Του Π.Σαφώς και στο φαντασιακό των κοινωνιών υπάρχει ο άριστος εξουσιαστής. Αυτός για τον οποίο είναι πρόθυμες να δεχθούν αδιαμαρτύρητα τη λιτότητα, να παραχωρήσουν οικειοθελώς δικαιώματα ή και να ζητήσουν σκληρότερη καταστολή για τους ‘απείθαρχους’ που τορπιλίζουν την ενορχηστρωμένη από εκείνον κοινή προσπάθεια.
Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό. Με την εξουσία να βρίσκεται στα χέρια του αποδεδειγμένα (με iso χρεοκοπίας!) πιο ανίκανου και διεφθαρμένου μέρους του πολιτικού συστήματος. Το οποίο μετά από 10 χρόνια σκληρής μνημονιακής φτωχοποίησης έταξε περισσότερη φτώχεια (μεταρρυθμίσεις) και ξύλο (πάταξη ανομίας) και βγήκε αυτοδύναμο. Με δημοφιλέστερο μέλος ένα τηλεοπτικό παρατράγουδο που όταν έκοβε παροχές ιατρικής φροντίδας οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, είχε ως μόνη ανησυχία να μη χάσει τη δόξα των ανδραγαθημάτων του από τους δανειστές.
Ζούμε την κατά Γκράμσι ‘εποχή των τεράτων’; Όχι μιας και το παλιό δεν πέθανε ποτέ ενώ τίποτα καινούριο δε μοιάζει να περιμένει να γεννηθεί.
Ζούμε την κατά Λένιν ‘απότομη στροφή της ιστορίας’ κατά την οποία η κοινωνία σαπίζει μιας και δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την επανάσταση παρά την ωρίμανση των συνθηκών; Μα και πάλι όχι μιας και για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα θα πρέπει πρώτα να κάνουμε τη λογική υπέρβαση πως κατά τη διάρκεια των μεγάλων αντι-μνημονιακών διαδηλώσεων βρισκόμασταν σε προ-επαναστατική περίοδο,
Μήπως τότε ζούμε το, κόντρα σε κάθε έννοια διαλεκτικού υλισμού, ‘τέλος της ιστορίας’ του Φουκουγιάμα; Σε όλο το δυτικό κόσμο οι εργαζόμενοι δείχνουν πιο συμβιβασμένοι από ποτέ. Οι πολίτες μοιάζουν κορεσμένοι από δικαιώματα. Ο σοσιαλισμός έχει καταρρεύσει παγκοσμίως. Έτσι πια οι καπιταλιστές δε θα κάνουν παροχές στους μικροαστούς προκειμένου αυτοί να του γυρίζουν την πλάτη. Έχει φτάσει η ώρα της ωμής αλήθειας. Και αυτή ακριβώς η ώρα είναι που σηματοδοτεί το ξεκίνημα, και όχι το τέλος, της ιστορίας. Επειδή τα αιτήματα του σοσιαλισμού, παρά την κατάρρευση του, είναι εδώ περισσότερο πιεστικά και επίκαιρα από ποτέ. Μα και επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να ξεκινάει με την προσπάθεια αποφυγής της. Μετά όμως το πρώτο στάδιο της άρνησης και το δεύτερο της καταφυγής σε εργαλεία και σχήματα του παρελθόντος προκειμένου να ερμηνευτεί, έρχεται μοιραία η συνειδητοποίηση που αποτελεί πάντα θρυαλλίδα προόδου και αλλαγής.
Οι ελίτ νιώθουν και είναι ασύδοτες. Με τους μεγάλους μηντιακούς ομίλους να έχουν εξαφανίσει κάθε έννοια δημοσιογραφικού ελέγχουν και τις αστικές δημοκρατίες να μη νιώθουν την ανάγκη να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα. Οι κοινωνίες όμως δεν πέρασαν διαφωτισμό, τόσες επαναστάσεις και ποτάμια αίματος για να επιστρέψουν σε μια αριστοκρατία πασπαλισμένη με internet και κατανάλωση.
