Κούβα 1956 – το εντελώς διεφθαρμένο καθεστώς της Κούβας, η στρατιωτική αμερικανόδουλη δικτατορία του Μπατίστα έχει κάνει την μικρή αυτή χώρα της καραϊβικής – που δεν απέχει παρά μόλις λίγα χιλιόμετρα από τις ακτές των ηνωμένων Η.Π.Α – ένα τεράστιο θέρετρο έκφυλης διασκέδασης για την αμερικανική μαφία, την πολιτική και οικονομική ελίτ των Η.Π.Α.
Κοινώς η χώρα έχει γίνει μια «παραδεισένια» Μπανανία που όμως περισσότερο ασχολείται με το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, την πορνεία και άλλες χριστιανικές πρακτικές που πριμοδοτεί εδώ και αιώνες η καλοκάγαθη αστική τάξη, παρά με την λιγότερο συμφέρουσα καλλιέργεια Μπανάνας.
Ο λαός βέβαια πεινάει ενώ αντιθέτως μια μικρή μερίδα ανωτέρων στρατιωτικών-κρατικών υπαλλήλων του περνάει ζωή χαρισάμενη. Αν όχι πάντα, συνήθως (μην μας κατηγορήσουν και για νομοτέλεια και δεν είναι και της μόδας) αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν μια χώρα γίνεται αποικία.
Όμως ο λαός έχει κουραστεί και ακριβώς γι αυτόν το λόγο αγκαλιάζει αμέσως ως δικό του γέννημα το μικρό αρχικά ανταρτικό που σχηματίζεται στα βουνά τις Κουβάς από Κουβανούς επαναστάτες. Στο εν λόγο ανταρτικό ηγείτο ο Φιντέλ Κάστρο. Μαζί του όμως βρίσκονται εξ αρχής ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο νεαρός κομμουνιστής και ο επίσης κομμουνιστής Ερνέστο Γκουεβάρα γνωστός και ως Τσε, Αργεντίνος γιατρός. Φυσιογνωμίες που θα καθορίσουν τον χαρακτήρα αυτής της επανάστασης και την μελλοντική κατεύθυνση της.
Η επανάσταση αφού μπόρεσε να εμπνεύσει τον Κουβανικό λαό πείθοντας τον ότι το διεφθαρμένο καθεστώς δεν είναι αήττητο, τελικά νίκησε. Δεν χρειαζόταν πολλά πράγματα. Στην πραγματικότητα το μόνο που χρειαζόταν ήταν η πιστή του λάου στο εαυτό του. Όταν ο λαός είναι αποφασισμένος και στρατιωτικά εξοπλισμένος, με σχέδιο, στρατηγική και τακτική καμιά στρατιωτική δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Μάλιστα το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτοί οι «Μπαρμπούδος» (γενειοφόροι) χωρίς να υποστηρίζονται από κάποιο κομμουνιστικό , εργατικό ή σοσιαλιστικό κόμμα, κάποιο κόμμα της εργατικής τάξης εν πάση περιπτώσει που να είναι και επαναστατικό και θεμελιωμένο στις αρχές του Μαρξισμού- Λενινισμού όχι απλά κατάφεραν να πάρουν την εξουσία και να φέρουν πάλι τον λαό και την φτωχολογιά στο προσκήνιο αλλά υπερπηδώντας και τις δίκες τους αντιφάσεις η ηγεσία του κινήματος προσανατολίστηκε και ασπάστηκε τον Κομμουνισμό και συγκροτήθηκε μετέπειτα σε Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αυτό αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη συνθήκη στην ιστορία του επαναστατικού- κομμουνιστικού- απελευθερωτικού κινήματος.
Η επαναστατική ηγεσία εθνικοποίησε τους βασικούς τομείς της οικονομίας της χωράς και προχώρησε σε αγροτική μεταρρύθμιση δίνοντας γη στους ακτήμονες αγρότες διαλύοντας τα ξένα και ντόπια μονοπώλια. Αυτό ήταν πράξη πολέμου για τις Η.Π.Α που έβλεπε ένα μικρό νησάκι που αποτελούταν στην πλειοψηφία του από ένα φτωχό, αγράμματο, έγχρωμο πληθυσμό να της βγάζει την γλώσσα στα μούτρα της.
Αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη περιοχή και συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην απομυθοποίηση του Αμερικανού Γολιάθ που μερικά χρονιά μετέπειτα αυτή θα επιστεγαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο κάζο που θα υποστεί ο Αμερικανικός Ιμπεριαλισμός στο Βιετνάμ. Εκεί ένας άλλος λαός, ο Βιετναμέζικος, με το Μέτωπο που ηγούνται οι ντόπιοι Κομμουνιστές- Κόμμα Εργασίας του Βιετνάμ- κάνει συντρίμμια τα όνειρα των Αμερικανών για απόλυτη κυριαρχία στην Ινδοκίνα.
