O αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου που προσπάθησε να αναβάλει τη δίκη της «ζαρντινιέρας» πρέπει να ένιωθε σαν τον πιλότο που προσπαθεί μάταια να αποτρέψει την επικείμενη συντριβή του αεροσκάφους.
Ομως, ο αυτόματος πιλότος της ατιμωρησίας ήταν πανίσχυρος. Σήμερα, λοιπόν, που είναι νωπό ακόμη το αίμα ενός παιδιού, οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του κτηνώδους εκείνου βασανισμού στη Θεσσαλονίκη μπορούν να ελπίζουν ότι θα απαλλαγούν. Οπως συμβαίνει και με όλους, τους ελάχιστους ένστολους βασανιστές και δολοφόνους που φτάνουν στα δικαστήρια.
Πριν από 23 χρόνια, ο επίλεκτος σκοπευτής Μελίστας γονάτισε ψύχραιμα και πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά, ένα παιδί 15 ετών, πυροδοτώντας ένα κύμα λαϊκής αντιβίας. Ετσι η κρατική βία και ατιμωρησία γεννά την αντιβία. Ετσι και κάθε εποχή αντιδρά με τον τρόπο της.
«Τυφλά» ή στοχευμένα. Πρωτόδικη απόφαση για Μελίστα: 2 χρόνια. Εφετείο: αθώος. Εγινε πρότυπο των ένστολων, των ειδικών φρουρών, των λιμενοφυλάκων, των μπάτσων των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων. Μακρύς ο κατάλογος: δεκάδες οι επίσημοι νεκροί, άγνωστο πόσοι οι αδήλωτοι στα βουνά, στη θάλασσα, στα αζήτητα. Και σήμερα άλλο ένα κτύπημα των πραιτώρων: ο έφηβος Αλέξης, ένα παιδί, τυχαία, στο σωρό, μέσα σε μια παρέα παιδιών, ζωντανών κι ανυποψίαστων.
Αυτή τη φορά, όμως, τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας αντέδρασαν στο αποτρόπαιο έγκλημα με αυθόρμητη εξέγερση, τέτοια που δεν έχει άλλη να δείξει η πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Σε όλους σχεδόν τους νομούς, σε όλες τις πόλεις, ακόμη και στις πιο μικρές, οι νέοι, πρώτα απ΄ όλα, ξεσηκώθηκαν. Και μαζί τους άνεργοι, εργαζόμενοι με το φάσμα της αβεβαιότητας μπροστά τους, ακόμη και μεσαία στρώματα, πρόωρα θύματα της κρίσης που πλησιάζει με άγριες δρασκελιές. Και δεν ήταν πουθενά «ειρηνική».
Η δίκαιη οργή μεταφράστηκε σε βία. Σε κείνο το απειροελάχιστο κομματάκι βίας, αντιγύρισμα στον τεράστιο όγκο της βίας όλων των ειδών, που δέχονται από τη στιγμή που ένιωσαν τον εαυτό τους, από ένα άγριο κοινωνικό σύστημα που μόνον θεό έχει τον ανταγωνισμό και το κέρδος. Πρώτος στόχος η ασύδοτη αστυνομία, αυτό το όργανο του ασύδοτου κράτους. Υστερα, ό,τι συμβολίζει το κράτος, ό,τι αποτελεί κράτος. Το κράτος της βίας, της αδικίας, της διαφθοράς, της σαπίλας. Και έπειτα, τα σύμβολα του κεφαλαίου, πολυεθνικές και πρώτα απ΄ όλα τράπεζες, αυτοί οι νόμιμοι ληστές και δολοφόνοι.
Τώρα είναι η ώρα της οργής, της αγανάκτησης, της αντίστασης, τώρα ο νους μας κι η καρδιά είναι εκεί, με τα παιδιά που δίνουν το μεγάλο μάθημα. Αύριο, που θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός, μπορούμε να μιλήσουμε για τα άλλα.
Γι΄ αυτήν την κορυφαία σύγκρουση, την αυθόρμητη αντιπαράθεση με το σύστημα, που έγινε έξω από σχήματα κι από μοντέλα, έξω κι από τα πλαίσια των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, απέναντι σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να τους καταλάβει, που δεν μπορεί να τους μιλήσει. Για εκείνο το κοινωνικό υποκείμενο που χρειάζεται να ξαναναστηθεί. Να μιλήσουμε, πέρα από τις άναρθρες κραυγές των υποκριτών και των Ταρτούφων, για εκείνες τις οδυνηρές συνέπειες κάθε εξέγερσης, που μπορεί να κτυπούν τη δουλειά ή τον κόπο κάποιων ανθρώπων. Μακριά από τις κραυγές εκείνων που, αφού μεθόδευσαν τον θάνατο του εμποράκου και οδήγησαν στο κλείσιμο χιλιάδες μαγαζιά, οδύρονται τώρα υποκριτικά.
Τώρα, όμως, στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους νέους. Που πονούν για τον άδικο χαμό ενός δικού τους. Που αντιστέκονται απέναντι στους συναίτιους. Που τολμούν και αγωνίζονται απέναντι σ΄ αυτούς που τους προετοιμάζουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. Σ΄ αυτούς που δολοφονούν το μέλλον.
Κοντά στα νιάτα που πολεμούν και ονειρεύονται.
Δημοσίευση σχολίου