Αν δεν κάνω λάθος -και πιστεύω ότι δεν κάνω- από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έχουν γίνει σημεία και τέρατα σε πολιτικές δίκες οι οποίες κατέληξαν σε εξοντωτικές αποφάσεις για τους κατηγορουμένους, οι οποίοι θεωρήθηκαν εχθροί του καθεστώτος. Αυτές όμως οι δικαστικές ετυμηγορίες έγιναν απόλυτα "σεβαστές" και επικροτήθηκαν μάλιστα από όλους τους καθεστωτικούς δημοσιολόγους.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα όσα κωμικοτραγικά έγιναν στις δίκες των φερόμενων μελών της 17 Νοέμβρη, του "Επαναστατικού Αγώνα" και της "Συνομωσίας της Φωτιάς"; Να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας τις περιπτώσεις του Τάσου Θεοφίλου και της Ηριάννας Β.Λ, του Περικλή, του "Ινδιάνου" και του σημερινού προφυλακισμένου Πάνου Καλαϊτζή;
Ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε ούτε από ένα, έστω για δείγμα, κείμενο καθεστωτικού δημοσιογράφου που θα διατύπωνε έστω επιφυλάξεις για την ορθή απόδοση "δικαιοσύνης"!
Είχαμε μείνει μόνο κάποιοι "απροσάρμοστοι" να μιλάμε για την φύση και λειτουργία αυτού του ταξικού κατασταλτικού μηχανισμού που ονομάζεται αστική δικαιοσύνη.
Πριν συνεχίσουμε, να κάνουμε μια επισήμανση που κατά την άποψη μας έχει πολύ μεγάλη σημασία και δεν αναφέρεται πουθενά και όχι τυχαία,
Αυτές τις μέρες στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων γίνεται μια πολύ σημαντική δίκη στην οποία εμπλέκονται άτομα που στελεχώνουν τους θεσμικούς πυλώνες του αστικού συστήματος. (Η ακροαματική διαδικασία έχει διακοπεί και θα συνεχιστεί μεθαύριο 5-7-2022). Μας προκαλεί τεράστια εντύπωση που η ειδησεογραφία δεν αφιερώνει ούτε μονόστηλο σ' αυτή. Εμείς φυσικά θα επανέλθουμε με δικό μας ρεπορτάζ).
Και για να επανέλθουμε στο αντικείμενο της ανάρτησής μας. Είναι δεδομένο ότι έχουν αποσυντονιστεί οι μηχανισμοί προστασίας του συστήματος -κάτι δεν το έχουμε δει ακόμα σε όλο το μέγεθος του- μετά το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου, για το σκάνδαλο της Novartis.
Αυτή είναι μια εξέλιξη που δεν επιδέχεται πρόχειρη αποτίμηση, και σε κάποιο άλλο κείμενο μου θα προσπαθήσω να την προσεγγίσω.
Εδώ θέλω να επικεντρωθώ σε κάτι, που ακόμα και κινηματικοί χώροι το έχουν υποτιμήσει, για να μην πω ότι το έχουν απαξιώσει εντελώς. Και αυτό στο οποίο αναφέρομαι έχει κατά την άποψη μου τεράστια σημασία γιατί πλήττει έναν βασικό πυλώνα του αστικού συστήματος, αυτόν που λέγεται "αστική δικαιοσύνη". Το πιο σημαντικό απ' όλα, μάλιστα, είναι ότι δέχεται τα πυρά του απ' τους πιο γνήσιους εκφραστές-προπαγανδιστές του σάπιου εκμεταλλευτικού καθεστώτος.
Αυτοί, λοιπόν που δεν είχαν να πουν λέξη όταν δικαστικές αποφάσεις νομιμοποιούσαν μνημόνια, τον σφαγιασμό μισθών και συντάξεων, όταν οι δικαστές τους ασπαζόταν μπατσάδικες σκευωρίες και έστελναν στα κάτεργα αγωνιστές, τώρα, ξαφνικά, ανακάλυψαν ότι δεν λειτουργούν όλα άψογα στην "δικαιοσύνη" τους.
Την προσοχή σας, λοιπόν, ξεκινώντας από τις "ανάλαφρες" ενστάσεις του Θ. Μαυρίδη: "Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε αν όλα έγιναν σωστά. Αν υπάρχουν κενά στην απόφαση, αν λήφθηκαν υπόψιν του Συμβουλίου όλες οι μαρτυρικές καταθέσεις" μας γράφει ο νονός που βάπτισε τον Μωυσή, η σαπίλα της καθεστωτικής δημοσιογραφίας που έφτασε μέχρι του σημείου να "δικαιώνει" νεοδημοκράτη παιδεραστή! αναφερόμενος στο βούλευμα.