Αυτά συνέβησαν πάνω- κάτω πριν περίπου έξι δεκαετίες όταν ακόμα η παγκόσμια γεωπολιτική πλάστιγγα έδειχνε να γέρνει με ένα τρόπο προς την πλευρά των αντιαποικιακών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων με σαφή μάλιστα προοδευτικά και σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά.
Καλά θα πει κάποιος, τώρα αυτά εμάς τι μας νοιάζουν; Μας νοιάζουν ως κομμουνιστές- αγωνιστές και διεθνιστές. Γιατί εκεί δίπλα στην «Υπερδύναμη» Η.Π.Α βρίσκεται ακόμα αυτό το νησάκι με τους 11 περίπου εκατομμύρια κατοίκους του που συνεχίζει εδώ και 60 χρόνια να εξασκεί αντιιμπεριαλιστικά καθήκοντα. Που θυμίζει σαν φάρος μιας άλλης εποχής που έχει περάσει , όχι όμως ανεπιστρεπτί, ότι εκεί υπάρχει ένας ανυπότακτος λαός σαν τον Κουβανικό που δεν γουστάρει να γίνει ούτε Πουέρτο Ρίκο, ούτε βέβαια ένα ακόμα αστεράκι στην σημαία των Η.Π.Α.
Τις τελευταίες μέρες στα Κανάλια και στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή την στιγμή διεξάγεται στην Κούβα μια «αυθόρμητη κοινωνική εξέγερση» και άλλα τέτοια ωραία. Ο καθένας θα κάνει την αναλυσάρα του από το πληκτρολόγιο του.
Αυτοαναγορευόμενος σε μέγα ιεροεξεταστή θα μας μάθει τα μυστικά του τροπικού αυτού παραδείσου που τα ξέρει μόνο αυτός και η Αμερικανική CIA όλως τυχαίως: ότι δεν έχουν λέει δημοκρατία , ότι είναι γραφειοκρατικό το καθεστώς, ότι είναι φασιστικό, ότι πεινάει ο λαός, ότι η πανδημία έχει διαλύσει τα πάντα κ. α στο ίδιο αποκαλυψιακό μοτίβο.
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τον αντικομμουνιστικό και φιλοαμερικανικό εσμό που αναπαράγει το δηλητήριο του προς επίρρωση του Ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Αυτοί οι χυδαίοι πράκτορες (μισθωτοί και άμισθοι) αποκαλύφτηκαν μέσα σε μερικές ώρες από όταν προσπάθησαν.
Το πρόβλημα μας είναι άλλο και προέρχεται από κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος.
Πως είναι δυνατόν σύντροφοι να ποιείτε την νήσσαν κάποιοι, ενώ άλλοι με την στάση σας να στρώνετε το χαλί σε μια ενδεχόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση; Ένα κομμάτι αυτού του ευρύτερου «ανταγωνιστικού κινήματος» βρήκε ευκαιρία από το πληκτρολόγιο του να ασκήσει κριτική στο ποσοστό ‘’επαναστατικού μετασχηματισμού και παλινόρθωσης’’ της Κούβας .
Λοιπόν ακουστέ το καλά.
Η Κουβά είναι μια χώρα που ο λαός της αντιστέκεται εδώ και 60 χρόνια σε ένα απεχθέστατο εμπάργκο. Για τα προβλήματα που έχει προκαλέσει αυτό στο λαό της κάποιοι που κάνετε κριτική δεν βρήκατε παρά να πείτε, αν το αναφέρατε, έτσι για τα μάτια του κόσμου παρά δυο λέξεις και επιλέξατε να ασχοληθείτε με την αναγκαιότητα άσκησης ‘’αριστερής’’ κριτικής και ισχυροποίησης από την "καταστολή" των "αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων".
Κοιτάξτε πως έχει το πράγμα. Πέρα από την αντίθεση κεφάλαιο – εργασία στην σύγχρονη ιμπεριαλιστική εποχή υπάρχει και η αντίθεση μεταξύ των κρατών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα καθώς και η αντίθεση μεταξύ ιμπεριαλισμού και λαού. Οι κομμουνιστές επιλέγουν παραδοσιακά και με βάση αυτή την αντίθεση να λαμβάνουν θέση ανάμεσα σε δίκαιους και άδικους πολέμους.
Ο πόλεμος που διεξάγεται απέναντι στην Κούβα με καθοδηγητική δύναμη τον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό είναι ένας άδικος ιμπεριαλιστικός πόλεμος και ο πόλεμος που διεξάγεται από τον λαό που περιφρουρεί την ανεξαρτησία και τις κατακτήσεις του δίκαιος, ως εκ τούτου στεκόμαστε ακέραια μαζί του.
Η παλινόρθωση της Κούβας από την σοσιαλιστική οικοδόμηση που εκφράστηκε και με το νέο Σύνταγμά της δοσμένο μέσα στις σημερινές συνθήκες υποκειμενικών και αντικειμενικών αδυναμιών δεν αναιρεί τον αντι ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σε καμία περίπτωση, ούτε τις μορφές λαϊκής οργάνωσης που υπάρχουν στο εσωτερικό της.