Και αυτό το γνωρίζουν πρώτα και καλύτερα οι εξουσιαστές τους. Η οποίοι παρά τη φαινομενική παντοδυναμία τους δεν έχουν σταματήσει λεπτό να τελειοποιούν τις μεθόδους καταστολής και επιτήρησης. Στην εξέλιξη της στολής και του εξοπλισμού ενός άνδρα των ΜΑΤ από το 1980 ως σήμερα αποτυπώνεται η εξέλιξη του καπιταλισμού αλλά και ο φόβος των πλουτοκρατών για την απώλεια των προνομίων τους. Υπερσύγχρονα όπλα, οχήματα, drones, αστυνομικά ανθρωποειδή, κάμερες παντού, συνεχείς ασκήσεις εμπλοκής του στρατού σε συνθήκες καταστολής πλήθους.
Μια διαρκής προετοιμασία για τις επικείμενες συγκρούσεις που αναπόφευκτα, και χωρίς κανείς να μπορεί προβλέψει το πότε, το που και το γιατί, έρχονται. Η nirvana της ολυμπιάδας, της eurovision και του θριάμβου στο euro, για να επιστρέψουμε στα δικά μας, απέχει μόλις τέσσερα χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Και η ιστορία έχει αποδείξει πως μπορεί οι κοινωνίες να παραμένουν για χρόνια στα υπόγεια της σκέψης και της εξέλιξης βουτηγμένες στην απελπισία και την ηττοπάθεια, αλλά αρκεί μια στιγμή για να αναταχθούν και να τολμήσουν την έφοδο προς τον ουρανό.
Πίσω ρουφιάνοι, εμπρός σύντροφοι!
+ σχόλια + 8 σχόλια
Η Δύση της μικροαστικής παρένθεαης και η Παλινόρθωση του εργατικού κινήματος.
Η Ολυμπιάδα ήταν το peak της (άδηλης, αλλά πιο χειροπιαστής από οτιδήποτε άλλο...) ιστορικής συμμαχίας του Ιμπεριαλισμού, εγχώριου και διεθνούς, με τα δημιουργημένα από τον ίδιο εγχώρια μικροαστικά στρώματα. Που όμως είχε ήδη σκιαστεί από τα σύννεφα του Σχεδίου Ανάν. Το σχέδιο-ταφόπλακα στα όνειρα αυτής της συμμαχίας είχε απορριφθεί τρεις και κάτι μήνες νωρίτερα, δηλαδή σημειώσατε "Χ", οπότε η αισιοδοξία παρέμενε στους ελαφρόμυαλους, ότι αυτή η συμμαχία είχε μέλλον. Αλλά για όσους μπορούσαν να δουν πιο πέρα από την αλαζονική μυτούλα τους, ήταν σαφές πια εκείνο, που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται πάνω στα ερείπια του "Τείχους της (όποιας...) Ελευθερίας" των καταπιεσμένων όπου γής, γνωστού στους Ελληνες μικροαστούς και σαν "Τείχους του Αίσχους".
Εκείνο, που άρχισε ουσιαστικά να τους "ψυλλιάζει" με την ήττα του μΠατσόκ στις εκλογές του Απρίλη 2004 και προσπάθησαν να ξορκίσουν οι πιο "μαχητικοί" με τον "Δεκέμβρη 2008" και πιο ξεκάθαρα στις "πλατείες" του Μάη - Ιούνη του 2011. Αυτά μείναν στην Ιστορία σαν το "Κύκνειο Ασμα" της οίησης των μικροαστικών στρωμάτων, ουσιαστικά των λαϊκών εξ αυτών και των εργατικών, που τους ακολουθούσαν, γιατί οι αστοί, σύμπαντες πια, καθώς και οι ηγέτες των μικροαστών, είχαν ήδη πάρει τα μηνύματα των καιρών και αναπροσάρμοζαν τα πλάνα τους...
