"Εθνικοφροσύνη" και πατριαρχία είναι δεμένες όπως το νύχι με το κρέας - Με αφορμή τις δυο πρόσφατες γυναικοκτονίες.

Του Γ. Γ.

Μέσα σε 48 ώρες είχαμε δυο γυναίκες δολοφονημένες από τους συζύγους τους. Χτες στην Κρήτη και σήμερα στην Ζάκυνθο.

Πέρα απ' όσα σχετικά με τις γεννοκτονίες έχουμε γράψει, θα δώσουμε απάντηση στο ερώτημα: Εχει σχέση η ντόπια "εθνικοφροσύνη" στην καλλιέργεια και εδραίωση της πατριαρχίας που αποτελεί η βασική αιτία για όλες τις δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους; 
Η απάντηση είναι καταφατική και θα την τεκμηριώσει με στοιχεία η Ιστορικός και συγγραφέας Τασούλα Βερβενιώτη στο κείμενο της που θα παραθέσουμε στην συνέχεια.

Αρχικά όμως να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει στο στο free press LIFO ο κορυφαίος Έλληνας ψυχαναλυτής, εβραϊκής καταγωγής, Ματθαίος Γιωσαφάτ που "έφυγε" πριν λίγες μέρες (στις 27 Ιούλη):

«Τα προβλήματα της "αγίας ελληνικής οικογένειας" ξεκινούν από την υποβάθμιση της γυναίκας. Παλιότερα οι άνδρες την έδερναν, την υποτιμούσαν ή την απατούσαν. Ήταν υποτακτική και δεν είχε ανεξαρτησία. Έτσι, η μητέρα γινόταν προβληματική. Γι' αυτό βλέπουμε πολλούς νέους, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, να μένουν με τη μητέρα τους. Είναι ο προστάτης-γιος. Ο γάμος είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες της χρόνιας κατάθλιψης. Το 80% των ζευγαριών στην Ελλάδα δεν τα πάνε καλά, το 50% χωρίζουν, το 30% δεν χωρίζουν για κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, το 20% είναι σε σχετικά καλό επίπεδο και μόνο το 5%-10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Επομένως, η πλειονότητα των σχέσεων είναι ψεύτικες και βολεμένες. Δεν βρήκαν ποτέ το ιδανικό...

Οι Έλληνες είναι ένα έθνος αμόρφωτων μιας χώρας παραδοσιακής και υπανάπτυκτης. Το σχολείο είναι απαίσιο. Ο τρόπος διδασκαλίας είναι εντελώς ακατάλληλος. Η Ιστορία που μαθαίνουμε είναι ένα συνονθύλευμα από μύθους. Και δεν έχουμε φροντίσει ώστε να εισαχθούν τα "μαθήματα ζωής" στη σχολική εκπαίδευση. Μεγαλώνουν τα παιδιά έχοντας την αντίληψη ότι το σεξ είναι βρόμικο και κάτι κακό. Ότι ο μόνος τρόπος επιτυχίας είναι να παντρευτείς, καθώς και ότι σε διαφορετική περίπτωση είσαι μια πόρνη».

Εδώ ο πειρασμός είναι μεγάλος στο να κάνουμε μια σύγκριση με το ποια ήταν η θέση της γυναίκας στα χρόνια της Σοβιετικής Ενωσης, ειδικά μέχρι το 1956 που άρχισε η καπιταλιστική παλινόστηση, αλλά θα ξεφύγουμε από το θέμα μας.

Και εδώ ας μην μας πει κανένας ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του "εθνικού κορμού", "εκσυγχρονίστηκαν". Ηταν και παραμένουν κήρυκες της πατριαρχίας. 

Κάποιοι αυτό το εκφράζουν πιο "κομψά" σαν τον Αντ. Σαμαρά ο οποίος δηλώνει ότι συναναστρέφεται με απόφοιτος της "ανδρικής σχολής".

Υπάρχουν όμως και πιο βέροι "εθνικόφρονες" που τον μισογυνισμό και την φαλλοκρατία τους όχι απλώς τον προπαγανδίζουν ανοιχτά, αλλά μας κάνουν και μαθήματα "χριστιανικών ηθών". 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αρθρογράφος της φυλλάδας "Δημοκρατία" και στέλεχος του κόμματος Τζήμερου - Κρανιδιώτη, "κάτοχος τεσσάρων πανεπιστημιακών τίτλων σπουδών", όπως παρουσιάζεται Απόστολος Κρητικόπουλος. Αυτός μας διατυμπανίζει ορθά-κοφτά ότι πρέπει "η γυνή να φοβήται τον άντρα". (Αντιγράφει σε σεξιστικό οχετό τον "ηγέτη" του Γαρουφαήλ από το μόρφωμα του οποίου προέρχεται)

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας και ας δούμε, τι μας γράφει η κ. Τασούλα Βερβενιώτη, τα αποτελέσματα της ερευνητικής της δραστηριότητα της οποίας επικεντρώνεται στην κοινωνική ιστορία των δεκαετιών 1940 και 1950, και είναι ευρέως αποδεκτά. 

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα του κειμένου της παρακολουθούμε την αντιμετώπιση που είχαν από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους οι μαχήτριες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Κι αυτό αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη για τα "ιδανικά" αυτών που βρέθηκαν στην "σωστή πλευρά της ιστορίας" και το πως "εθνικοφροσύνη" και πατριαρχία είναι δεμένες όπως το νύχι με το κρέας. 

