Μετά τον μεγάλο σεισμό, καθένας θα χύσει το δάκρυ του. Μα θα έρθει κι αυτή η καταστροφή να προστεθεί στις άλλες, που κάθε άλλο παρά ήταν αναπόφευκτες. Χωρίς αυτές η σημερινή τραγωδία δεν θα ήταν το ίδιο σκληρή. Και θα μπορούσαν να σωθούν πολύ περισσότερες ζωές. Γιατί οι συνέπειες μιας φυσικής καταστροφής δεν είναι ποτέ ίδιες σε μια χώρα πλούσια και σε μια χώρα φτωχή, κατεστραμμένη και λεηλατημένη. Θα πρέπει άραγε να είμαστε ικανοποιημένοι από την ανθρωπιστική βοήθεια των ΗΠΑ και της Γαλλίας, που ήταν οι επικυρίαρχοι της Αϊτής; αναρωτιέται ο Αϊτινός δημοσιογράφος Ετάν Ντιπέν. Πριν από 200 χρόνια όταν μια ομάδα Αφρικανών δούλων εξεγέρθηκε με επιτυχία κατά του στρατού του Ναπολέοντα και ίδρυσε ανεξάρτητο κράτος στο τροπικό νησί της Αϊτής, οι Γάλλοι απαίτησαν την καταβολή ποσού που αντιστοιχούσε σε 21 δισ. σημερινά δολάρια, με την απειλή της εισβολής και την υπόσχεση να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του. Σήμερα η Αϊτή χρωστάει τεράστια ποσά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Λιγότερα πάντως από τα 900 εκατομμύρια δολάρια που πήρε μαζί του ο δικτάτορας Ντιβαλιέ, όταν βρήκε άσυλο στη Γαλλία.
Άλλος λίγο άλλος πολύ, φαίνεται πως όλοι κάτι χρωστάμε στην Αϊτή. Οι Αμερικανοί, που την κυβέρνησαν με δικτατορίες για να ελέγχουν τη γειτονική Κούβα. Οι Γάλλοι, που την φόρτωσαν με χρέη. Αλλά και οι Έλληνες, αφού αυτή η πρώτη δημοκρατία των μαύρων ήταν η πρώτη χώρα του κόσμου που αναγνώρισε την ελληνική Επανάσταση.
Ρ. Βρανάς _"ΝΕΑ"
Δημοσίευση σχολίου