Για την αριστερά σήμερα

Παρακολουθώντας την επιστροφή της πολιτικής σε μια εποχή που πολύ την είχαν "ξεχάσει", βλέπουμε πως όχι μόνο επιστρέφει, αλλά ρίχνει τον κόσμο και "στα βαθιά".

Για να το πούμε και με αθλητικούς όρους (καθώς η πολιτική παρουσιάζεται -ψευδώς- ως εντελώς αποστειρωμένη, και μόνο στον απολιτικ -άρα ακίνδυνο για τους κυβερνώντες, που αφήνουν τον κόσμο να εκτονώνεται εκεί- αθλητισμό, υπάρχει ακόμα η έννοια της σύγκρουσης, της διεκδίκησης, της κυριαρχίας, κτλ).
Θα λέγαμε πως είναι σαν κάτι κρίσιμες στιγμές στο μπάσκετ που οι σχολιαστές λένε το κλασσικό "η μπάλα αρχίζει να γίνεται πολύ βαριά", και αναδεικνύονται οι ηγετικές προσωπικότητες, οι "μεγάλες ομάδες", κτλ.

Κάποτε είχα διαβάσει ένα κείμενο για τις κρίσεις του καπιταλισμού, και έλεγε -λίγο πολύ- ότι σε περιόδους κρίσεις, μόνο δύο τάξεις μπορούν να ασκήσουν πολιτική, η αστική τάξη και η εργατική τάξη.
Δεν είναι τυχαίο που μιλούν πολλοί για το "θάνατο" της "μεσαίας τάξης". Η εξαφάνιση της δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στα λουκέτα των μαγαζιών, αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο:

Δεν υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμού, η επίθεση είναι αμείλικτη από την άρχουσα τάξη, και η μόνη τάξη που έχει απάντηση είναι αυτή που αποτελεί το θύμα της. Δηλαδή η εργατική τάξη και το δικό της πολιτικό πρόγραμμα.
Οι "κακόμοιροι", οι εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα πράγματα, αλλά διαρκώς είναι και πιο δύσκολο.

Η άρχουσα τάξη μέχρι και την ακροδεξιά επιστρατεύει στο πολιτικό της "οπλοστάσιο", στην Ελλάδα. Είδαμε και στο προηγούμενο ποστ ότι καλούν για "έκτακτη" κυβέρνηση, με "έκτακτες" εξουσίες και κατάργηση ορισμένων άρθρων του Συντάγματος (ποια άραγε; Μάλλον όχι αυτά που διασφαλίζουν τα προνόμια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, τη Εκκλησίας, κτλ πάντως).

Ειδικά το τελευταίο "κρούσμα" με τον 13ο-14ο μισθό που ακούστηκε, αλλά και ένα σωρό άλλα (θα δούμε πόσα από αυτά θα αφήσει η κοινωνία να περάσουν) ουσιαστικά πρόκειται για ΣΚΙΣΙΜΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ:

Το συμβόλαιο αυτό, έστω και νοητό (δεν υπάρχει προφανώς χαρτί με υπογραφές, ήταν περισσότερο μια "άτυπη συμφωνία") το είχαν υπογράψει οι κυβερνώντες με πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, και τώρα πάνε να το παραβιάσουν.
Γι' αυτό και τα συγκεκριμένα μέτρα προκαλούν τόσο πολύ τον κόσμο, γιατί -νοητά- πολύς κόσμος είχε δεχτεί να τα "υπογράψει", και τώρα βλέπει ότι "άλλα υπέγραψε και άλλα παίρνει".

Και καθώς η κρίση (που κατά τα άλλα θα έληγε στο τέλος του 2009 - έτσι δεν έλεγαν;) θα βαθαίνει, και θα έχουμε και περαιτέρω όξυνση τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς (δεν είναι μόνο η Ελλάδα και αυτό θα φανεί πιο έντονα το επόμενο διάστημα) η απάντηση της άρχουσας τάξης θα είναι "ολομέτωπη επίθεση".
Παλιές κοινωνικές συμμαχίες θα σπάσουν, νέες θα δημιουργηθούν, καθώς κάθε μία από τις δύο μεγάλες τάξεις θα παρουσιάζει/εφαρμόζει το πρόγραμμα της.

Σε περιόδους κρίσεων τα πάντα κινούνται πιο γρήγορα. Ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται - και όσο τα πράγματα προχωρούν, όλα θα είναι "στον αέρα" (και όταν λέω όλα εννοώ ΟΛΑ - πόλεμος, ειρήνη, κομμουνισμός, καπιταλισμός-φασισμός, διασπάσεις κρατών (πώς θα σας φαινόταν πχ αυτό - δεν είναι αδύνατο), επαναστάσεις, δικτατορίες, εξεγέρσεις), περιμένοντας το ποιος θα "αδράξει την ημέρα".