Η «εθνικοφροσύνη» δεν περιλάμβανε μόνο την υπεράσπιση της πατρίδας, αλλά και των πατροπαράδοτων ελληνικών αξιών. Αυτό για τις γυναίκες σήμαινε επιστροφή ‘εις τα του οίκου' και υποταγή στους κανόνες της πατριαρχικής οικογένειας. Ετσι, ενώ οι άντρες θα ταυτισθούν με τους βόρειους γείτονες, τους προαιώνιους εχθρούς των Ελλήνων και θα αποκληθούν "Εαμοβούλγαροι" ή απλώς "Βούλγαροι" -μεγάλη βρισιά για έναν έλληνα ακόμα και σήμερα- οι γυναίκες δε θα αποκληθούν μόνο "βουλγάρες" αλλά και "πουτάνες".

Η γυναίκα που δεν ασχολείται μόνο με το σπίτι της, που βγαίνει στο δρόμο, στο δημόσιο χώρο, είναι μια γυναίκα «του δρόμου», μια «δημόσια» γυναίκα, που σε απλά ελληνικά σημαίνει πόρνη. Οι στρατοδίκες πιο κομψά θα τις αποκαλέσουν «γύναια».

Ο τίτλος της ‘συναγωνίστριας’ -προσφώνηση τιμητική σε όλη τη διάρκεια της αντίστασης- θα γίνει συνώνυμο της γυναίκας «ελευθερίων ηθών». Σύμφωνα με ένα τραγούδι των αντιπάλων τους οι αντάρτισσες είχαν σχέσεις με πολλούς άντρες και δεν ήξεραν ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού τους. Τις ανύπαντρες γυναίκες που συνελάμβαναν, αλλά κυρίως τις μαχήτριες του ΔΣΕ, τους έκαναν γυναικολογική εξέταση για να δούνε αν είναι παρθένες. Οι αντάρτισσες του ΕΛΑΣ θα χτυπηθούν περισσότερο από τις άλλες επονίτισσες, γιατί η χρήση όπλου αποτελεί κατεξοχήν ανδρική ιδιότητα...

Η παρουσία των γυναικών στην πολιτική σκηνή αμφισβητούσε συνολικά το ιδεολογικό οικοδόμημα της «εθνικοφροσύνης» που αναπόσπαστο κομμάτι του ήταν η πατριαρχία. Τις γυναίκες της Αντίστασης δεν τις βάρυνε μόνο, όπως τους άνδρες, η κατηγορία ότι ήθελαν να δώσουν στους εχθρούς ένα τμήμα της ελληνικής επικράτειας, αλλά και το ότι αμφισβητούσαν την 'παραδοσιακό κοινωνική τους θέση. Αποτελούσαν ντροπή για το έθνος, ντροπή για την οικογένειά τους. Ηταν "άτιμες και ανήθικες". Οι οργανωμένες γυναίκες, επειδή ξεπερνούσαν τη σφαίρα του ιδιωτικού και έκαναν παρέα με άντρες εκτός της οικογένειας, ήταν "φυσικό" να θεωρούνται και να αντιμετωπίζονται ως πόρνες...

 Η προσπάθεια για την επιστροφή των γυναικών της Αντίστασης στα "παραδοσιακά τους καθήκοντα" δεν έγινε μέσα από κάποιους μηχανισμούς προπαγάνδας, αλλά και μέσα από μηχανισμούς ωμής βίας. Αυτούς βέβαια τους υπέστησαν και οι άντρες. Για τις γυναίκες όμως λειτούργησαν διαφορετικά. Τα βασανιστήρια εκλεπτισμένα ή χοντροκομμένα, σε μια ρεματιά ή στα κρατητήρια με την παρουσία γιατρού που τις συνέφερνε όταν λυποθυμούσαν, τα εκτελούν άνδρες. Οι βασανιστές τους, ως άντρες, πραγματοποιούν επάνω στα ανίσχυρα σώματα τους τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις.

Οι τρομοκρατικές ομάδες, αλλά και η Χωροφυλακή και ο στρατός βιάζουν τις γυναίκες τις αντίστασης, αφού έτσι κι αλλιώς είναι "ατιμασμένες". Ο τρόπος που τους φέρονται δείχνει μια απόλυτη περιφρόνηση. 

Η δασκάλα Πέπη Καραγιάννη καταγγέλλει ότι ενώ βρισκόταν λιπόθυμη από τα βασανιστήρια τη βίασαν. «Μετά ο Λοχίας που ήταν θεατής, με μετέφερε στο κελί και με πέταξε σε μια γωνιά. Του ζήτησα μια κουβέρτα. Μου απάντησε πως "δεν είχε". Τους παρακαλούσα για λίγο νερό και αντί για νερό μου φέρναν αλατόνερο.  ...

Οι μαρτυρίες και τα γεγονότα που αναφέρονται στην ερευνητική μελέτη της κ. Τασούλας Βερβενιώτη είναι πάρα πολλά, αλλά νομίζουμε ότι και μόνο τα παραπάνω αποσπάσματα τεκμηριώνουν το συμπέρασμα ότι η "Εθνικοφροσύνη" και πατριαρχία είναι δεμένες όπως το νύχι με το κρέας