"Καθημερινή" αλητοδημοσιογραφία, με αντιΜποφίλια μπόχα

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Τι αλήτες είναι τούτοι ωρέ και τι αντι-Μποφιλιακό μένος είναι αυτό που τους έχει καταλάβει; Δίνουν ρεσιτάλ στην πολιτική έντυπη αλητεία! 

Αναφέρομαι σε ένα κείμενο που υπάρχει σήμερα στη "γεροντοκόρη της δεξιάς", που  διευθύνει ο "ο πιο καλός ο μαθητής ... των Αμερικανών" Alexis Παπαχελάς, και επιδίδεται σε άλλο ένα ρεσιτάλ αλητοδημοσιογραφίας.  
Κάποιος που παριστάνει τον δημοσιογράφο. ονόματι Μιχάλης Τσιτσίνης, μπήκε στην συγχορδία του σιτιζόμενου από το ίδιο ταμείο του χαμαιτυπείου - σύμφωνα με τον μακαρίτη Μητσοτάκη -, Σκάι, του γνωστού απεργοσπάστη Μάνου Βουλαρινού, και του πολιτικού σούργελου "κ. τίποτα" Αντώνη Καφετζόπουλου, που ξεσπάθωσαν εναντίον της Νατάσσας Μποφίλιου, παρέα με κάποιο τηλεοπτικό πρόσωπο που χρημάτισε ανθυπονταβατζής, -χρέη οδηγού έκανε δηλαδή- υπό τις εντολές του μακαρίτη πια εργοδότη του και κάποιων άλλων του ίδιου φυράματος. 

Μας γράφει ο καλαμαράς της "Καθημερινής": «Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε σε κομματική εκδήλωση της οποίας το αποχρωματικό βεληνεκές μαύριζε συλλήβδην τους "ανταγωνισμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ε.Ε. και Ρωσίας"». 

Και μόνο αυτή η ολοφάνερη προβοκατόρικη πρόταση με το ξεκάθαρο ψέμα ότι η τραγουδίστρια έλαβε μέρος σε κομματική εκδήλωση, ενώ είναι γνωστό ότι ανταποκρίθηκε σε μια πρόκληση που τις απεύθυναν φοιτητικοί σύλλογοι να συμμετέχει σε μια αντιπολεμικοί συναυλία που είχαν προγραμματίσει, θα μου αρκούσε να περάσω 'γενεές δεκατέσσερις" τον γραφιά της "Καθημερινής" Μιχάλη Τσιτσίνη. (Φυσικά δεν θα υπήρχε κανένα θέμα να συμμετείχε σε κάποια κομματική εκδήλωση. Για το σημειολογικό του πράγματος αναφέρομαι)

Από κει και πέρα πολύ θα ήθελα να σχολιάσω τις "ψυχιατρικές" προσεγγίσεις που γίνονται στο παρακάτω απόσπασμα από το ίδιο κείμενο και έχω την αίσθηση ότι μας αφορούν. Λόγο χρόνου όμως δεν έχω αυτή την δυνατότητα. 

Οπως και να είναι επιφυλάσσομαι να "περιποιηθώ" το παρακάτω "μαργαριτάρι" του κ. Τσιτσίνη

"...Εντάξει, ξέρουμε. Αυτοί που λένε ότι νοιάζονται για τον εμπόλεμο λαό, αφού πρώτα του έχουν αρνηθεί την ικανότητα να επιλέγει ο ίδιος γεωπολιτικό προσανατολισμό, εκφράζουν μια κληρονομημένη αποστροφή προς την Δύση. Ζουν στη Δύση, απολαμβάνουν τις ελευθερίες και την ευημερία της, αλλά υποφέρουν από ένα ψυχικό αυτοεκτοπισμό. Ενώ ανήκουν σε αυτήν, το βδελύσσονται σαν κάτι ξένο, όχι επειδή θέλουν να την αλλάξουν. Οχι στο όνομα ενός άλλου μέλλοντος, αλλά στο όνομα ενός ματαιωμένου παρελθόντος".