Η φυλλάδα "Πρώτο Θέμα", απ' τις πιο πιστές έντυπες φιλοκυβερνητικές ντουντούκες το προχώρησε περισσότερο: "Νομικοί, οι οποίοι για ευνόητους λόγους δεν θέλουν να γνωστοποιήσουν την ταυτότητά τους, εκφράζουν την έντονη απορία τους για το πώς οδηγήθηκαν τα µέλη του ∆ικαστικού Συμβουλίου στην έκδοση του επίμαχου βουλεύματος, ανεξάρτητα από την πίεση του χρόνου λόγω της λήξης του δικαστικού έτους. Θεωρούν, επίσης, ότι στην κρίση τους εμφιλοχώρησαν άλλες σκέψεις εκτός της νομικής επιστήμης", μας γράφει η ρυπαροφυλλάδα που εκπροσωπείται στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν΄Δ. από τον Δημήτρη Μαρκόπουλο.
Και έρχεται χτες ο Πρετεντεκάκος, από την στήλη του στην φυλλάδα του Μαρινάκη, το "Βήμα" να το τερματίσει. Και στο κείμενο αυτού του καλαμαρά, αξίζει να σταθούμε περισσότερο. Είναι γιατί επιστρατεύει όλη της δημοσιογραφική δεινότητα που διαθέτει -αν και ακριβοπληρωμένη δεν είναι και πολύ μεγάλη- να συνδυάσει το "κλάμα" και την απογοήτευση του, γι' αυτή την δικαστική εξέλιξη, με τέτοιες μπηχτές για τους "λειτουργούς της Θέμιδας", που ακόμα κι' εμάς μας αιφνιδίασαν σε ένα βαθμό. Μ' αυτό το σκεπτικό αξίζει να παραθέσουμε αυτούσιο το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου του (Οι υπογραμμίσεις δικές μας):
Τους Παπαγγελόπουλο και Τουλουπάκη στη μία. Τους Παππά και Καλογρίτσα στην άλλη.
Δεν το λες και πογκρόμ!
Είναι προφανές ότι η Δικαιοσύνη εξάντλησε την επιείκεια και τη μεγαλοψυχία της επιδεικνύοντας υψηλό βαθμό ανθρωπισμού. Κατά μια άλλη εκδοχή, προσπάθησε απλώς να μπλέξει στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και αφού τόσο καιρό διύλιζε τον κώνωπα κατάπιε αμάσητη την καμήλα.
«Στείλε το παρακάτο^ κι άσ’ τους να τα βρουν» που θα έλεγε κι ο Παπαγγελόπουλος.
Το «παρακάτω» θα είναι δύο σύντομες δίκες στο Ειδικό Δικαστήριο από τις οποίες (όπως φαίνεται) κανένας δεν θα πάει φυλακή.
Ενδεχομένως σε αυτό το αποτέλεσμα να οδηγούσαν τα στοιχεία της δικογραφίας.
Από την άλλη, ίσως να πρυτάνευσαν σκοπιμότητες, κυκλώματα ή συντεχνιακές ευαισθησίες. Η δικαστική εξέλιξη πάντως δεν είναι στο ύψος της υπόθεσης. Περιέχει αρκετά στοιχεία μεθόδευσης για να προέκυψαν συμπωματικά. Χρειάζεται άλλωστε μεγάλη δόση ευπιστίας και αγαθοσύνης να πιστέψει ένας δικαστής ή εισαγγελέας (πόσω μάλλον ένας απλός πολίτης...) ότι όσα έχουν καταγγελθεί και στηθεί, όσες διώξεις έχουν μεθοδευτεί, όσα ακατονόμαστα είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το σκοτάδι των παρασκηνίων και περιέχονται στο κατηγορητήριο, ήταν έργα τεσσάρων ανθρώπων. Χωρίς τη συνδρομή κανενός άλλου. Χωρίς την εμπλοκή περισσοτέρων. Χωρίς καμία συμμορία στις διαταγές τους. Χωρίς κανένα σχέδιο, ούτε επιδιώξεις. Περίπου πέτυχαν διότι έτυχαν.
Τελικά (σύμφωνα με το δικαστικό συμβούλιο) το παρακράτος δεν ήταν μόνο «ολίγον παρακράτος» αλλά ατομική ενασχόληση των εμπλεκόμενων. Κάτι σαν χόμπι - υποθέτω στον ελεύθερο χρόνο τους.
Το μεγάλο επιχείρημα της υπεράσπισης είναι ότι τελικά έσπασαν τα μούτρα τους. Ούτε τους αντιπάλους τους κατάφεραν να σπιλώσουν με τη Novartis ούτε τις τηλεοράσεις να μοιράσουν ούτε την πολιτική ζωή να ελέγξουν ούτε τη Δικαιοσύνη να ποδηγετήσουν ούτε τον Τύπο να μετατρέψουν σε χωροφυλακή αγράμματων χωροφυλάκων.
Σωστό. Αλλά όχι επειδή δεν προσπάθησαν.
Απλώς τόσοι ήταν.
Δημοσίευση σχολίου