Γαμιέτε το σύμπαν σύντροφοι

Να διαγωνίζεσαι και να ανταγωνίζεσαι να αγωνιάς και να αγχώνεσαι. Να παράγεις και να καταναλώνεις. Να αποταμιεύεις και να δανείζεσαι. Να επενδύεις και να κερδίζεις ή να χάνεις. Να πουλάς και να αγοράζεις. Να γνωρίζεις τους κανόνες- να τους σέβεσαι-να τους τηρείς-να τους αγαπάς και να τους έχεις ανάγκη.

Να μην αμφισβητείς, να μην αντιστέκεσαι, να μη διαφωνείς.

Να δέχεσαι, να συμφωνείς, να επισκέπτεσαι και να πληρώνεις. Να δηλώνεις και να δηλώνεσαι, να μετράς και να μετριέσαι. Να έχεις χόμπι.

Να μη νιώθεις, να μη θυσιάζεσαι, να μη παλεύεις.

Λίγη μεταφυσική……

Συνάντηση με βλέμμα στη γη, συμπόσιο. Σωκράτης, Διογένης, Ιησούς. Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν.

Παγκοσμιοποίηση. Τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών,(έτσι νομίζουν) πρόσω ολοταχώς για το καινούργιο, τη καινούργια εποχή. Την εποχή της ακραίας εκμετάλλευσης, των ανθρωπιστικών βομβαρδισμών και του εκσυγχρονισμού.

Αντίσταση υπάρχει;

Κοινωνία που βράζει? Ο κοινοτικός μπαμπούλας;

Κλίκες σαλονάτων και ατσαλάκωτων εξουσιαστών που κάθονται πάνω στο σβέρκο αυτών που ιδρώνουν και τραβάνε το λούκι. Ρουφάνε το αίμα μιας ολόκληρης κοινωνίας και πλουτίζουν από την υπεραξία που παράγει.

Μιας κοινωνίας που έχει τόσο συνηθίσει στη σκλαβιά ώστε η ελευθερία της φαίνετε βρισιά.

- Γιατρέ θα πεθάνω τι να κάνω?

- Κάνε αμμόλουτρα.

- Μα με τα αμμόλουτρα θα σωθώ?

- Όχι αλλά θα συνηθίσεις το χώμα πάνω σου.

Γαμιέται το σύμπαν σύντροφοι. Γαμήσι άρρωστο, αγχωμένο, τίγκα στο αφροδίσιο.

Το σεξ διώχνει το άγχος, η αγάπη το προκαλεί.

Δεν είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε καμία υποχρέωση απέναντι σε αυτόν που έχουμε το δικαίωμα να διεκδικούμε τα πάντα?

Πουτάνα ζωή τρέχεις με χίλια και δε σε προλαβαίνω. Τα βαρίδια που μου βάλατε στα πόδια μου ρε μουνόπανα δε με αφήνουν να τρέξω. Στο Γκέτεμπορκ σε οδοφράγματα με μια πέτρα στο χέρι.

Κρατάμε στα χέρια μας το ειδικό ψαλίδι που κόβει τις αλυσίδες. Πρέπει μα μάθουμε να το χρησιμοποιούμε, είναι βαρύ και δύσκολο στη χρήση του.

Κάτσε ρε φίλε να πιούμε μια ρετσίνα και να φτιάξουμε ένα καινούργιο σχέδιο. Όπως τότε. Τότε που μέσα στη σούρα μας βρήκαμε τη λύση. Γαμήσαμε όλους τους θεωρητικούς και τα λόγια τους. Να πίνουμε τη ρετσίνα μας όπου γουστάρουμε όπως γουστάρουμε και με όποιον γουστάρουμε. Να ρευόμαστε και να κλάνουμε. Να σπάμε τα άδεια μπουκάλια και να φωνάζουμε αυτά που σκεφτόμαστε. Η αταξία είναι ομορφιά, η φασαρία είναι ζωή το μπάχαλο ζωντάνια.

Τελικά δεν ξέρω να πω λύσεις, δεν ξέρω αν υπάρχουν. Γι αυτό και γράφω φράσεις χωρίς συνέχεια μεταξύ τους. Κάποτε οι ασυναρτησίες μου γραφότανε σε τοίχους. Τώρα όχι πια.

Τα γένια μας μεγάλωσαν η ψυχή μας αλλιώτεψε.

Αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι παραμένω εργάτης και αυτοί στο σβέρκο μου συνεχίζουν να μου ρουφάνε τη ζωή.

Του trapezith