Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». Πόση αλήθεια κρύβουν αυτοί οι στίχοι του Δ. Σολομού!

Ολοι θυμόμαστε τις προεκλογικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου.
Και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας τις πίστεψε αναζητώντας απεγνωσμένα μια ελπίδα για να βγει από την στενωπό της λιτότητας, της ανεργίας και της ακρίβειας.
Εβλεπε τα λαμόγια της Νέας Δημοπρασίας να έχουν ξεσαλώσει στην διαφθορά, αντίκριζε τους πλουτοκράτες να θησαυρίζουν ασύστολα, ένιωθε στο πετσί του που τον οδηγούσε η νεοδημοκρατική πολιτική του «σεμνά ναι ταπεινά».

Ο προεκλογικός λόγος του ΠΑΣΟΚ χάιδευε αυτιά, υποσχόταν καλύτερες μέρες για τον εργαζόμενο λαό, έταξε τα πάντα στους πάντες.
Σαν συνέπεια όλων αυτών ήρθε το εκλογικό αποτέλεσμα που έδινε μια μεγαλοπρεπή νίκη στο «σοσιαλιστικό» (τρομάρα του) κόμμα.

Ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν προσέξει και αναλύσει την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε.
Ότι η επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με την κυβέρνηση της Ν.Δ είχε δημιουργήσει ένα «υπόγειο» ρεύμα οργής και αγανάκτησης στις λαϊκές τάξης που αν εκδηλωνόταν θα είχε πρόβλημα το ίδιο το αστικό σύστημα.
Ότι χρειαζόταν ένα «αμορτισέρ» που θα απορροφούσε αυτούς τους κραδασμούς ώστε το πολιτικό αστικό σκηνικό να συνέχιζε απρόσκοπτα την λειτουργία του. Και αυτό το «αμορτισέρ» ονομαζόταν ΠΑΣΟΚ.

Και αν οι πλατιές μάζες αυτό δεν μπορούσαν να το συνειδητοποιήσουν, τα δημοσιογραφικά φερέφωνα των πλουτοκρατών το γνώριζαν πολύ καλά και κάποιες φορές δεν είχαν πρόβλημα να το εκφράσουν.

«Και βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι τούτες τις μέρες όλοι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, εύχονται την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και προσβλέπουν στη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου», έγραφε λίγο πριν τις εκλογές (12/9) ένας απ’ τους πιο «έγκριτους» εκφραστές των καπιταλιστών, ο Α. Καρακούσης στην φυλλάδα του Λαμπράκη.

Ούτε φυσικά απασχολούσε την οικονομική ελίτ της χώρας μας οι ανέξοδες υποσχέσεις που έδινε ο Παπανδρέου και στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά.
Γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην αστική πολιτική ισχύει η φράση του «εθνάρχη», Καραμανλή ότι «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και άλλα που γίνονται και δεν λέγονται».
Οπότε τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ τις είχαν γράψει στα ούμπαλα του.

Για να τεκμηριώσουμε αυτό που λέμε να θυμίσουμε τι έγραψε, στην φυλλάδα του Αλαφούζου, τότε, το δημοσιογραφικό φερέφωνο της ντόπιας πλουτοκρατίας, Νίκος Νικολάου για το πώς το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει, σαν κυβέρνηση να πραγματοποιήσει αυτά που υπόσχετε προεκλογικά:

«Το ερώτημα αυτό είναι το μόνο που δεν απασχολεί τους οικονομικούς κύκλους, οι οποίοι με τον ρεαλισμό (ή και κυνισμό) που τους διακρίνει, απαντούν ευθέως ότι το ΠΑΣΟΚ έχοντας να αντιμετωπίσει μια δύσκολη οικονομική συγκυρία θα ξεχάσει ό,τι είχε υποσχεθεί και με αίσθημα ευθύνης θα πάρει εκείνα τα σκληρά μέτρα που απαιτούνται για να μην βυθισθεί στην τρικυμία της κρίσης το εύθραυστο σκάφος της ελληνικής οικονομίας.

Αυτό έκανε το ΠΑΣΟΚ το 1986 όταν απειλείτο με χρεωκοπία η οικονομία και ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρότι είχε υποσχεθεί «καλύτερες ημέρες» έβαλε τον κ. Κ. Σημίτη να εφαρμόσει το Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα που μείωσε τις πραγματικές αποδοχές των μισθωτών έως και 12% και αυτό συνέβη επίσης το 1993 τον Οκτώβριο, όταν ο Γιώργος Γεννηματάς, στην αρχή, και ο Αλέκος Παπαδόπουλος στη συνέχεια έβαλαν τάξη στην κακή δημοσιονομική κατάσταση που τους κληροδότησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βάζοντας νέους φόρους (κυρίως στους μικρομεσαίους με τα γνωστά αντικειμενικά κριτήρια) και κόβοντας δραστικά τις δαπάνες και τις παροχές».

Άλλο, λοιπόν τι υποσχόταν στην «πλέμπα» προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ και άλλο τι είχε συμφωνήσει παρασκηνιακά με τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου.
Και υλοποιεί τις συμφωνίες του που είχε δώσει στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.
Ποιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση των λεγομένων μας απ’ το σημερινό πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» δεν θα μπορούσε να υπάρξει: «Ο Γ. Παπακωνσταντίνου σε κλειστεί εκδήλωση των τραπεζιτών στο Λονδίνο Ανοιξε χαρτιά σκληρής λιτότητας», αποκαλύπτει η εφημερίδα.

Ετσι καθορίζετε, διαχρονικά η κυβερνητική οικονομική πολιτική. Σε «κλειστές εκδηλώσεις τραπεζιτών».
Όλα τα άλλα περί «διαλόγου», «διαβουλεύσεων» κλπ είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

Το ζητούμενο σ’ αυτή την καπιταλιστική επέλαση είναι τι θα κάνει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.