O ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας, πέραν της παρουσίας του στις παρελάσεις, είναι να λειτουργεί σαν κοινωνικό αμορτισέρ, κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα αμφισβητείται έντονα «από τα κάτω». Εστω κι αν η αμφισβήτηση είναι μόνο σε επίπεδο ιδεών. Γιατί οι αντισυστημικές ιδέες γενικώς βλάπτουν. Οδηγούν σε ίδιας κατεύθυνσης πράξεις.
Και ειδικά σε εποχές που οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν, που μεγάλες μάζες πληθυσμού οδηγούνται στην εξαθλίωση, πρέπει κι αυτός να πει το ευχολόγιο του, να δείξει ότι «κατανοεί» τα λούκια που περνάει ο εργαζόμενος λαός, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι.
Ετσι και ο Παπούλιας είπε το τροπάριο που απαιτεί η θέση του:
«Η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα, η ανεργία και ο αποκλεισμός, τραυματίζουν την ποιότητα της δημοκρατίας μας και ζητούν λύσεις», «Η δημοκρατία διέρχεται κρίση» …
Και επειδή η έννοια της «δημοκρατίας» τους είναι ταυτόσημη στην «λογική» τους με την έννοια «καπιταλισμός» όντως περνάει κρίση.
Από κει και πέρα, ο Παπούλιας, έδειξε το προσποιητό του ενδιαφέρον «για το μέλλον της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα ανθρώπινα δικαιώματα…».
Παπαδίστικα κηρύγματα αφού όλα αυτά είναι απόρροια της φύσης του καπιταλισμού και κάποιος πρέπει να του πει ότι ο καπιταλισμός δεν εκσυγχρονίζετε παρά μόνο ανατρέπετε.
Φυσικά κάτι τέτοιο ούτε σαν σκέψη θα μπορούσε να περάσει απ’ το μυαλό του προέδρου της «δημοκρατίας» τους.
Δημοσίευση σχολίου