Είναι (και θα είναι) οι μέρες μας παράξενες γεμάτες με κρίση και ανέχεια, αδικίες και σαπίλα, που να κρατηθείς και από τι;
Παράξενες μέρες, να τα θέλεις όλα μα να μην τα διεκδικείς και όταν τα είχες όλα, ήθελες και άλλα, πιο πολλά όχι γιατί τα ήθελες πραγματικά αλλά γιατί δεν έπρεπε να έχεις λιγότερα από τους άλλους.
Πάντα οι άλλοι, εσύ δεν έφταιξε πουθενά. Κενός. Αλλά λες δεν γαμιέται έτσι είναι και οι άλλοι.
Και ανακουφίζεις το άδειο σου βλέμμα χαζεύοντας τα απομεινάρια της τότε εποχής, να ξεφτίζουν.
Κάποτε έβλεπες το ουράνιο τόξο.Τώρα σε ενοχλούν τα χρώματα στο δέρμα παιδιών. Η προσφυγιά και ο μετανάστης. Το διαφορετικό. Ξέχασες να ενοχληθείς για τον εαυτό σου και αυτό είναι το πιο θλιβερό και ανησυχητικό όλων.
Το κρίμα στο λαιμό σας, στο λαιμό μας.
Για τα παιδιά που τραγουδούν τις πληγές τους, για τα παιδιά που φεύγουν από τον τόπο τους, για τα παιδιά που παλεύουν να επιβιώσουν και για εκείνα τα παιδιά που ονειρεύονται ακόμα.
Για τους δυστοπικά ουτοπικούς. Από αυτούς εξαρτώνται όλα.
Να κάνουμε στην άκρη το βρωμερό παρελθόν μας, να αναπνεύσουμε,να δούμε ελπίδες στα μάτια.
Κάντε στην άκρη.
Αφιερούται ημών και υμών.
''Strange days have found us
And through their strange hours
We linger alone
Bodies confused
Memories misused
As we run from the day
To a strange night of stone''..
Δημοσίευση σχολίου