Η μαχητική αντιφασίστρια που με την έναρξη του ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου το 1936 βροντοφώναξε το σύνθημα "No pasaran!", "Δεν θα περάσουν!".
(Τα τελευταία της λόγια σε μια ραδιοφωνικής της ομιλία στις 18 Ιούλη 1936 ήταν: «Είναι καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός. Οι φασίστες δεν θα περάσουν!». Από τότε το σύνθημα "Δεν θα περάσουν", "No pasaran!", στα Ισπανικά, απέκτησε διαχρονική ισχύ).
Ηγετική μορφή του ισπανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος. Συμμετείχε από το 1920 στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας. Το 1930 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το 1932 μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος. Από το 1931 ως το 1933 ήταν μέλος της αρχισυνταξίας της εφημερίδας «Μούντο Ομπρέρο», οργάνου του ΚΚΙ.
Πιάστηκε και φυλακίστηκε έξι φορές. Ως ηγέτης του ΚΚΙ έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα του ισπανικού λαού κατά των φασιστών πραξικοπηματιών και των Ιταλο- γερμανών εισβολέων.
Στον αγώνα αυτό πήρε και το όνομα «Πασιονάρια» με το οποίο έγινε γνωστή σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Από το 1939 ως το 1977 έζησε στο εξωτερικό ως πολιτικός πρόσφυγας. Το 1942, μετά το θάνατο του Ζ. Ντιάζ εκλέχτηκε Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΙ.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Υπάρχει όμως εδώ ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, αγαπητοί σύντροφοι: Εγκρίνουμε εμείς ή όχι την πολιτική γραμμή που προώθησε στο ΚΚ Ισπανίας η Ιμπαρούρι, κυρίως μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, μια πολιτική που αναπόφευκτα έριξε το ηρωικό κόμμα του ισπανικού προλεταριάτου στο ρεβιζιονισμό και στο ρεφορμισμό, με αποκορύφωμα τον αντικομμουνιστικό κατήφορο της ηγεσίας του με το διαβόητο ευρωκομμουνισμό του Καρίγιο που διαδέχτηκε την Ιμπαρούρι, πάντα με την ευλογία της;
Δεν ήταν μήπως αυτή η γραμμή της Ιμπαρούρι στη δεκαετία του 1950 και 1960 και του διαδόχου της, στη δεκαετία του 1970, που ουσιαστικά οδήγησε στην πολυδιάσπαση του ΚΚ Ισπανίας και της οποίας οι συνέπειες διόλου δεν έχουν ξεπεραστεί ως σήμερα, παρόλο που ακόμα και στο κυριότερο κομμάτι που απέμεινε με τη σημαία αυτή ("ΚΚ Ισπανίας") μετά την ανοιχτή προδοσία του Καρίγιο, χρειάστηκαν σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια για να καταδικαστεί σε γενικές γραμμές εκείνη η άθλια πολιτική της εποχής του Καρίγιο, ενώ ακόμη και τώρα δίνεται μεγάλη μάχη από μια σημαντική μερίδα στελεχών για να ανατραπεί πλήρως η ακόμη και σήμερα ρεφορμιστική γραμμή των ηγεσιών του ( π.χ. του τωρινού γενικού γραμματέα του Ενρίκε Σαντιάγο), όπως έδειξε η διχοτόμηση σχεδόν αυτού του κόμματος στο φετινό του συνέδριο τον Ιούνιο; Ξεχνάμε μήπως τη στάση που έλαβαν απέναντι στη ρεβιζιονιστική πολιτική της Ιμπαρούρι οι ηγέτες του παγκόσμιου μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, οι οποίοι περιγράφουν την ηγέτιδα του ισπανικού κόμματος στα 1960 σαν εμπροσθοφυλακή του Χρουστσιόφ εναντίον του ΚΚ της Κίνας και του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, που αντιτάσσονταν στη γραμμή του; Ξεχνάμε την αμείλικτη κριτική του Ενβέρ Χότζα για τα καμώματα της Ιμπαρούρι στην κρίσιμη σύσκεψη της Μόσχας το Νοέμβρη του 1960 και μετέπειτα το 1961 με το διαβόητο 22ο ρεβιζιονιστικό - χρουτσιοφικό συνέδριο που βάλθηκε να κατασυκοφαντήσει διεθνώς την ανυπότακτη Αλβανία; Λιγότεροι λοιπόν ας είναι οι έπαινοι και περισσότερη ουσιαστική κριτική ανάλυση όταν μιλάμε για τέτοια στελέχη με αμφιλεγόμενη πολιτική γραμμή. Η ιστορία της Ιμπαρούρι διόλου δεν τελείωσε με την Πασιονάρια του 1936-39... Καλά θα ήταν να τελείωνε εκεί αλλά ...
Δημοσίευση σχολίου