Ο Ιησούς ο Ναζωραίος έζησε την εποχή που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε σχεδόν το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η ισχύς της Ρώμης ήταν τέτοια, που οι σκλαβωμένοι λαοί περίμεναν τη σωτηρία και την απελευθέρωση τους από τον Ουρανό, αφού στη Γη κανείς δεν μπορούσε να τα βάλει με τις τέλεια για τη εποχή εξοπλισμένες, άριστα εκπαιδευμένες και έμπειρες Ρωμαϊκές λεγεώνες.
Υπήρχαν βεβαίως σε πολλά μέρη οργανώσεις αντίστασης, όπως οι Ζηλωτές στην Ιουδαία, όμως υπήρχαν και οι φίλοι των αδίστακτων αλλά πρακτικών Ρωμαίων κατακτητών. Ήταν η ελίτ της εποχής. Οι πλούσιοι, οι άρχοντες και φυσικά το Ιερατείο.
Οι Ρωμαίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τιμήσουν κάθε θεό. Μάλιστα για να ενισχύσουν το κύρος και την ενότητα της αυτοκρατορίας, έκαναν θεό τον αυτοκράτορα, άσχετα αν και οι ίδιοι γνώριζαν καλά πως οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ανίκανοι και διεφθαρμένοι.
Ο μονοθεϊσμός όμως απαιτούσε υποταγή σε ένα μονό Θεό. Έτσι οι απείθαρχοι Εβραίοι δεν αναγνώριζαν τον αυτοκράτορα κάνοντας πιο εύκολες τις εξεγέρσεις, αφού το να μάχεσαι Θεό είναι αποτρεπτικό. Οι Ρωμαίοι κράτησαν αιώνες υπό τον έλεγχο τους πολλαπλάσιους πληθυσμούς γιατί είχαν εκτός από στρατό και ευελιξία.
“Εντάξει Ιουδαίοι, ο Αυτοκράτορας μας δεν είναι θεός. Όμως θα προσεύχεστε στο Θεό σας για τον Αυτοκράτορα. Άλλωστε ο Αυτοκράτορας κυβερνά επειδή το θέλει ο Θεός”!
Με αυτό το τέχνασμα έγινε η ανταλλαγή: Οι ιερείς κρατούσαν τα προνόμια και τον κόσμο κοιμισμένο. Βεβαίως η φτωχολογιά μισούσε τους κατακτητές.
Φόροι, αυθαιρεσίες, διαφθορά μεγάλωναν την αγανάκτηση. Οι ιερείς έπαιζαν σε δυο ταμπλό. Φανερά έλεγαν πως δεν συμπαθούσαν τους Ρωμαίους. Με πόνο καρδιάς, κλαίγοντας ψήφιζαν Μνημόνια, για να συγκρίνουμε με κάποιους σύγχρονους υποκριτές. Στην πράξη όμως δούλευαν για τη Ρώμη. Μόνο σε περιπτώσεις που η αγανάκτηση οδηγούσε σε εξεγέρσεις πήγαιναν με τους επαναστάτες επειδή, αν έκαναν διαφορετικά, θα τους έσφαζαν.
Το όπλο που είχε το Ιερατείο ήταν η ερμηνεία του Νόμου. Ο Νόμος σίγουρα δεν ανέχονταν κατακτητές. Φτιάχτηκε από Εβραίους για Εβραίους. Όμως οι ιερείς μπορούσαν να δώσουν έμφαση εκεί που ήθελαν, να εξηγήσουν τα κείμενα όπως τους συνέφερε.
Τότε εμφανίστηκε ο Ιησούς. Ο άνθρωπος αυτός τόλμησε να ερμηνεύσει το Μωσαϊκό Νόμο με μια εντελώς διαφορετική, καινούρια ερμηνεία. Μια αντίληψη που πολύς κόσμος δέχονταν με ευχαρίστηση. Ο κίνδυνος των Αρχιερέων να χάσουν την πελατεία κι επομένως την εξουσία έκανε τους Ιερείς να κηρύξουν πόλεμο στον Ιησού.
Αν χάνονταν το προνόμιο της εξήγησης του Νόμου, οι Ιερείς θα έχαναν εντελώς το κύρος τους. Αυτό θα έβλαπτε και τα συμφέροντα της Ρώμης. Γι αυτό ο Πόντιος Πιλάτος δέχτηκε να εκτελεστεί ο Ιησούς και μάλιστα με βασανιστικό, ατιμωτικό, σταυρικό θάνατο.
Όταν οι Ρωμαίοι ήθελαν κάτι δεν άκουγαν τους τοπικούς ιερείς. Το πλύσιμο των χεριών, καλό για την υγιεινή, δεν είχε σχέση με την υπόθεση.
Ο Ιησούς εκτελέστηκε ως βασιλιάς των Ιουδαίων. Το έγκλημά του ήταν η δημοφιλία του. Ιερατείο και Ρωμαίοι ανησύχησαν σοβαρά από την υποδοχή που επιφύλαξαν οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ στον Ιησού.
Το “ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου” μεταφράστηκε σωστά ως επιθυμία ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης.
Όμως ο ίδιος ο Ιησούς δεν ήθελε Επανάσταση με την έννοια που φοβόταν οι Ρωμαίοι. Αυτό το εξήγησε στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος σκέφτηκε πως ανάμεσα σε τόσους “προφήτες”, ο Ιησούς δεν ήταν ο πιο επικίνδυνος. Άλλωστε οι Ζηλωτές ήταν απογοητευμένοι.
Ένας από αυτούς, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, τον πούλησε στους Αρχιερείς.
Όμως οι ιερείς επέμεναν. Και ο Ρωμαίος δεν τους χάλασε το χατήρι, ιδιαίτερα όταν είπαν πως πολλοί Ιουδαίοι τον θεωρούν βασιλιά – απελευθερωτή. Βέβαια δεν ήταν πολεμιστής, αλλά πάντα υπήρχε κίνδυνος να μετατραπεί σε σύμβολο αγώνα.
Τελικά η Επανάσταση ξέσπασε μερικές δεκαετίες αργότερα.
Δημοσίευση σχολίου