Μια προσπάθεια του ΚΚΕ να σηκώσει τη σημαία, που παράταγαν οι μικροαστοί μετά το καλοκαίρι του '11 έφαγε τα μούτρα της στα σκαλιά της Μ Βρετανίας, με έναν νεκρό και ~70 τραυματίες στην 11-10-'11. Τότε οι κομμουνιστές του ΚΚΕ, (και όχι όλοι), συνειδητοποίησαν το φιάσκο της αταξικής "αντιϊμπεριαλιστικής συμμαχίας", που τους ταλάνιζε από το ...1934(!) και αναδιπλώθηκαν, και πολύ σωστά, στη γραμμή της "Κοινωνικής Συμμαχίας", δηλαδή στην επιστροφή στις ταξικές ρίζες του εργατικού κινήματος. Γραμμή, που ήδη συζητιόταν αμέσως μετά την διάσπαση του '91, και δειλά είχε αρχίσει να "σκάει" με το Συνέδριο του '95.
Eκτοτε οι δύοντες μικροαστοί, και οι εργαζόμενοι, που επηρεάζονταν (και επηρεάζονται ακόμη) από τους δαύτους, "ρίξανε" τη μύτη τους, και πλέον βαυκαλίζονται με υποθετικές πιθανότητες επιβίωσης «low profile”, εξαργυρώνοντας στον Iμπεριαλισμό την υποταγή τους. Και, βέβαια, τη δική τους συμβολή στην καθυπόταξη και της συνολικής εργατικής τάξης. Πάνε τα "περήφανα χρόνια" της άδηλης συμμαχίας, που τη νόμιζαν (ελέω ΕΣΣΔ) και ...."ισότιμη"(!) τρομάρα τους...
Σήμερα, η μάχη γίνεται για τον απεγκλωβισμό των εργαζομένων από το μικροαστικό ναυάγιο. Οι μικροαστοί, τουλάχιστον τούτη η γενιά, που έζησε τα χρόνια της αλαζονείας («τα χρόνια του Ανδρέα») δεν πρόκειται να αλλάξει μυαλά – το «χούϊ» βγαίνει μετά την ψυχή. Oι αστοί, ο Ιμπεριαλισμός, προσπαθεί να βολέψει τις, «κατακτημένες» γι αυτόν, αυταπάτες τους για «επωφελή υποταγή», πληρώνοντας πολύ λιγότερα σε παροχές (=μειωμένη εκμετάλλευση) και πολύ περισσότερα σε προπαγάνδα, σε «management”. Και ο λόγος είναι σαφής: Με την ιστορική «άδηλη συμμαχία» το σύστημα, στη σημερινή φάση της εξέλιξής, του γίνεται ασταθές – «δεν πάει άλλο». Υποταγή, λοιπόν, και …σκασμός!
Από την άλλη, όμως, πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η ανάδυση, η Παλινόρθωση του εργατικού κινήματος και η συνακόλουθη αναβίωση της ταξικής πάλης, χωρίς την βοήθεια των μικροαστών σαν «παρένθετης τάξης», παρά μόνο σαν χειραγωγημένης συνείδησης. Αυτό είναι το δύσκολο πρόβλημα, που έχει μπροστά του ο Ιμπεριαλισμός και αυτή την πάλη παρακολουθούμε αυτή την εποχή. Πολιτικά απέναντί του έχει μόνο το ΚΚΕ, καθώς όλοι οι υπόλοιποι «αριστεροί» και «αριστερούτσικοι» έχουν πρακτικά εξατμιστεί η βρίσκονται σε κάθοδο, τουλάχιστον σε κινηματικό επίπεδο, ακολουθώντας την μοίρα των κοινωνικών στρωμάτων, που εξέφραζαν. Αλλά το πως θα μπορεί να εξελιχτεί αυτή η πάλη είναι ένα άλλο, μεγάλο και ξεχωριστό κεφάλαιο.
