Στον εμφύλιο δεν πολεμούσαμε Έλληνες κατά Ελλήνων. Αλλά Έλληνες εναντίων των ιμπεριαλιστών και των δούλων τους

Γράφει ο  mitsos175

Από τη μια 300.000 εξοπλισμένοι στρατιώτες. Πάνω από τους μισούς μπορούσαν να συγκεντρωθούν για επιχειρήσεις σε κρίσιμους τομείς. Με εκατοντάδες άρματα, πυροβόλα, αεροσκάφη. Με αδιάκοπο εφοδιασμό σε οτιδήποτε χρειάζονταν ένας στρατός: Όπλα, πυρομαχικά, φάρμακα, τρόφιμα, ρουχισμός κλπ.

Από την άλλη συγκεντρώνονταν το πολύ 25.000 ελαφρά εξοπλισμένοι ηρωικοί μαχητές, άνδρες και γυναίκες από τα 2.500.000 άοπλα μέλη του ΕΑΜ. Χωρίς βαριά όπλα κι αεροπορία. Χωρίς σταθερό ανεφοδιασμό. Χωρίς ουσιαστικά τίποτε άλλο παρά μόνο το θάρρος τους.
Ενάντια όχι μόνο στον λεγόμενο "Εθνικό Στρατό" στον οποίο σημαντικό ρόλο είχαν οι πρώην ταγματασφαλίτες και οι υπόλοιποι συνεργάτες των κατακτητών της χώρας μας που είχαν προηγηθεί, αλλά και σε δύο πανίσχυρα κράτη: Τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ, τα οποία ξόδεψαν τεράστια ποσά για να υπερισχύσουν τον στρατιωτικό μηχανισμό του αστικού κράτους.
.
Συνήθης αναλογία: 1 αγωνιστής εναντίον 10 πάνοπλων στρατιωτών του μοναρχοφασιστικού στρατού.  

Από στρατιωτικής άποψης είναι θαύμα που ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας κράτησε ως το 1949. Οφείλεται μόνο στον αφάνταστο ηρωισμό, την λαϊκή αλληλεγγύη και την εμπειρία που είχαν αποκτήσει αντάρτες του, πολεμώντας μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ στην Κατοχή.

Κάποιες μάχες μπορεί να κερδηθούν από ηρωισμό. Οι πόλεμοι όμως κερδίζονται από την αναλογία των δυνάμεων. Πιο σωστά από το πόσο μπορούν να διατηρηθούν οι διαθέσιμες δυνάμεις.

Στο Στάλινγκραντ οι Γερμανοί ξεκίνησαν τη μάχη με τριπλάσιο στρατό από τους Σοβιετικούς. Οι ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης κέρδισαν χρόνο, ώστε τελικά ο Κόκκινος στρατός να αποκτήσει υλική υπεροχή. Μόλις έγινε αυτό, οι ναζί συντρίφθηκαν.

Στην Ελλάδα για να κερδίσουμε, έπρεπε να έχουμε τουλάχιστο συνεχή ανεφοδιασμό ώστε όχι μόνο να αναπληρώνουμε τις απώλειες, αλλά και να γινόμαστε ισχυρότεροι από τους εχθρούς με το πέρασμα του χρόνου.
Άπαξ και η Γιουγκοσλαβία έκλεισε τα σύνορα, ήταν πια θέμα χρόνου, πόσο μάλλον όταν ποτέ ο ΔΣΕ δεν μπορούσε να καλύψει ούτε ένα μικρό μέρος των αναγκών του.

Η Βάρκιζα έκανε χειρότερη την κατάσταση εξ αρχής, αφού δόθηκε μεγάλο μέρος του οπλισμού.
Ήταν λοιπόν αναπόφευκτη η ήττα; Ήταν αναπόφευκτος ο πόλεμος. Οι δεξιοί σκότωναν έτσι κι αλλιώς. Δεν είχαμε καμία άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε. Να μην μας σφάξουν χωρίς Αντίσταση. Από αυτή την άποψη δεν χάσαμε. Τους δώσαμε και κατάλαβαν.

Παρά τη δυσμενή αναλογία οι αγωνιστές του ΔΣΕ πέτυχαν συντριπτικές νίκες που ντρόπιασαν τους μοναρχοφασίστες στα μάτια των ξένων αφεντικών. Οι ΗΠΑ απείλησαν πως, αν δεν κατάφερναν οι Έλληνες υποτακτικοί να νικήσουν, θα επενέβαιναν οι ίδιες με δικό τους στρατό.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν πολεμούσαμε Έλληνες κατά Ελλήνων. Αλλά Έλληνες εναντίων των ιμπεριαλιστών και των δούλων τους. Μια ρημαγμένη χώρα εναντίον δυο υπερδυνάμεων.

Ο Εμφύλιος ήταν οι δικές μας Θερμοπύλες. Οι 300 Σπαρτιάτες ήταν οι καλύτεροι πολεμιστές όλων. Και σίγουρα οι γενναιότεροι. Όμως υπέκυψαν στους αριθμούς.

Στο Βιετνάμ Ρώσοι και Κινέζοι έκαναν ότι δεν έκαναν στην Ελλάδα: Εφοδίαζαν συνεχώς τους γενναίους Κομμουνιστές αντάρτες. Και τελικά νίκησαν τους Αμερικάνους. Αν λοιπόν είχαν εφόδια μπορούσαν κι οι δικοί μας να νικήσουν. “Αν...”

“Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν ήρωες, τον εμφύλιο πόλεμο θα τον είχε κερδίσει ο Δημοκρατικός Στρατός, που αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από εθελοντές”.

Το τρομερότερο όπλο είναι το χρήμα. Από τότε που ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος η ανάγκη για συντήρηση του στρατού ήταν το πρώτο μέλημα κάθε στρατηγού.
Ακόμα και πανίσχυροι στρατοί χωρίς εφόδια έπαθαν πανωλεθρίες. Τα παραδείγματα άπειρα. Από τον Ξέρξη μέχρι το Ναπολέοντα, από το Δράμαλη ως το Ρόμελ και τον Πάουλους.

Στο ΔΣΕ υπήρχε περίσσευμα θάρρους, επιμονής, αυταπάρνησης, αλλά έλειπαν όλα τα υλικά. Από φαγητό, το οποίο αναγκάζονταν να παίρνουν από τους αγρότες, που κι αυτοί δεν είχαν πολύ, μέχρι σφαίρες που έπαιρναν από τις αποθήκες των εχθρών.

Όποιος πιστεύει πως με τέτοιες συνθήκες μπορούσε να κάνει κάτι, είναι ο μεγαλύτερος στρατηγός της Ιστορίας. Ή απλά πετάει στα σύννεφα.