Κάποιες ιστορικές αναφορές για να μην ξεχνάμε το DNA της δεξιάς

Του Γ.Γ.

"Η Ελληνική άρχουσα τάξη προσφέρει χρόνια τώρα στο λαό μας από τα θρανία των σχολείων ως τον άμβωνα της εκκλησίας και τα ελεγχόμενα απ' αυτή μέσα μαζικής Ενημέρωσης την Ιστορία του τόπου μας, ιδιαίτερα, αυτή της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, παραποιημένη, διαστρεβλωμένη, κομμένη και ραμμένη, θα λέγαμε, στα μέτρα των ταξικών συμφερόντων της, περιφρονώντας ασύστολα την ιστορική αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα".

 Νίκος Καρκάνης, στο πρόλογο του βιβλίου του: "Οι δοσίλογοι της κατοχής - Δίκες - Παρωδία (Ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες)".

Εγώ πάλι στον χαβά μου. Στην "αναμόχλευση πολιτικών παθών". Οπως πολύ σωστά έγραφε στο βιβλίο του «Δίκες των Δοσιλόγων, 1944-1949. Δικαιοσύνη, Συνέχεια του Κράτους και Εθνική Μνήμη», ο Δημήτρης Κουσουρής μετά την απελευθέρωση από την Γερμανική κατοχή το αστικό κράτος ενσωμάτωσε στον κεντρικό μηχανισμό του και τον καθαρόαιμο ναζιστικό πυρήνα των δοσίλογων που υπηρέτησαν το κατοχικό καθεστώς. Μάλιστα, όμως είδαμε σε πρόσφατη ανάρτησή μας, οι απόγονοι των στελεχών της οικονομικής ολιγαρχίας που στην κατοχή θησαύρισαν επιδιδόμενα στον οικονομικό δωσιλογισμό, συνεργαζόμενοι με τον κατακτητή, έχουν τον πρώτο λόγο και σήμερα στην πολιτική μας ζωή. 

Κάποια πολύ χαρακτηριστικά γεγονότα για το πώς το αστικό κράτος μετά την απελευθέρωση από τους κατακτητές ενσωμάτωσε και αντάμειψε τους δοσίλογους κάθε μορφής είναι ότι χορήγησε υπέρογκο ποσό σύνταξης, στην γυναίκα του διορισμένου από τους Γερμανούς "πρωθυπουργού" της Ελλάδας Ι. Ράλλη και το πώς το ελληνικό αστικό κράτος, μετά την απελευθέρωση, "τίμησε" τους δωσίλογους εγκληματίες

Να συμπληρώσουμε και κάποια άλλα γεγονότα. Ας θυμηθούμε πώς χτίστηκε το μεγαθήριο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, που μέχρι πριν λίγα χρόνια καθόρισε την πολιτική ζωή του τόπου μας. "Η  δραστηριότητα του συγκροτήματος Λαμπράκη όταν τα στρατεύματα του άξονα είχαν καταλάβει την Ελλάδα ήταν να τυπώνει όλα τα έντυπα/βιβλία/προκηρύξεις των Ναζί που χρησιμοποιούσαν στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Τα κονομούσε χοντρά και με τα έντυπα που διέθετε έγραφε εγκώμια για τους κατακτητές", γράφαμε.

Επίσης διαβάστε μια ιστορική αναφορά για τον γεννήτορα του Κούλη και τις σχέσεις του Κώστα Μητσοτάκη με τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής.

Αν δε ψάξουμε να δούμε πώς απέκτησαν την τεράστια περιουσία αυτοί, που στην συνέχεια την άφησαν κληρονομιά στα σημερινά στελέχη της δεξιάς, τότε είναι που θα βρεθούμε σε πολύ μεγάλες εκπλήξεις. 

Τώρα, θα μου πείτε έχουν κανένα νόημα σήμερα αυτές οι ιστορικές αναφορές. Για μένα φυσικά και έχουν. Την σοφή λαϊκή ρήση: "Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του" υποθέτω ότι την γνωρίζεται. Αυτό ακριβώς ισχύει και με την Δεξιά. Οσα φτιασιδώματα και να κάνει το DNA της παραμένει το ίδιο. 
Τώρα αν αυτό κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, ή κάνουν πώς δεν το καταλαβαίνουν ας το κρίνει η ιστορία. 

Μπορεί για τον "έξη μηνών πολιτικό κρατούμενο", ο Αη Στράτης να ήταν ένας τόπος «διχασμού και δοκιμασίας», για μας υπήρξε ένα νησί που έστελνε το καθεστώς της δεξιάς εξορία τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους βασάνιζε. Μπορεί ο απόφοιτος του Χάρβαρντ να λέει "τι τον νοιάζει τον 18χρονο τι συνέβη 50 χρόνια πριν" αναφερόμενος στην δολοφονία του αγωνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς της Δεξιάς, αλλά εμείς πιστεύουμε ότι λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.

Αυτός είναι και ο λόγος που συνεχώς επανέρχομαι με ιστορικά κείμενα κάτι που  το έχει υποτιμήσει ο κινηματικός χώρος. Σε καμιά περίπτωση νομίζω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια ήταν και είναι η Δεξιά στην χώρα μας, όσα ονόματα και να αλλάζει.

 Υ.Γ. (Ο λόγος που αποχώρησα απ' το ΚΚΕ το 1989, ήταν γιατί συμμετέχοντας στον Συνασπισμό έκανε την ανιστόρητη συνεργασία με την Ν.Δ. Πιστεύω ότι εξακολουθεί να ισχύει απόλυτα η εκτίμηση που είχε κάνει το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, Κώστας Κάππος όταν έλεγε ότι «Πιστεύω ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ που τείνει να υποταχθεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές θέσεις"».  Στην πορεία χρειάστηκαν να περάσουν κάποια χρόνια μέχρι που η πρώην γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, να αναγνωρίσει έστω και με «μασημένα» λόγια ότι ήταν λανθασμένη επιλογή του ΚΚΕ να συμμετάσχει σε αστικές κυβερνήσεις. -  «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» Νο2, 2013) .