Δεν μου άρεσε το σχολείο, μόνο ο χορός, το διάβασμα βιβλίων, που δεν είχαν σχέση με την καλλιέργεια "εθνικής" συνείδησης. Ήμασταν κομμουνιστοοικογένεια, βλέπεις.
Η μέρα, που άνοιγαν τα σχολεία, ήταν ημέρα μαύρης απελπισίας για μένα.
Γιατί σηματοδοτούσε το τέλος του καλοκαιριού, της ελευθερίας δηλ., γιατί ξεκινούσε η περίοδος του καταναγκασμού της γνώσης.
Εισέπραξα πολύ γνώση. Και από την καταναγκαστική και από την άλλη, που κυκλοφορούσε, σαγηνευτικά, εκεί έξω. Απέκτησα πτυχία.
Αλλά κάθε τέτοια μέρα, κάνοντας αναδρομή στο χρόνο, σφίγγεται κάπως το σώμα μου και η καρδιά μου στις μνήμες αυτές.
Ξέρω, ότι με παραλλαγές, στις κοινωνίες μας, ίδιο παραμένει το σχολείο, ένας εξουσιαστικός θεσμός, ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, ένα σύστημα άδικο και ταξικό.
Με το βλέμμα στραμμένο στα παιδιά, που κατακτούν τη γνώση μέσα από τις φωτιές του πολέμου, στις διαλυμένες πατρίδες τους,
καλοτάξιδη σχολική χρονιά για τα παιδιά αυτού του τόπου, ντόπια & προσφυγάκια!
Κουράγιο & δουλειά πολύ, προσωπική, για την κατάκτηση της γνώσης και της ελευθερίας.
+ σχόλια + 1 σχόλια
εξαιρετικό!brava!
Δημοσίευση σχολίου