Τα παρασκήνια της σύγκρουσης Πάγκαλου-ΚΚΕ

«Βούτυρο στο ψωμί της αντίδρασης», που θα ‘γραφε και ο «Ριζοσπάστης» ήταν η συνέντευξη που έδωσε ο Θ. Πάγκαλος στην Κάτια Μακρή της «Real news».
Αναπαράχθηκε από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και σήμερα σχολιάζετε –πρωτοσέλιδα μάλιστα σε κάποιες- από αρκετές φυλλάδες.

Αμήχανη και η αντίδραση του ΚΚΕ που σε ανακοίνωση του μιλάει για «συνεχιζόμενη προβοκάτσια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ κατά του ΚΚΕ», ρίχνοντας παράλληλα μπηχτές στο ΠΑΣΟΚ του στυλ «Το ΚΚΕ δεν φτιάχνει εταιρίες 'μαϊμού' για να χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση», συμπληρώνοντας ότι «οι εκδοτικές επιχειρήσεις που ελέγχονται από τον Περισσό είναι μη κερδοσκοπικές εταιρείες και μάλιστα έχουν δεχτεί πρόσφατα σε έλεγχο από την ΥΠΕΕ».

Επειδή πιθανόν κάποιοι να μην μπορούν να καταλάβουν το παρασκήνιο αυτής της αντιπαράθεσης να σημειώσουμε κάποια πράγματα.

Το Θ. Πάγκαλο για πολλά μπορεί να τον κατηγορήσει κανένας. Για τον βρόμικο ρόλο του στην παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους, για ρατσισμό για αντιλήψεις που φτάνουν στα όρια του φασισμού.


Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ένας ευφυής πολιτικάντης που ξέρει να επιβιώνει στο αστικό πολιτικό σκηνικό.

Η επίθεση που ξεκίνησε ενάντια στο ΚΚΕ –πιθανόν με την συγκαταβατική άποψη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ- έχει στόχο να ενεργοποιήσει τα αντιδεξιά ανακλαστικά των ψηφοφόρων του ΚΚΕ.
Θεωρεί ότι είναι εφικτός ο στόχος του γνωρίζοντας τα πλήγματα που δέχτηκε το κόμμα του Περισσού για την στάση του το 1989.
Αλλωστε το λέει ανοιχτά στην τελευταία –αριστοτεχνικά δομημένη, πρέπει να το παραδεχθούμε- συνέντευξη του: «Επί πέντε χρόνια το ΚΚΕ στηρίζει την Ν.Δ με τη θεωρία ότι πρώτα πρέπει να χτυπηθεί το ΠΑΣΟΚ και ότι δεν φταίει η Ν.Δ ή φταίει σε δευτερεύοντα χρόνο».

Από κει και πέρα περνάει σε έναν ανέξοδο, αλλά πιασάρικο τσαμπουκά: «Είμαι έτοιμος να δεχτώ να μηνυθώ από το ΚΚΕ και να εγκαταλείψω την βουλευτική μου ασυλία, να ζητήσω από την Βουλή να την άρει και να πάμε στο δικαστήριο γι’ αυτήν την υπόθεση … Αν η έρευνα γίνει και αποδειχθεί ότι ποτέ δεν επένδυσε το ΚΚΕ έμμεσα ή άμεσα στον Γερμανό, τότε θα ζητήσω συγγνώμη από το ΚΚΕ και θα φύγω από την πολιτική ζωή του τόπου. Αυθωρεί και κατησχυμένος».

Τζάμπα μαγκιές. Πώς μπορεί ένα δικαστήριο να αποδείξει αν το ΚΚΕ δεν επένδυσε «έμμεσα» (γιατί «άμεσα» όπως προέκυπτε απ’ το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας «Γερμανός» πριν την εξαγορά της απ’ τον ΟΤΕ δεν υπήρχε πουθενά το ΚΚΕ) σ’ αυτή την εταιρία;

Ο Πάγκαλος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να αποδείξει τεκμηριωμένα την εμπλοκή του ΚΚΕ στο σκάνδαλο Γερμανός. Όπως επίσης ξέρει αυτό που γνωρίζει και ο πρωτοετής φοιτητής της Νομικής. Ότι στο ποινικό δίκαιο η «κατηγορούσα αρχή» πρέπει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητα του.

Θέλουμε να πούμε δηλαδή ότι ακόμα και το σύνολο των μετοχών της «Γερμανός» να ανήκε στο ΚΚΕ, αυτές θα ήταν σε κάποια ονόματα και όχι στο κόμμα, οπότε ο Πάγκαλος δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν ρωτάτε τι στοιχεία έχει για την εμπλοκή του ΚΚΕ στο σκάνδαλο του «Γερμανού» περιορίζεται για γενικολογίες: «Δεν το υποστηρίζω μόνο εγώ. Το ξέρει όλη η Αθήνα, όλη η αγορά, όλη η πιάτσα κι όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος».