Διόρθωση: 20-10-2011 και όχι 11/10 έγιναν οι συγκρούσεις μπροστά στην "Μ. Βρετάνια".
ΓΙΑ τον
luivuittonred Oι αριστεροι και αριστερουτσικοι ειναι μεν λιγοι αλλα αγνοι εντιμοι ειλικρινεις και αγωνιστικοι και ειναι ΜΟΝΟ το ψευτοΚΚΕ που ειναι εναντια σε καθε απεργιακη και αλλη λαικη διεκδικηση ενα κομμα στο τελευταιο σταδιο πολιτικοκομματικης σηψης
Το μόνο, που μπορείς να πεις με σιγουριά για τους περισσότερους "αριστερούς" και τους "αριστερούτσικους" είναι πως πρόκειται για αγνούς και αμόλυντους αντικουκουέδες, όπως ακριβώς αγνοί αντικουκουέδες είναι και οι φασίστες, σε αντίθεση με τους υπολοίπους, που πάνε να το παίξουν "υπεράνω" κλπ. Αλλά ούτε έντιμοι, ούτε ειλικρινείς είναι, καθώς υποκρίνονται τους wannabe "κομμουνιστές". Για ντροπαλούς αντικομμουνιστές πρόκειται.
Πιστή εικόνα των μικροαστικών στρωμάτων που εκφράζουν. Μια παρενθεντική κοινωνική και οικονομική ανορθογραφία, που ευτυχώς διορθώνεται από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, που την υπέθαλψαν και όχι από κάποιον Στάλιν αυτή τη φορά. Καλύτερα έτσι.
Εξαιρετική επιβεβαίωση το σχόλιό σου.
Όταν συμφωνούσες με τους νεοναζί ότι δεν υπήρχε σλαβομακεδονική μειονότητα, εκεί λάμβανες υπόψη σου τον εγχώριο ιμπεριαλισμό; Α ξέχασα, απλά υπερασπιζόσουν την εθνική επικράτεια από τον επεκτατισμό της πγδμ (γιατί όπως ξέρουμε από την ιστορία, αν ένα κράτος είναι επεκτατικό στα βαλκάνια, αυτό είναι σίγουρα η πγδμ). Θύμισέ μου, η Σερβία ήταν στο ΝΑΤΟ όταν ο Αρκαν έσφαζε αμάχους στη Βοσνία; Και τα συντρόφια του ΔΣΕ; Για αυτούς που πολέμησαν ενάντια στα τάγματα ασφαλείας και τους ναζι δεν θα υπάρξει ιστορική δικαίωση; Δεν θα τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να γυρίσουνε στα χωριά τους;
Εσυ
luivuittonred Δεν εισαι τιποτε λιγοτερο τιποτε [ερισσοτερο παρα ενας καθαροαιμος αντικομμουνιστης Υπουλος κρυφοΚΚες Σου αξιζουν συγχαρητηρια
Οι φιλολογικοι σου ακροβατισμοι με του οποιους προσπαθεις να συγκαλυψεις
τον αντικομμουνισμο σου δεν σε προστατευουν ουτε συγκινουν κανεναν Μενεις
εντελως εκθετος και θεογυμνος πολιτικα
Λυσσάχτε μικροαστικές τσαούσες. Ζαλισμένα ορφανά του Ιμπεριαλισμού. Δε μαζεύεστε πια ούτε δυο χιλιάδες πασόκια στο δρόμο σε "πανκινητοποιήσεις"(!), που σας καλαναρχούν όλα τα "μίντια". Τελειωμένοι είστε! Ούτε για μαριονέτες δεν αξίζετε για το σύστημα, που υπηρετείτε.
Ρε λουιβιτον, έτσι μιλάνε οι κυρα-κατινες, όχι οι υλιστές. Δεν σε βρίσαμε. Κριτική σου ασκήσαμε (στο κκε).
Δημοσίευση σχολίου