Αλλά για να την αδράξεις τη ρημάδα την ημέρα, πρέπει να έχεις οργάνωση, πρόγραμμα, και πίστη σε αυτό που κάνεις. Αυτά τα χρειάζεσαι για να πολεμήσεις μέχρι τέλους, και έως τώρα η άρχουσα τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο δείχνει ότι είναι -αναμενόμενα νομίζω- πολύ πιο μπροστά. Αναδιατάσσεται το πολιτικό σκηνικό, και έστω και πιεζόμενοι από τους λαούς, κλέβουν, κοροιδεύουν, χτυπούν, σε σημείο παραξυσμού, διότι καταλαβαίνουν τι γίνεται, και το πόσο ιστορικά κρίσιμη είναι η συγκυρία.

Οι εργαζόμενοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι τους χτύπησε. Για να έχουν όμως ελπίδες, θα χρειαστεί να ματώσουν, και κανείς δε ματώνει (τουλάχιστον όχι με προοπτική νίκης) αν δεν έχει σοβαρή ηγεσία, όραμα, οργάνωση, πειθαρχία, πίστη σε ένα πολιτικό μόρφωμα και πρόταγμα.

H αριστερά σήμερα δεν τα έχει αυτά:

Είναι μειοψηφική, και μάλιστα αυτοορίζεται ως τέτοια σε μεγάλο βαθμό. Σε αντίθεση πχ με την αριστερά που έβγαλε ένα Ξυλούρη, ο οποίος μίλαγε σε όλο το λαό, σήμερα βλέπουμε πχ τον Αγγελάκα με τις Τρύπες να μιλάει για το "τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων", για να το πω με μουσικούς όρους.

Αυτό είναι μια περιθωριακή και εξ ορισμού μειοψηφική άποψη - δεν προσπαθεί να ξυπνήσει τον κόσμο ("πότε θα κάνει ξαστεριά"), απευθύνεται καθαρά σε αυτούς τους -εξ ορισμού- λίγους που είναι ξύπνιοι.
Δεν έχω τίποτα με τον Αγγελάκα, ίσα ίσα που η πρώτη μου συναυλία ήταν στις Τρύπες, όντως πολύ μικρός (μόλις είχε κυκλοφορήσει και το συγκεκριμένο άλμπουμ τους, που έμμελε να είναι και το τελευταίο τους). Παρ' όλα αυτά, είναι εμφανής η υποχώρηση της αριστεράς σε πιο μειοψηφικές-περιθωριακές θέσεις. Και δεν είναι βέβαια μονάχα "μουσικό" το φαινόμενο αυτό, είναι σε όλους τους τομείς.

Βλέπεις την αριστερά σήμερα και σε μεγάλο βαθμό σου θυμίζει τον Τζων Κόννορ στον Εξολοθρυτή 2 - ένας ψιλοπεριθωριακός νέος, με καλές βέβαια προθέσεις και μαχητικότητα, αλλά "του περιθωρίου" (δε μπορεί να έχει μαζική απεύθυνση, δεν τον ενδιαφέρει καν να έχει μαζική απεύθυνση, απευθύνεται στους λίγους, και άρα αυτοκαταδικάζεται μια ζωή να είναι μειοψηφικός), χωρίς να ξέρει και πολλά πράγματα από θεωρία, χωρίς σχέδιο και οργάνωση ή πειθαρχία, χωρίς να κατανοεί την έννοια της ηγεμονίας ώστε να τραβήξει κοντά του τον κόσμο (αλλά ξέχασα, αυτό δεν μας πολυενδιαφέρει, "τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων", άστους να κοιμούνται, εμείς απλά θα καθόμαστε στο περιθώριο χωρίς να αλλάζουμε αυτή την κατάσταση, λες και ο κόσμος είναι ανίκανος να αλλάξει).

Στην ταινία βέβαια (που μοιάζει λίγο ως λογική με αυτή που πρεσβεύει ο Αγγελάκας, δηλαδή έχει στοιχεία αμφισβήτησης, μαχητικότητας και έχει -αδιαμφισβήτητα- και ποιότητα, αλλά, έως ένα όριο) ο Τζων Κοννορ μεγαλώνει, τελικά προχωράει και νικά, κτλ, αλλά στη ζωή η ανατροπή γίνεται όταν υπάρχει πλειοψηφική αριστερά, όχι μόνο γκρίνια και "περιθώριο".
Αριστερά χωρίς μια πρόταση για το μετά, δεν πρόκειται ποτέ να εμπιστευτεί ο κόσμος, διότι το καταλαβαίνει ότι μια τέτοια αριστερά θα τον οδηγήσει στο χάος, και αυτό προφανώς και το απορρίπτει (και καλά κάνει).

