Πρόσφατα αναφέραμε για τον Αγγελο Εβερτ, Το πρόσωπο που το χρονικό διάστημα που η χώρα μας στέναζε κάτω από την μπότα των στρατιωτικών δυνάμεων του άξονα, αυτός "εργαζόταν πιστά, επίπονα, φιλότιμα για να εξυπηρετήσει τους κατακτητές για να καταπνίξουν το κίνημα εθνικής αντίστασης, για να εξοντώσουν τους αγωνιστές του λαού που αγωνίζονταν για τη λευτεριά της πατρίδας τους", όπως έγραφε τότε ο "Ριζοσπάστης".
Είναι το ίδιο πρόσωπο που παραδέχτηκε -σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» (5/12/1958)- ότι "Εκείνην τη στιγμήν ακριβώς και βάσει των διαταγών τας οποίας είχον, διέταξα υπευθύνως και εγώ τη βιαίαν διάλυσιν των επιτιθέντων διαδηλωτών" για να αποτρέψει τον "κομμουνιστικόν κίνδυνον".
(Ιστορικές αναφορές κάνουν λόγο ότι μετά την απελευθέρωση ο "πατριώτης" αυτός πέρασε από τις διαταγές του ταγματάρχη Κάισλερ των κατοχικών δυνάμεων, κάτω από τις εντολές του Βρετανού στρατηγού Μακένζι Σκόμπι, άλλου περιβόητου εγκληματία. Σ' αυτό αναφέρεται όταν δηλώνει "βάσει των διαταγών τας οποίας είχον").
Δεν αποτελούσε φυσικά ο Αγγελος Εβερτ εξαίρεση. Ολοι οι ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι το ίδιο έκαναν, με τα πρωτοκλασάτα στελέχη απ' αυτούς να αποτελούν στην συνέχεια την ηγεσία του λεγόμενου "Εθνικού Στρατού".
Κάναμε αυτή την μεγάλη εισαγωγή για να δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα δωσίλογου και φασίστα απ' αυτούς που "φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης" μακέλεψαν τον ελληνικό λαό τον Δεκέμβρη του 1944..
Θα παραθέσουμε στην συνέχεια αποσπάσματα από ένα κείμενο; του μουσικοσυνθέτη Μάνου Χατζηδάκι, που έγραψε στο περιοδικό «ΤΕΤΑΡΤΟ»: το 1985.
Ισως οι απόψεις του δημιουργού υπέροχων ακουσμάτων να έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα αφού εκφράζονται από "έναν καλλιτέχνη με απόψεις αστικές όχι αριστερές-προοδευτικές", όπως έγραφε σύντροφος σε κείμενο του.
Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση των κομμουνιστών (…)
Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα από σφαίρες που 'ρίξαν δωσίλογοι και φασίστες φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης.
Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε έναν εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας. Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πίστεψαν στην απελευθέρωση αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στον ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο, όταν ακόμα υπήρχαν Γερμανοί.
Ξανάρθαν τα φαντάσματα κι άρχισαν να πλαστογραφούν την Ελληνική Ιστορία. Και τα παιδιά που πολέμησαν κι ονειρεύτηκαν γίνανε παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερονήσια του Αιγαίου.
Και θέλησαν πριν αποκλειστούν στην γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά… Κι ύστερα να σωπάσουν.
Δημοσίευση σχολίου