«Κυκλοφορούν εφημερίδες που είναι αμφίβολο αν διαβάζουν συγγενείς και φίλοι, που δεν απασχολούν δημοσιογράφους, δε δημοσιεύουν ρεπορτάζ, αλλά συχνά κείμενα κατά παραγγελία, που γεμίζουν τις σελίδες τους με δελτία Τύπου και ό,τι αρπάξουν από το διαδίκτυο, που χρωστούν σ΄ όλο τον κόσμο και, το χειρότερο, εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που τους δίνει το μανταλάκι. Οταν κρέμονται στο περίπτερο, εξισώνονται με τις σοβαρότερες εφημερίδες. Και αυτή ακριβώς η δύναμη, τις επιτρέπει να παίζουν πολιτικά παιχνίδια που μερικές φορές φτάνουν ανάμεσα στην διαπλοκή και στον εκβιασμό. Τέτοιες εφημερίδες δε θα υπήρχαν εάν η κρατική διαφήμιση διανεμόταν με στοιχειωδώς αντικειμενικά κριτήρια».Η παραπάνω διαπίστωση ανήκει στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Αγγελιοφόρος». Κακώς όμως περιορίζεται μόνο σε κάποιες περιθωριακές εφημερίδες και τις διαχωρίζει απ’ τις "σοβαρότερες εφημερίδες".
Το μεγάλο «παιχνίδι» γίνετε με τις λεγόμενες «έγκυρες και έγκριτες» εφημερίδες.
Τα συγκροτήματα Λαμπράκη, Αλαφούζου και Μπόμπολα είναι χωμένα μέχρι τα μπούνια στην διαφθορά.
Η απορία που δημιουργείται αυθόρμητα σε έναν άσχετο είναι: Πώς γίνετε και ποτέ μετά την μεταπολίτευση κανείς εκδότης ή δημοσιογράφος δεν διώχτηκε ποινικά για εκβιασμό ή έστω πειθαρχικά από την ΕΣΗΕΑ για όσα καταγγέλλονται στο δημοσίευμα;
(Υπήρξε μια περίπτωση με τον εκδότη και έναν δημοσιογράφο της «Ελεύθερης Ωρας» αλλά αυτό είναι σταγόνα στον ωκεανό διαπλοκής που επικρατεί στα ΜΜΕ).
Η απάντηση είναι απλή. Ολος ο δημοσιοκαφρικός συμφερτός είναι μια συντεχνία στην οποία επικρατεί ομερτά. Είναι χωμένοι τους όλοι μέχρι τα μπούνια στην διαφθορά και μόνο φαρμακερά υπονοούμενα κάποιες φορές μπορεί να βγουν στον αφρό λόγω τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που έχουν.
Μέχρι εκεί όμως. Το πόπολο –έτσι θεωρούν τους αναγνώστες τους οι φυλλάδες- πρέπει να μένει στην άγνοια για το τι ρόλο παίζουν τα συγκροτήματα τύπου και οι δημοσιοκάφροι.
Δημοσίευση σχολίου