
Δεν πέρασαν παρά δυο μέρες όταν ο ακραιφνείς φιλοκυβερνητικός δημοσιοκάφρος, Γ. Πρετεντέρης, έγραφε στα «Νέα»: «Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, όποιου προσανατολισµού και οιασδήποτε πλειοψηφίας, η οποία να αντέχει το πολιτικό βάρος µιας προσφυγής στο Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο.
Για σκεφτείτε το λίγο: από το 1944 που ιδρύθηκε το ΔΝΤ, η χώρα µας πέρασε εµφυλίους πολέµους, πολιτικές συγκρούσεις, δικτατορίες, εθνικές τραγωδίες και οικονοµικές καταστροφές, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στην ευγενή φροντίδα της Ουάσιγκτον. Θα το κάνει άραγε τώρα; …. Μια προσφυγή στο ΔΝΤ θα εκληφθεί ως η απόλυτη οµολογία χρεοκοπίας του πολιτικού µας συστήµατος».

Αυτό έστω και διακριτικά το παραδέχεται μιλώντας «για τις κοινωνικές αντιδράσεις που µπορεί να προκαλέσει στο εσωτερικό της χώρα η παρέµβαση του Ταµείου» και σύμφωνα με τον ίδιο «θα δροµολογήσει ανεξέλεγκτες διεργασίες, εξελίξεις και ανακατατάξεις».
Ο Πρετεντέρης δεν έχει αυταπάτες και ξέρει ότι ο φόβος και ο πανικός που έχει καλλιεργηθεί σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού –με τον μπαμπούλα της «πτώχευσης και χρεωκοπίας της χώρας»- έχει ημερομηνία λήξης, τουλάχιστον για την κουλτούρα και την ιστορία του ελληνικού λαού.

Γνωρίζει ο Πρετεντέρης και επιβεβαιώνετε από τον τρόπο που δέχτηκε η ελληνική κοινωνία την πρόσφατη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων ότι ο φόβος και η τρομοκράτηση του λαού που σκόπιμα και συστηματικά καλλιεργείται εδώ και καιρό αποτελεί βασικό μηχανισμό χειραγώγησης. Είναι το πολυτιμότερο όπλο που έχει στη διάθεσή της η εξουσία. Μια φοβισμένη κοινωνία γίνεται έρμαιο των μηχανισμών καταστολής και χειραγώγηση.
Ξέρει όμως ότι λόγω ιδιοσυγκρασίας του ελληνικού λαού αυτό δεν μπορεί να διαιωνιστεί. Κι αν συμβεί μια ανάφλεξη στην Ελλάδα δεν θα έχει καμιά σχέση με ότι έχει συμβεί στην Αργεντινή και στις άλλες χώρες που έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ.
Κι’ αυτό είναι που τρέμουν οι πλουτοκράτες και οι κολαούζοι της ντόπιας αστικής δικτατορίας.
Δημοσίευση σχολίου