Τρία χρόνια χωρίς τον φιλόσοφο, ποιητή, και τραγουδοποιό Θάνο Ανεστόπουλο

Έχω την αίσθηση πως ένα μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου αυτής της χώρας είναι άλαλο και την έχει κάνει τουμπεκί γιατί έχει κι αυτό λερωμένη την φωλιά του, αφού για πολλά χρόνια συμπορεύτηκε και αφέθηκε σε... πεολειχίστικες σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία καθαρά για οικονομικά οφέλη και για μισαλλόδοξους λόγους, γενόμενοι τελικά οι πνευματικές πόρνες της εξουσίας.

Θάνος Ανεστόπουλος

Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια, ο θάνατος του Θάνου Ανεστόπουλου γέμισε με θλίψη όχι μόνο τους συγγενείς και φίλους του, αλλά και όσους εκτιμούσαν την καλλιτεχνική του παρουσία

Εγραφε τότε ο Ρούντι Ρινάλντι στον «Δρόμο της Αριστεράς»:

Ο θάνατος του Θάνου συγκίνησε πολλούς νέους ανθρώπους, πολλούς συνομηλίκους του (πέθανε 49 χρόνων), όσους αγάπησαν την ιδιαίτερη και σημαντική μπάντα των Διάφανων Κρίνων και παρακολούθησαν την προσωπική πορεία του μετά την διάλυσή της το 2009.

Η απώλεια ενός φιλοσόφου, ενός ποιητή, ενός καλλιτέχνη αποτελεί μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες να βγει κανείς από τους «κανονικούς» ρυθμούς και να αναστοχαστεί για την ζωή του και το τι συμβαίνει γύρω του, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο αγνά, λίγο πιο ελεύθερα από όσα ορίζουν οι καθημερινοί καταναγκασμοί.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος, αλλά και τα Διάφανα Κρίνα ως μπάντα, έδωσαν πάντα ιδιαίτερη σημασία στον στίχο, στο περιεχόμενο, αγάπησαν την ποίηση και τους ποιητές, έφτιαξαν δική τους ποίηση και ίσως γι αυτό να αγαπήθηκαν τόσο από ένα ιδιαίτερο κοινό. Πάνω σε αυτό και στην εν γένει προσγειωμένη και σοβαρή στάση τους, κέρδισαν το σεβασμό και την αγάπη μια σημαντικής μερίδας νέων ανθρώπων.

«Ας τραγουδήσουμε για αυτά που θα έπρεπε να φέγγουν, για όσα αγρυπνήσαμε, για τα χαμένα κορίτσια, τις μοιραίες γυναίκες. Ας χλευάσουμε την παντοδυναμία των θεών. Ας θυμηθούμε το παρελθόν που έντρομο κρύφθηκε στην έρημη ψυχή μας. Κάτι μεγάλα καρφιά που μας πληγώνουν τα χέρια και μας κεντούν το τέλος, ας τα πετάξουμε σε στεγνωμένο πέλαγος να λιώσουν.

Να πάμε εκεί που θα βρούμε εξαίσια μονοπάτια που θα ανθίζουνε τα φλογισμένα βήματά μας, που θα κτυπιέται η σκέψη μας με τον ανθό του ονείρου.
Και η αγάπη θα μας κρατάει το χέρι μέχρι να βγούμε έξω, έξω, έξω στο φως, στο δικό μας φως, εκεί που δεν μπορούν να μας στερήσουνε ούτε το όνειρο ούτε τον αγώνα. Καλησπέρα».

Με τα παραπάνω λόγια άνοιξε την συναυλία των "Διάφανων  Κρίνων", το 2011 στο Γκαγκάριν ο Θάνος Ανεστόπουλος