Ένας λαός που στήριξε αφρικάνικες και λατινικές αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις. Ένας λαός που στέλνει τους Γιατρούς του σε χώρες του Κόσμου που έχουν πρόβλημα ώστε να βοηθήσει με την τεχνογνωσία των επιστημόνων του στην πανδημία του Covid-19. Ένας λαός που φιλοξένησε αντιφρονούντες και εξόριστους, που έδωσε άσυλο σε κυνηγημένους από το σάπιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Τίθεται ένα ζήτημα.
Δίνεται το δικαίωμα στον κουβανικό λαό να καθορίσει την τύχη του η όχι; Αν δίνεται, τότε όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι πρέπει να σταθούν στο πλάι του. Χωρίς ναι μεν άλλα. Όσο για αυτά τα περί γνήσιας λαϊκής εξέγερσης να τα αφήσουνε για κάνα άλλο παραμύθι.
Οι εξεγέρσεις έχουν και ηγέτες. Μπορούν να μας πουν ποιοι είναι οι λαϊκοί ηγέτες της; Εμείς όσο και να ψάξαμε τέτοιους ηγέτες δεν βρήκαμε. Εκτός και αν εννοείτε την «πρωτοπορία από το Μαϊάμι».
Αυτό που είδαμε σίγουρα είναι πολλές ψεύτικες φωτογραφίες που ισχυρίζονται ότι δείχνουν τους εξεγερμένους στην Κουβά ενώ τελικά απεικονίζουν καταλανούς, οπαδούς από το κόπα αμέρικα, την Αίγυπτο, μόνο που δεν έχουν βγάλει και τους εγχώριους ψεκασμένους στη δικιά μας πλατεία Συντάγματος. Που λογικά και αυτή σύμφωνα με την «βαθιά Μαρξιστική» τους ανάλυση πρέπει να είναι μια "αυθεντικά λαϊκή εξέγερση". Άλλωστε είχε περισσότερο κόσμο από αυτή των Κουβανών.
Αντιθέτως πάλι, είδαμε χιλιάδες Κουβανούς να δηλώνουν στους δρόμους την στήριξη στην κυβέρνηση και το σύστημα τους.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μέσα από τα προπαγανδιστικά του όργανα μιλάει για καταστολή και ανθρώπινα δικαιώματα. Ποιοι; Αυτοί που έχουν αιματοκυλήσει τον πλανήτη εδώ και δεκαετίες μέσα από το ΝΑΤΟ και τον μηχανισμό του. Αυτοί που πουλάνε όπλα στα πιο σκοταδιστικά- φασιστικά καθεστώτα. Δεν ενοχλούμαστε όταν η αναπαραγωγή των ψεμάτων αυτών και των συκοφαντιών έρχεται από την μεριά του διεθνούς ιμπεριαλισμού διότι είναι εχθροί του λαού.
Το πρόβλημα είναι όταν ένα μεγάλο μέρος αυτών των απαράδεκτων απόψεων προέρχεται από κομμάτια του ‘’ανταγωνιστικού κινήματος’’.
Επομένως η ώρα για κριτική στο σύστημα της Κούβας είναι ακατάλληλη όταν τίθεται επί τάπητος το ζήτημα έμπρακτης αλληλεγγύης στο λαό της Κουβάς που αγωνίζεται απέναντι στην πολιτική της «πορτοκαλί επανάστασης» και στο επιχειρούμενο αμερικανικό-ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα. Ειδάλλως μιλάμε για αντιλήψεις που ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης.
Που εκ των πραγμάτων λειτουργούν ως "αριστερός" διαλυτισμός και αποπροσανατολισμός στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που ενώ τώρα πρέπει να είναι ενωμένο ώστε να αποτρέψει κάθε σκέψη των «γερακιών» της Ουάσιγκτον να επιτεθούν στην Κουβά κατ’ ουσίαν τάσσεται με τα συμφέροντα της αμερικανό- κουβανικής μαφίας του Μαϊάμι.
Παράλληλα είναι ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοι του να εκτεθούν για το εξοντωτικό εμπάργκο που έχουν επιβάλει στην Κουβά, ως ο βασικός υπεύθυνος για τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο υπερήφανος λαός της Κούβας.
Κατά τα άλλα είμαστε σίγουροι ότι αν το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πράξει τα δέοντα, αποτρέψει δηλαδή την όποια στρατιωτική ανάμιξη των ιμπεριαλιστών στο νησί και αρθεί το εμπάργκο, η Κούβα δεν πρόκειται να λυγίσει. Είναι καιρός το αντιιμπεριαλιστικό-απελευθερωτικό κίνημα να ξυπνήσει από τον λήθαργο του.
Ενωμένο μπορεί να ξανατρομάξει τον αμερικανικό Γολιάθ όπως 60 χρόνια πριν…
Δημοσίευση σχολίου