Ενα "βαρύ" θεωρητικό κείμενο

Του Γ.Γ

Κάπως "βαρύ" το παρακάτω κείμενο, αφού πρόκειται για ένα απόσπασμα από το "Κεφάλαιο" του Μάρξ και συγκεκριμένα εκεί που αναφέρεται στην "λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση".
Είναι όμως πολύ σημαντικό, κατά την άποψη μου, να ανατρέχουμε σε θεωρητικά "αγκωνάρια" της κοσμοθεωρίας μας για να αντιλαμβανόμαστε τις βασικές συνιστώσες που χαρακτηρίζουν την κίνηση της σημερινής οικονομίας και κοινωνίας, του "ειδικά κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής", που έγραφε ο Μαρξ.

Κι αυτή την αναγκαιότητα της θεωρητικής κατάρτισης των εργατών την είχε αντιληφθεί από πολύ παλιά το ΚΚΕ και οι διανοούμενοι που πρόσκεινταν σ' αυτό. 

Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη Ελληνική μετάφραση του κεφ. 24, «Η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση», έγινε από τα αδέλφια Ανδρέα και Δημήτρη Πουρνάρα το 1928 επιλέγοντας δικό τους τίτλο και συγκεκριμένα "Καρλ Μαρξ, Η γένεση του κεφαλαίου".

Με δεδομένο ότι ο μ/λ δεν είναι κάποια "συνταγή προς εκτέλεση" και όπως έλεγε ο μεγάλος αυτός θεωρητικός μας η «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», είναι εύκολο από το παρακάτω κείμενο να καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα για το τι βιώνουμε σήμερα.

Είναι αλήθεια ότι ο μύθος του θεολογικού προπατορικού αμαρτήματος μας διηγείται πώς ο άνθρωπος καταδικάστηκε να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Αντίθετα η ιστορία του οικονομικού προπατορικού αμαρτήματος μας αποκαλύπτει πώς γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου ανάγκη να το κάνουν αυτό. Εξάλλου το ίδιο κάνει. Έτσι συνέβηκε, ώστε οι πρώτοι να συσσωρεύσουν πλούτο και οι δεύτεροι τελικά να μην έχουν τίποτα άλλο να πουλήσουν εκτός από το τομάρι τους. Κι από το προπατορικό αυτό αμάρτημα χρονολογείται η φτώχεια της μεγάλης μάζας, που παρ' όλη την εργασία της εξακολουθεί να μην έχει τίποτα άλλο να πουλήσει εκτός από τον ίδιο τον εαυτό της, και ο πλούτος των λίγων, που διαρκώς αυξάνει, παρ' όλο που από πολύ καιρό έχουν παύσει να εργάζονται....

Είναι αλήθεια πως εξακολουθεί να χρησιμοποιείται εξωοικονομική, άμεση βία, μόνο όμως σαν εξαίρεση. Για τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ο εργάτης μπορεί ν' αφεθεί στην επενέργεια των «φυσικών νόμων της παραγωγής», δηλ. στην εξάρτησή του από το κεφάλαιο, εξάρτηση που ξεπηδάει από τους ίδιους τους όρους της παραγωγής που την εγγυούνται και τη διαιωνίζουν. Διαφορετικά έχει το ζήτημα τον καιρό της ιστορικής γένεσης της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Η κεφαλαιοκρατία που γεννιόταν χρειάζεται και χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να «ρυθμίζει» το μισθό της εργασίας, δηλ. για να τον στριμώχνει μέσα στα όρια που ευνοούν την παραγωγή κέρδους, για να παρατείνει την εργάσιμη ημέρα, και για να κρατάει τον ίδιο τον εργάτη σε κανονικό βαθμό εξάρτησης. Αυτό είναι ένα ουσιαστικό στοιχείο της λεγόμενης πρωταρχικής συσσώρευσης....

Η οργάνωση του διαμορφωμένου κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής σπάει κάθε αντίσταση, η διαρκής δημιουργία ενός σχετικού υπερπληθυσμού κρατάει σε μια τροχιά, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες αξιοποίησης του κεφαλαίου, το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης εργασίας, επομένως και το μισθό εργασίας, ο βουβός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων επισφραγίζει την κυριαρχία του κεφαλαιοκράτη πάνω στον εργάτη....

Η απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών πραγματοποιείται με τον πιο αμείλικτο βανδαλισμό και με κίνητρο τα πιο άνομα, τα πιο βρομερά και τα πιο μικροπρεπή και απεχθή πάθη. Η ατομική ιδιοκτησία, που αποκτήθηκε με τη δουλειά και που στηρίζεται, σαν να λέμε, στη σύμφυση του μεμονωμένου, ανεξάρτητα εργαζόμενου ατόμου με τους όρους δουλειάς του, παραμερίζεται από την κεφαλαιοκρατική ατομική ιδιοκτησία, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ξένης, μα τυπικά ελεύθερης εργασίας.