώς για δικαιώματα, αλλά και για αρχές και αξίες, για την ιστορική μνήμη και τα ιδεολογικοπολιτικά της φορτία.

Π.Γ.

ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 2 ΙΟΥΝΗ

Β.Κ: Η μορφοποίηση του κειμένου δικιά μας παρέμβαση