Αυτή όμως είναι η μια όψη του νομίσματος.
Οντος έχει «χαρτιά» στα χέρια του ο Πάγκαλος που μπορεί να πλήξουν πολιτικά το ΚΚΕ. Και αυτά δεν έχουν να κάνουν με το σκάνδαλο του «Γερμανού».
Όταν λέει στην Κάτια Μακρή «ξέρω πολλά για τα οικονομικά του ΚΚΕ» αλλού ποντάρει. Στο ότι υπήρξε ένα φεγγάρι υπουργός Πολιτισμού και γνωρίζει την μεθόδευση για να καταλήξει το κτίριο της «Μπουμπουλίνας» που άνηκε στο ΚΚΕ στην κατοχή του υπουργείου Πολιτισμού, επί υπουργίας Ντόρας Μπακογιάννη.

«Ξέρω καλά αυτή την ιστορία» λέει στην Κάτια Μακρή. Και όταν αυτή, δήθεν έκπληκτη –άλλο πασοκικό γατόνι κι αυτή- τον ρωτάει: «Η υπόθεση Μπουμπουλίνας τι ακριβώς είναι; Καινούργιο μέτωπο»;, ο Πάγκαλος περιορίζεται να πει «ξέρω για τα οικονομικά του ΚΚΕ, ίσως πιο πολλά απ’ όσα ξέρει η κυρία Παπαρήγα».

Οντος για την πώληση του κτιρίου της Μπουμπουλίνας υπάρχουν «γκρίζες ζώνες». (έχουμε αναφερθεί σ’ αυτό όπως και σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες του Περισσού σε περασμένη μας ανάρτηση).

Τηλεγραφικά να αναφέρουμε κάποια πράγματα για όσους/ες αναγνώστες/ιες μας δεν τα γνωρίζουν.

Στο κτίριο της1950-1985: Το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας στεγαζόταν απ’ το 1950 και μέχρι το 1985 η διαβόητη ΚΥΠ.

Μιλάμε για ένα κτίριο μέσα στο οποίο έχουν γραφτεί μαύρες σελίδες τις πρόσφατης ιστορίας μας.
Εκεί μέσα έχει σχεδιαστεί η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και του Γρηγόρη Λαμπράκη, στην αιματοβαμμένη «ταράτσα» αυτού του κτίσματος εκατοντάδες αγωνιστές υπομένουν φρικτά βασανιστήρια στην διάρκεια της Απριλιανής χούντας.

Ας μην παραστρατίσουμε σε ιστορικές διαδρομές.

Οταν η ΚΥΠ μετακόμισε στην οδό Κατεχάκη η πολυκατοικία της οδού Μπουμπουλίνας μένει άδεια.
Οι ιδιοκτήτες της την πουλάνε και την αγοράζει το ΚΚΕ –κάτι λιγότερο από 100 εκατ δρχ- για να στεγάσει τα γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ.

Για να κάνει λειτουργικούς τους χώρους της το ΚΚΕ αναθέτει σε ένα στέλεχος του, τον πολιτικό μηχανικό Δημ. Σκαμπά, να επιβλέψει την ανακαίνιση του.
Οντος το ΚΚΕ διέθεσε κάποιες δεκάδες εκατ. δρχ και με «κόκκινα μεροκάματα», (εθελοντική απλήρωτη εργασία μελών του κόμματος) το κτίριο πήρε άλλη μορφή.

Το 1992 επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, το υπουργείο Πολιτισμού με επικεφαλής την Ντόρα Μπακογιάννη αγοράζει το κτίριο απ’ το ΚΚΕ καταβάλλοντας 1,17 δισ. δρχ.

Το τίμημα θεωρήθηκε εξωφρενικό και κάποια μέλη που είχαν αποχωρήσει απ’ το ΚΚΕ, ιδρύοντας το ΝΑΡ, είχαν ισχυριστεί ότι αυτή το αλισβερίσι είχε «σφραγιστεί» από πολύ παλιά και αποτελούσε τμήμα της συμφωνίας μεταξύ Ν.Δ και ΚΚΕ για να υλοποιηθεί η συγκυβέρνηση του 1989.

Δεν έχουμε καμιά διάθεση να μπούμε σε αστυνομικά σενάρια, αλλά θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε τι γνωρίζει ο Θ. Πάγκαλος γ’ αυτή την ιστορία.