... Τι είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο;
Τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα έχουν οργανώσει τα κράτη τους. Τα κράτη αποτελούν τον εκφραστή της συλλογικής θέλησης των εκμεταλλευτριών τάξεων. Τα κράτη εξελίχθηκαν και άλλαξαν, ακολουθώντας τις αλλαγές των εκμεταλλευτικών καθεστώτων (από τις ελέω θεού μοναρχίες της φεουδαρχίας φτάσαμε στις αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες του καπιταλισμού), όμως η ουσία του κράτους δεν άλλαξε: αποτελεί έκφραση της συλλογικής βούλησης της κυρίαρχης-εκμεταλλευτικής τάξης και οργανώνει τη δικτατορία της επί των εκμεταλλευόμενων τάξεων.
Και η πιο δημοκρατική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης, δίδαξαν οι Μαρξ και Ενγκελς. Αυτή η θεωρητική τους προσέγγιση επιβεβαιώθηκε άπειρες φορές στην Ιστορία και εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται σε καθημερινή βάση. Οι κάθε είδους ψευτοαριστεροί, αστοί φιλελεύθεροι, μικροαστοί ρεφορμιστές, αυτό το κακό συναπάντημα της αστικής δημοκρατίας, αναγορεύουν τον κανόνα της νομιμότητας σε ύψιστο κανόνα κοινωνικής συμπεριφοράς. Με τη φλυαρία τους θέτουν ως στόχο να οδηγήσουν τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους στην υποταγή στα θέσμια του αστικού κράτους, δηλαδή στην υποταγή στη συλλογική βούληση της κυρίαρχης τάξης.
Ομως, η ιστορική εξέλιξη πραγματοποιήθηκε και εξακολουθεί να πραγματοποιείται διά της ταξικής πάλης. Το πεδίο αυτής της πάλης δεν οριοθετείται από τη νομιμότητα αλλά από το δίκιο. Το οποίο δίκιο, αν θέλει να επικρατήσει, πρέπει να αγνοήσει τη νομιμότητα, να κινηθεί ενάντια στους μηχανισμούς που την επιβάλλουν. Πολλοί μιλούν για ανυπακοή. Εμείς θα μιλήσουμε για παραβίαση της αστικής νομιμότητας. Ο εργάτης πρέπει ν' αψηφίσει τη δικαστική απόφαση που κηρύσσει παράνομη και καταχρηστική την απεργία του. Ο εργαζόμενος στο δημόσιο πρέπει να σκίσει το χαρτί της πολιτικής επιστράτευσης και να συνεχίσει να απεργεί. Ο φοιτητής πρέπει να σπάσει το λουκέτο και ν' ανοίξει τη Σχολή που έκλεισε η Σύγκλητος για να εμποδίσει τους φοιτητικούς αγώνες. Ο διαδηλωτής πρέπει να σπάσει το φραγμό των ΜΑΤ και να είναι προετοιμασμένος να τα αντιμετωπίσει σε οδομαχία και όχι να παριστάνει τον καρπαζοεισπράκτορα.
Οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες δεν έχουν κανένα άλλο όριο εκτός από το δίκιο των διεκδικήσεών τους και τη δύναμη που μπορούν να αντιπαρατάξουν οι αγωνιζόμενοι. Και βέβαια, οι αγωνιζόμενοι δε συζητούν για το νόμιμο ή το παράνομο της δράσης τους, αλλά μόνο για το δίκιο τους. Οταν η συζήτηση γίνεται για το νόμιμο ή το παράνομο, έχει ήδη μεταφερθεί σ' ένα ναρκοθετημένο από τον αντίπαλο πεδίο. Οταν ο αγωνιζόμενος προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι νόμιμος, έχει ήδη αυτοακρωτηριαστεί. Βρίσκεται ένα βήμα από το να γίνει… Γεροβασίλη. Και βέβαια, περιττεύει να πούμε ότι οι αγωνιζόμενοι δε θέλουν τέτοιου τύπου συμπαραστάτες.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, πέραν όλων των άλλων, πρέπει να μας διδάξουν και σε ό,τι αφορά την οργάνωση της προπαγάνδας του αγώνα, αλλά και την τακτική των συμμαχιών. Η «κουκουλομαχία» που μαίνεται εδώ και χρόνια, με τη συμμετοχή -δυστυχώς- και δυνάμεων που διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, είχε τη δική της συμμετοχή στο στρώσιμο του δρόμου στις πιο επιθετικές, στις πιο κατασταλτικές αστικές δυνάμεις.
Συζήτηση για την τακτική, για τα μέσα πάλης, για την οργάνωση του αγώνα, ασφαλώς και πρέπει να γίνεται. Μόνο που αυτή πρέπει να είναι μια συζήτηση αυστηρά στο εσωτερικό του κινήματος. Χωρίς την παραμικρή επικάλυψη με την αστική προπαγάνδα. Οι διαχωριστικές γραμμές πρέπει να είναι σαφείς και έντονες. Γιατί, επί του εδάφους της νομιμότητας, οι αστικές δυνάμεις περνούν εύκολα από τη μολότοφ στο σπάσιμο του λουκέτου. Οπως για τις αστικές δυνάμεις αυτά τα μέσα πάλης είναι εξίδου παράνομα, έτσι για εμάς πρέπει να είναι εξίσου «νόμιμα».
Δημοσίευση σχολίου