Η βιομηχανική παραγωγή πέφτει κατακόρυφα. Η οικοδομική δραστηριότητα είχε ανοίξει πρώτη το χορό της πτώσης. Οι εξαγωγές πέφτουν. Και όμως, η ελεγχόμενη από την κυβέρνηση ΕΣΥΕ εμφανίζει την ανεργία να μειώνεται! Εχουμε και εδώ την ίδια προπαγάνδα με την ακρίβεια, που ο Φώλιας την παρουσίαζε σαν φαινόμενο «των δελτίων των 8».
Οι απολύσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Εργοστάσια κλείνουν (Ιντεάλ Στάνταρ) ή ετοιμάζονται να κλείσουν (όμιλος Λαναρά). Οι καπιταλιστές καθαρίζουν το έδαφος για τις μελλοντικές κινήσεις τους, απολύοντας «ζωηρούς» εργάτες και εργάτριες. Η τρομοκρατία βασιλεύει, οι εργασιακοί χώροι μετατρέπονται σε γκέτο.
Το πολιτικό σύστημα, μολονότι μαστίζεται από τις αποκαλύψεις για σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία, δεν παραλείπει τον ιδεολογικό πόλεμο. Οπως συμβαίνει κάθε φορά σε συνθήκες κρίσης, η κατάσταση βαφτίζεται «εθνικά κρίσιμη». Η προστασία της «εθνικής μας οικονομίας» αναγορεύεται σε ύψιστο στόχο και όλοι καλούμαστε σε συστράτευση γύρω απ’ αυτόν.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία συντονίζεται στον ίδιο στόχο. Δείτε πως προσπαθεί να χειριστεί την υπόθεση Λαναρά. Ο Παναγόπουλος και η κλίκα του μετατρέπονται σε μάνατζερ και προτείνουν… business plan για τη χρηματοδότηση του ομίλου. Η ίδια παλιά ιστορία: οι εργάτες μετατρέπονται σε μάνατζερ, ξεχνώντας τα ιδιαίτερα ταξικά τους αιτήματα, κι όταν η επιχείρηση κρίνεται «μη βιώσιμη» πετιούνται στο δρόμο (θυμηθείτε τι έγινε με τις παλιές «προβληματικές» επιχειρήσεις).
Αν δεν επικρατήσει η ταξική αντίληψη, αν δε βαθύνει ο ταξικός διαχωρισμός, οι συνέπειες θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχει εθνική οικονομία. Δεν επιβαίνουμε όλοι στο «κοινό εθνικό μας σκάφος». Υπάρχει καπιταλιστική οικονομία, το έθνος είναι οριστικά διασπασμένο σε καπιταλιστές και εργάτες. Η εθνική γραμμή για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι η γραμμή της αστικής τάξης, που φορτώνει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους.
Η κρίση δεν είναι κάποιος «ιός» που μας προσέβαλε όλους μαζί και γι’ αυτό όλοι μαζί πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Η κρίση είναι αντικειμενική εξέλιξη του συστήματος, πηγάζει από τη λειτουργία των σιδερένιων οικονομικών νόμων του καπιταλισμού.
Η εργατική πλευρά οφείλει να προστατεύσει τον εαυτό της. Να προστατεύσει το βιοτικό της επίπεδο, να διαφυλάξει τις θέσεις εργασίας, να διεκδικήσει την πλήρη προστασία των ανέργων που θα πληθύνουν. Οι «θυσίες για όλους» είναι θυσίες μόνο για τους εργαζόμενους. Το δικό μας σύνθημα πρέπει να είναι ένα και αδιαπραγμάτευτο: την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία. Μ’ αυτό πρέπει να ευθυγραμμιστεί η ΔΡΑΣΗ μας, η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ.
Δημοσίευση σχολίου