Του Γ. Γ.Θα καταχραστώ τον χώρο του ιστότοπού μας για να απευθύνω τις ευχές μου σε έναν απ' τους καλύτερους φίλους μου, στον Στρατή Γιακαλή, που γιορτάζει σήμερα.
Αναφέρομαι σε έναν υπέροχο σύντροφο, φτιαγμένο από μια πάστα που πολύ σπάνια συναντάς στην σημερινή εποχή.
Είναι ένας απ' τους ανθρώπους που έχουν σπουδάσει με δάσκαλο την φύση, διδάχτηκαν από το ζωικό βασίλειο, έκαναν μεταπτυχιακό συνομιλώντας με την «μάνα γη», έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με ότι περιβάλλει την καθημερινότητα τους,,
Στην φωτογραφία τον βλέπουμε μαζί με έναν πιστό του φίλο στο «ησυχαστήρι» του. Αυτό βρίσκεται στην «μέση του πουθενά». Στην πλαγιά ενός βουνού της Λέσβου, που μόνο με αυτοκίνητο 4Χ4 μπορείς να έχεις πρόσβαση, αφού ο «στρατιωτικός δρόμος» που σε οδηγεί σ’ αυτό το μέρος είναι εντελώς κακοτράχαλος.
Μιλάμε για ένα πέτρινο κτίσμα –από την εποχή της τουρκοκρατίας- που το έχει ανακαινιστεί, και αποτελεί την βάση του. Μια γεννήτρια παρέχει στοιχειώδη φωτισμό την νύχτα, ενώ το θρόισμα των δέντρων, οι φωνές των βατράχων απ’ το διπλανό ποταμάκι, και ο ήχος απ’ τα κουδούνια των ζώων, συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό. Πρόβατα, κατσίκια, κότες, σκυλιά οι μόνιμοι θαμώνες του.
Και μην φανταστείτε ότι περνάει άσχημα χωρίς Ιντερνέτ, τηλεόραση και τα σχετικά, που στους περισσοτέρους από εμάς έχουν γίνει απαραίτητα. Δεν του λείπουν καθόλου για να μην πως ότι τα απεχθάνεται.
Τώρα σαν να βλέπω τον Στρατή. Να λεχει επιστρέψει απ' τις δουλειές του ξωμάχου γης, να αράζει σε μια προβιά δίπλα στο τζάκι του. και να απολαμβάνει τις ρακές -ποτό που έχει φτιάξει ο ίδιος- με μεζέ δικό του λαδοτύρι, ντομάτα απ' τον μπαχτσέ του και κουκιά που έχει βράσει στην "γραγούδα" στο τζάκι του.
Κι αφού κάνει αυτή την βραδινή του "ιεροτελεστία" θα βάλει άλλο ένα κούτσουρο στο τζάκι και αποκαμωμένος θα το ρίξει .. στο ροχαλητό. Ανετος, χωρίς σκουτούρες και βασανιστικές σκέψεις.
Αλήθεια, Πόσοι/ες από μας παραδιδόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση στον Μορφέα;
Υ.Γ. Πριν καιρό είχε 'ρθει στην Αθήνα. Το φιλοξένησα. Κάποια στιγμή που καθίσαμε να πιούμε μερικά ούζα βγάζει απ’ το σακίδιο του μια νάιλον σακούλα. Μέσα είχε σταρένιο ψωμί.
– Ρε Στρατή, του λέω έκπληκτος … ήρθες στην Αθήνα και έφερες και έφερες ψωμί απ’ το χωριό;
-Ασε ρε Γιώργη, μου απαντάει. Ψωμί τρώτε εσείς; Αχυρο σας ταΐζουν. Δοκίμασε ψωμί που έχει ζυμώσει το Λιτσέλ (η γυναίκα του) και μετά μου λες.
Δυστυχώς εμείς που ζούμε στην τερατούπολη, πέρα απ’ την γεύση έχουμε χάσει και πολλά άλλα.
Δημοσίευση σχολίου