Μάης 1973: Ο κόσμος σιχτιρίζει τη Χούντα. Πολλοί βέβαια σιγά, βρίζουν ανάμεσα στα δόντια τους, μην τους πάρουν χαμπάρι οι ρουφιάνοι. Στην τρομοκρατία, τις απειλές, τη λογοκρισία, την καταστολή, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, τις κάθε λογής διώξεις, που κάνουν οι προδότες στρατιωτικοί, έρχεται να προσθέτει η δεινή οικονομική κατάσταση κι η άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Το χρέος και ο πληθωρισμός σπάνε ρεκόρ. Μέσα πάμε πολύ χάλια κι έξω όμως τα πάμε εξίσου άσχημα. Απομονωμένη η Ελλάδα πολλαπλασιάζει τα προβλήματα με τις άλλες χώρες.
Επιπλέον οι χουνταίοι αποδείχτηκαν πολύ μεγαλύτερα λαμόγια από τους αστούς πολιτικούς, καθώς οι φίλοι και συγγενείς βουτάνε ξεδιάντροπα τα χρήματα του Δημοσίου και το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Νομικής, όπου οι δεξιοί τρομάζουν από την ανταπόκριση του κόσμου στον αγώνα των φοιτητών. Ο Κοκός παρακολουθεί κι ανησυχεί.
Όλοι ξέρουν πως βασιλιάς και πραξικοπηματίες ανήκουν στην ίδια παράταξη. Ως τώρα οι βασιλόφρονες στήριζαν τον αντικομουνιστή Παπαδόπουλο. Όμως, αν πέσει η Χούντα, η βασιλεία είναι τελειωμένη. Ο Κοκός το γνωρίζει και δέχεται τη λύση Καραμανλή:
Η χούντα θα παραδώσει ήρεμα και ωραία στον δεξιό πολιτικό, κι αυτός θα φροντίσει να πέσουν στα μαλακά.
Υπάρχουν όμως ορισμένα "προβλήματα". Εκτός από το ότι πολλοί χουντικοί δύσκολα δέχονται κάτι τέτοιο, καθώς βολεύτηκαν και τρώνε με άνεση, δεν θέλουν τον Καραμανλή και πολλοί φιλοβασιλικοί. Πιστεύουν πως πρέπει τη δόξα για την πτώση της Χούντας, να την καρπωθεί ο βασιλιάς!
Είναι οι βασιλικότεροι του βασιλέως! Έτσι προσπαθεί να οργανωθεί ένα κίνημα στο Ναυτικό, το οποίο όμως είναι τελείως της πλάκας. Όσοι το οργανώνουν ξεχνούν μια βασική λεπτομέρεια: Υπάρχουν πολλοί που είναι και με το βασιλιά και με τον Παπαδόπουλο, πράμα απόλυτα φυσικό.
Έτσι οι κινήσεις γίνονται αμέσως γνωστές στους χουντικούς. Κι αυτοί ενεργούν πρώτοι.
Περικυκλώνουν το Ναύσταθμο (αρχηγείο των φιλοβασιλικών) το βράδυ της 22 Μαΐου, βουτάνε τους φιλοβασιλικούς και τους ρίχνουν ένα ξύλο, μα ένα ξύλο, ανάλογο μ' αυτό που έριχναν στους υπόλοιπους. Όμως πέρα από το ξύλο, δεν τους έκαναν άλλα (εξορία, εκτέλεση, πολύχρονη φυλάκιση κα), καθώς ήταν κι αυτοί δεξιοί. Μόνο που έδιωξαν αρκετούς από το στράτευμα. Αν βέβαια ήταν αριστεροί θα τους κρεμούσαν ανάποδα. Τα γεγονότα έπειτα είναι γνωστά, το αντιτορπιλικό Βέλος έφυγε για Ιταλία όπου το πλήρωμα, 270 άντρες, ζήτησαν άσυλο (25 Μάη 1973).
Υπάρχει ο μύθος πως ο Κοκός είχε οργανώσει καιρό την κίνηση αυτή. Δεν νομίζω. Η κατάληξη έδειξε τρομερή ανοργανωσιά, ακόμα και για ερασιτέχνες, πόσο μάλλον για έμπειρους στρατιωτικούς. Τονίζω πως βασιλιάς και χουντικοί στην αρχή συνεργάζονταν αρμονικότατα. "Εν ονόματι του βασιλέως" κλπ, κλπ. Συμφωνώ με την άποψη του ιστορικού Β. Ραφαηλίδη, πως όλα αυτά έγιναν για να μη χαθεί ο θρόνος μετά τη βέβαιη πτώση της Χούντας, πράγμα που τελικά δεν αποφεύχθηκε.
Το κίνημα του Ναυτικού απέτυχε. Έδειξε όμως πως ο Παπαδόπουλος τα έκανε τόσο χάλια, που έχασε τους παραδοσιακούς συμμάχους των δικτατόρων. Η ρήξη με το Παλάτι που ακολούθησε, επιτάχυνε την πτώση του. Όσο για τους αναλώσιμους φιλοβασιλικούς πήραν μια γεύση τι τραβούσαν έξι χρόνια οι υπόλοιποι. Η χούντα δεν βάραγε μόνο Κομμουνιστές, όπως πίστευαν μέχρι τότε. Τσάκιζαν οποιονδήποτε στέκονταν εμπόδιο στη μάσα.
Η πραγματική όμως και ουσιαστική Αντίσταση έγινε από τον κόσμο, από τους φοιτητές, από το λαό που κατέβαινε στο δρόμο και που συγκρούονταν άγρια με τους πραιτοριανούς δήμιους. Όσο για τον Κοκό δεν μπόρεσε να κοροϊδέψει κανένα.
Ούτε τους πρώην φίλους του, που φωτογραφίζονταν μαζί, ούτε φυσικά τον κόσμο. Τελικά η λύση Καραμανλή απλά αναβλήθηκε για τον επόμενο χρόνο. Έπρεπε πρώτα να γίνει κάτι άλλο: Η διχοτόμηση της Κύπρου. Μια ακόμη βρομοδουλειά των χουντικών πρακτόρων της CIA.
Διαβάστε πολύ περισσότερα
Δημοσίευση σχολίου