Ιδιαίτερες "ευαισθησίες" της ΕΣΗΕΑ. Ας μιλήσουμε για τον διαχρονικό ρόλο της με αφορμή την καταδικαστική ανακοίνωση που έκανε σε βάρος του "Ρουβίκωνα"

Εχει κάποιες ιδιαίτερες "ευαισθησίες" το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ που δεν μπορούν να περάσουν ασχολίαστες, όπως η σημερινή, ας πούμε.
Θεώρησε, λοιπόν, καθήκον του να συνεδριάσει και να εκδώσει ανακοίνωση στην οποία "αποδοκιμάζει και καταδικάζει" την συμβολική παρέμβαση που έκανε, έξω από το σπίτι του άθλιου σεξιστή δημοσιοκάφρου Γιώργου Λιάγκα, η φεμινιστική ομάδα του "Ρουβίκωνα.

Είναι ευκαιρία λοιπόν να γράψουμε δυο λόγια για τον διαχρονικό ρόλο της ΕΣΗΕΑ.
Δεν θα μιλήσουμε ότι ποτέ το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων δεν ενδιαφέρθηκε για τους "λειτουργούς της ενημέρωσης" οι οποίοι έχουν θησαυρίσει από τα λεγόμενα μυστικά κονδύλια.

Ούτε θα εστιαστούμε ότι ποτέ η ΕΣΗΕΑ δεν ενδιαφέρθηκε να μας ενημερώσει ποιοι ήταν αυτοί οι "ευυπόληπτοι δημοσιογράφοι και άλλοι δημοσιολογούντες, που τα χρόνια της βαρβαρότητας έκαναν καριέρα και λεφτά προπαγανδίζοντας την αναγκαιότητα του μνημονίου, διαβάλλοντας τα θύματά του, δηλαδή την κοινωνία, και προβοκάροντας κάθε αντιμνημονιακή στάση και άποψη", όπως έγραφε σε ένα κείμενο της η Κατερίνα Ακριβοπούλου.

Θα περιοριστούμε να αναφέρουμε ένα απόσπασμα που αναφέρεται στην ΕΣΗΕΑ και το οποίο πολύ παραστατικά μας αναφέρει τα "επιτεύγματά" και τον ρόλο της. Το υπογράφει ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης.

Τα δημοσιογραφικά όργανα, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο παρακμής που μοναδική τους λειτουργία είναι να εκλέξουν Πρόεδρο (και πάλι δεν τα καταφέρνουν) καταπίνουν επί δεκαετίες καμήλους ...  

Η ΕΣΗΕΑ επέτρεψε και προήγαγε τον εκμαυλισμό των δημοσιογράφων, βαφτίζοντας τις αργομισθίες στο Δημόσιο συμπλήρωμα του εισοδήματος. Η ΕΣΗΕΑ επέτρεψε να ανδρωθούν παθογενή ΜΜΕ, δανεισμένα με θαλασσοδάνεια, μόνο και μόνο γιατί πρόσκαιρα κάποιοι κονομούσαν. 
Η ΕΣΗΕΑ δεν έδειξε στον κλάδο το φρένο της αξιοπρέπειας όταν κάποιοι πατούσαν με φρενίτιδα το γκάζι της συνδιαλλαγής. 
Η ΕΣΗΕΑ άφησε τους υγιείς δημοσιογράφους βορά στις επιθέσεις και στις προσπάθειες εξόντωσης.

Η διαπλοκή έχει αγκαλιάσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα, όχι γιατί όλοι οι δημοσιογράφοι είναι διαπλεκόμενοι, αλλά γιατί ο εκμαυλισμός και η αντίληψη “δεν μιλάω”, έχουν κυριαρχήσει στα κενά που άφησε η απαίτηση (ναι ακόμη και με την απειλή των διαγραφών) για δημοσιογραφία.

Η Ελλάδα δεν θα ήταν στην κατάσταση που είναι (ούτε η δημοσιογραφία), αν οι δημοσιογράφοι έκαναν τη δουλειά τους με επίβλεψη και κανόνες ελέγχου από την ΕΣΗΕΑ.

Την ΕΣΗΕΑ κανένας δεν την υπολογίζει. Αυτοαναιρέθηκε, αυτοκυρώθηκε, κατάντησε γραφική θεωρώντας πως συνδικαλισμός είναι η εξαγγελία απεργιών ή η διαμάχη για την προεδρική καρέκλα. Άφησε έτσι να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου πως μοιραία ο δημοσιογράφος είναι εκφραστής της διαπλοκής ή μιας κάποιας διαπλοκής.