Ενα πτώμα όσο και να σαπίσει θα εξακολουθεί να βρωμάει και να μας πνίγει η μπόχα του, αν δεν βρεθούν νεκροθάφτες να το θάψουν. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Οτι απουσιάζουν οι τελευταίοι.
Ετσι, λοιπόν και με το καπιταλιστικό σύστημα. Εχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι, η δυσωδία του είναι αφόρητη σε σημείο που να φέρνει ασφυξία ακόμα και σ' αυτούς που έχουν ταχθεί να το υπηρετούν, αλλά μέχρι εκεί... Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πέσει φορμόλη και η δυσωδία που εκπέμπει το σύστημα να είναι υποφερτή.
Και δυστυχώς έχουν τις δυνατότητες να κινούνται μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, αφού για δεκαετίες μελετημένα και μεθοδευμένα έχουν κατορθώσει να μην αποκτήσει ο μέσος πολίτης την ταξική συνείδησή του. Κι αυτή δεν είναι αυτοφυή στις εργατικές μάζες, αλλά "μπαίνει απ' έξω", στην εργατική τάξη. Για να θυμηθούμε και τον Λένιν καθήκον ενός Κομμουνιστικού κόμματος είναι να συνενώσει, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώσει την πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της εργαζόμενης μάζας.
Και εδώ είναι η αδυναμία μας. Στο ότι σήμερα δεν υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα γι' αυτό και το κεφάλαιο διεξάγει μόνο του ταξικό πόλεμο και τον κερδίζει σε όλα τα μέτωπα.
Πριν αρκετές δεκαετίες, ο κομμουνιστής Κώστας Βάρναλης πολύ γλαφυρά μας υποδείκνυε τις μορφές πάλης που έπρεπε να έχει η τάξη μας απέναντι στους δυνάστες μας: "απ’ τα τσακάλια δε γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια", μας έγραφε, ή για να θυμηθούμε τον Μαγιακόφσκι "δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το ξίφος παρατάσσοντας απέναντι του τις φλέβες σου".
Τέλος πάντων, είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή.
Εναυσμα μου για να κάνω αυτή την εισαγωγή είναι ένα δημοσίευμα που συναντώ σε μια έντυπη προπαγανδιστική κυβερνητική ντουντούκα. Και συγκεκριμένα σε ένα άρθρο που υπογράφει σήμερα ο Γιάννης Τσαπρούνης στον "Ελεύθερο Τύπο".
Είναι ένας εύστοχος σχολιασμός της δικαστικής ετυμηγορίας η οποία παραδίδει στην ελληνική κοινωνία όσους εμπλέκονται στο σκάνδαλο της Siemens. Παράλληλα είναι και μια επιμέρους εικόνα της λειτουργίας του αστικού συστήματος. Αν έχει κάποια σημασία είναι γιατί προέρχεται από έναν δεξιό δημοσιογράφο και δημοσιεύεται σε μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα.
Το παραθέτουμε:
Το σκάνδαλο και η ... τρέλα
ΑΛΛΑ ας αφήσουμε στην άκρη το αν και κατά πόσο τηρήθηκε η συμφωνία. Το ζήτημα είναι άλλο. Η συμφωνία έγινε στο πλαίσιο της «ζημίας» που υπέστη η χώρα από το σκάνδαλο της Siemens. Κάτι που, άλλωστε, συνέβη και σε άλλες χώρες.
ΠΑ το σκάνδαλο αυτό κατηγορήθηκαν πολλοί. Στελέχη της Siemens, επιχειρηματίες και πολιτικοί. Μάλιστα, ο Θεόδωρος Τσουκάτος -ο ισχυρός άνδρας της κυβέρνησης Σημίτη- ομολόγησε ότι έλαβε ένα εκατομμύριο μάρκα που κατέληξε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Ο Τσουκάτος αθωώθηκε.
ΠΡΙΝ από λίγες ημέρες αθωώθηκαν οριστικά και αμετάκλητα και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι. Οι περισσότεροι λόγω παραγραφής.
ΑΡΑ, σύμφωνα με την ελληνική Δικαιοσύνη, δεν υπήρξε σκάνδαλο Siemens. Και προφανώς δεν μπορεί κανείς να αναφέρεται σε «σκάνδαλο», γιατί μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμησα Αυτό λέει η λογική.
ΑΦΟΥ δεν υπήρξε σκάνδαλο, τότε μήπως η Siemens ζητήσει και ακύρωση της συμφωνίας; Μήπως ζητήσει και αποζημίωση για όλη την... ταλαιπωρία;
ΚΑΠΟΥ εδώ σταματάει η λογική. Αρχίζει ο παραλογισμός. Γιατί όλοι οι πολίτες γνωρίζουν ότι υπήρξε σκάνδαλο. Μπορεί να υπήρξε σκάνδαλο χωρίς να καταδικαστεί κανείς; Ναι. είναι απίστευτο, αλλά ελληνικό.
ΠΟΛΥ σωστά υπήρξε παρέμβαση από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Ισίδωρο Ντογιάκο. για τους λόγους που οδήγησαν στην παραγραφή. Αλλά προφανώς αυτό δεν αρκεί.
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είναι εκτεθειμένη. Επρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να δικάσουν την υπόθεση; Δεν γνώριζαν ότι στην εικοσαετία παραγράφονται τα αδικήματα; Ή μήπως για αυτόν το λόγο πέρασαν 20 χρόνια;
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ είναι απλά. Ή θα πρέπει να καταδικαστούν όσοι διέπραξαν αδικήματα ή να βρεθούν στο εδώλιο οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης που οδήγησαν με τους χειρισμούς τους την υπόθεση σε παραγραφή ή να πάμε όλοι ο» πολίτες στο «Δρομοκαΐτειο». γιατί ήμασταν... τρελοί που είχαμε πιστέψει πως υπάρχει σκάνδαλο Siemens.
ΓΙΑΤΙ φαντάζει πιο πιθανό το τρίτο ενδεχόμενο...
Δημοσίευση σχολίου