Δεν είναι τυχαία η μεγάλη διάδοση απολιτίκ και "αντικομματικών" αντιλήψεων - ακόμα και από ανθρώπους που κατά τα άλλα υποστηρίζουν το παρόν καπιταλιστικό σύστημα: Υποστηρίζουν δηλαδή ένα σύστημα όπου την πολιτική εξουσία την ασκεί κάποιο κόμμα αλλά..."δε θέλουν τα κόμματα".
Μετάφραση: Αφήνω σε άλλους να οργανωθούν σε κόμμα να με κυβερνούν, εγώ απλά θα δέχομαι τις διαταγές τους, άντε να τις αμφισβητώ αν είμαι αριστερός, αλλά δε θέλω να οργανωθώ σε ένα πολιτικό οργανισμό που θα διεκδικήσει την πολιτική εξουσία, δε θέλω τέτοιες ευθύνες, είμαι "υπεράνω".
Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν για την άρχουσα τάξη, που εννοείται ότι δεν έχει τέτοια ευθυνοφοβία, ίσα ίσα που καταλαβαίνει την σημασία και την αξία της συνδικαλιστικής και της πολιτικής οργάνωσης, ώστε να διασφαλίσει τα συμφέροντα της, παίρνοντας στα χέρια της την εξουσία (την οποία δε(;) θέλουν να πάρουν τα "κορόιδα" από κάτω...).

Για να γίνει η ανατροπή, η ιστορία δείχνει ότι δε χρειάζονται και τόοοσοι πολλοί άνθρωποι ως μια "πρώτη μαγιά". Χρειάζεται όμως αυτοί (οι λίγοι έστω) να το πιστεύουν και να μην είναι ευθυνόφοβοι, ούτε "σκορποχώρι"...

Ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από ένα άρθρο της "Καθημερινής", που βέβαια είναι αντιδραστικό μέχρι αηδίας, αλλά λέει μερικές μεγάλες αλήθειες:

η χρηματοδότηση της Ελλάδας με 125-130 δισ. ευρώ για τρία χρόνια καλύπτει τις ανάγκες του κράτους, αλλά οι ανάγκες της οικονομίας είναι πολύ μεγαλύτερες εφόσον συνυπολογιστούν οι ανάγκες των τραπεζών σε κεφάλαια και ρευστότητα. Για να καλυφθούν, πρέπει να ανοίξουν οι αγορές. Αυτό θα συμβεί εφόσον, με τιτάνια προσπάθεια, αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία των αξιολογήσεων της χώρας μας.

Αντιδράσεις θα εκδηλωθούν, απεργίες θα γίνουν, τίποτα δεν θα αποσπάσουν, θα καμφθούν, θα υποχωρήσουν (όπως έγινε με τους αγρότες), διότι κανείς δεν μπορεί να χάνει μεροκάματα χωρίς ελπίδα και, το σημαντικότερο, διότι δεν διαθέτουν την ομπρέλα μιας διαφορετικής ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης εξόδου από την κρίση - ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Συνδικαλισμός χωρίς πολιτική είναι καταδικασμένος σε ήττα.
Η παραδοσιακή Αριστερά, που επί δεκαετίες περίμενε τη μεγάλη του καπιταλισμού κρίση, δεν διαθέτει τέτοια πολιτική. Ούτε τα 23 μέτρα της Ν. Δ. (μεταξύ των οποίων η διανομή κατοικιών από τον ΟΕΚ στους ανέργους και τους μετανάστες…) είναι εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Οι κρίσιμες μεταβλητές είναι άλλες γράψτους στ' @ρχίδια σου τους εργάτες ρε Γιωργάκη, είναι ανοργάνωτοι (και άρα όχι και τόσο επικίνδυνοι), άλλα είναι αυτά που μας καίνε περισσότερο και εξαρτώνται από τον πρωθυπουργό: Αν, με ποιους μηχανισμούς, με ποιους ρυθμούς και σε ποιο βάθος χρόνου θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Η «τρόικα» της ξένης αντιπροσωπείας από την Αθήνα διεμήνυσε στον κ. Στρος-Καν ότι η ελληνική διοίκηση είναι σε τόσο κακή κατάσταση ώστε η εφαρμογή όποιου προγράμματος να καθίσταται μια «εξαιρετικά ριψοκίνδυνη πρόβλεψη».
Απαιτείται ισχυρό πολιτικό κέντρο. Ισως υπάρχουν στοιχεία υπερβολής στην εκτίμηση ορισμένων, με βάση αναλύσεις της κοινής γνώμης, ότι η κυβέρνηση «αν δεν αλλάξει κινδυνεύει να βουλιάξει» - διότι ενώ διατηρεί σαφή κυριαρχία (δημοσκοπικό προβάδισμα) έχει σημαντικές απώλειες στην εικόνα της ηγεμονίας.

Άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το ότι έχουν διαρραγεί οι κοινωνική δεσμοί ενότητας/αλληλεγγύης στον κόσμο - το παρακάτω άρθρο το περιγράφει αυτό, παρά τα όποια λάθη/σημεία που διαφωνώ στην ανάλυση του:

Είναι πολύ δυνατός ο πειρασμός της αθωότητας. Πολλοί συμπατριώτες μας πιστεύουν πως το να είσαι Έλληνας είναι πιστοποιητικό αθωότητας. Δεν είναι. Είναι εύκολο και βολικό να παίζεις το θύμα, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσεις στη ζωή σου. Προχωράς, μόνο όταν παίρνεις πάνω σου την ευθύνη. Μάζευε επάνω σου τις ευθύνες – ακόμα και τις ευθύνες των άλλων- και θα γίνεις γίγαντας.

Τώρα ακούω φωνές και κλάματα για τους μισθούς και τις συντάξεις που χάνονται. Δεν έχω κανένα σεβασμό για ανθρώπους που διαμαρτύρονται μόνο όταν θίγεται το ατομικό τους συμφέρον και η τσέπη τους.

Αν είσαι πολίτης, διαμαρτύρεσαι και για την αδικία σε βάρος των συμπολιτών σου και των συνανθρώπων σου – πρώτα διαμαρτύρεσαι για τους άλλους και μετά για σένα. Περιέργως, οι μόνοι που χρησιμοποιούν σήμερα τη λέξη "αλληλεγγύη" -και την δείχνουν έμπρακτα- είναι οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές.

Σε ενοχλούσαν και σε εκνεύριζαν οι πορείες για τη Σερβία, για το Ιράκ και για τους Παλαιστίνιους, όπως σε ενοχλούσαν και οι διαδηλώσεις των άλλων κοινωνικών ομάδων που διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. Δεν μπορούσες να περάσεις με το αυτοκίνητο και νευρίαζες – σου έκοβαν το δρόμο.

Τώρα θα πρέπει να βγεις εσύ στο δρόμο. Και μπορεί να κόβεις το δικό μου δρόμο. Να σου πω κάτι; Κόψε μου το δρόμο. Θα περπατήσω μαζί σου. Και θα φωνάξω μαζί σου. Και θα πλακωθώ με τους μπάτσους μαζί σου. Αλλά δεν σε γουστάρω καθόλου.

Αυτή η τελευταία πρόταση δείχνει νομίζω πως υπάρχει καχυποψία ακόμα και ανάμεσα σε όσους θα αγωνιστούν - και νομίζω πως ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ο αδύναμος κρίκος (γι' αυτό και χτυπιούνται πρώτοι-πρώτοι), μιας και ουδέποτε έδειξαν σοβαρό ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους εργαζόμενους, και τώρα ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας τους γυρνάει την πλάτη, παρότι έρχεται και σειρά του, (ειδικά μαγαζάτορες και υπάλληλοι καταστημάτων θα χτυπηθούν, καθώς πτώση των δημ. υπαλλήλων σημαίνει πτώση κατανάλωσης, άρα λουκέτα σε μαγαζιά, απολύσεις, ακόμα περισσότερα λουκτα και απολύσεις, ακόμα περισσότερα λουκέτα και απολύσεις (φαύλος κύκλος).

Παρ' όλα αυτά, όπως επισημαίνει η guardian, οι πολιτικές που εφαρμόζονται δύσκολα θα περάσουν από τον κόσμο στην Ελλάδα, που δεν είναι άβουλος στο βαθμό πχ που είναι άβουλος ο κόσμος στην Αμερική ή αλλού - φοβούνται οι κυβερνώντες τις λαικές κινητοποιήσεις, ειδικά αν πάρουν και πολιτικά χαρακτηριστικά, με την ανάδειξη νέου εργατικού κόμματος:

Angela Merkel is pushing Greece beyond the pain threshold
This is a crisis made in Athens, but it is in no one's interest to drive Greece into political chaos
The true eurozone interest is the empowerment of the Greek government to act. This is not achieved by a political crisis in Athens. The implosion of the governing party or strikes and riots on the streets do not offer a way to a stronger government able to take tough measures. The risk is that the eurozone, even after the deal expected in the next few days, will no better handle the coming months than it has the last.
A more informed assessment needs to be made as to what are feasible demands of Greece, and that means a close eye on the pain threshold. Otherwise, Merkel is leading the euro to self-defeating chaos.
http://www.guardian.co.uk/commentisf...l-greece-chaos