Σε συνέχεια αυτού του άρθρου μας για τις εργατικές διεκδικήσεις στην Κίνα και το γιατί είναι κομβικές σε παγκόσμιο επίπεδο, αντιγράφουμε ένα παλιότερο ποστ στο ciaoant1.blogspot.com όπου λέγαμε μεταξύ άλλων ότι (ιδιαίτερη προσοχή στα bold):
---
Historic ‘Blockbuster’ Store Offers Glimpse Of How Movies Were Rented In The Past
Με αφορμή το παραπάνω σατυρικό βίντεο από το theonion:
Στο βίντεο γίνεται μια -έστω χοντροκομμένη- χιουμοριστική παρουσίαση ενός σοβαρού θέματος:
Στο βίντεο, δείχνει πως η πρόοδος της τεχνολογίας έχει ουσιαστικά καταστεί άχρηστη η εργασία υπαλλήλων σε ένα βιντεοκλάμπ, αφού ο κόσμος μπορεί πλέον μέσω του ίντερνετ να βρει όποια ταινία θέλει.
Εννοείται βέβαια πως αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα - παρόμοια είναι η κατάσταση σε ένα σωρό άλλους κλάδους (πχ μηχανές στη γραμμή παραγωγής έχουν καταστήσει μη απαραίτητους τους εργαζόμενους που παλιότερα έκαναν τη συναρμολόγηση, τα ΑΤΜ έχουν καταστήσει μη απαραίτητους τους εργαζόμενους στα ταμεία των τραπεζών για αναλήψεις, κτλ, κτλ, κτλ).
Πριν από 100 χρόνια περίπου, ο Λαφάργκ είχε παρατηρήσει τα εξής σε ένα -σχετικά "μικρό' σε μέγεθος, αλλά "μεγάλο" σε περιεχόμενο- κείμενο του, που επηρέασε πολύ και τον αγώνα των εργαζόμενων για το 8ωρο:
But do not the moralists and economists of capitalism praise wage labor, the modern slavery;
and to what men does the capitalist slavery give leisure? To people like Rothschild, Schneider, and Madame Boucicaut, useless and harmful slaves of their vices and of their domestic servants.
“The prejudice of slavery dominated the minds of Pythagoras and Aristotle,” – this has been written disdainfully; and yet Aristotle foresaw: “that if every tool could by itself execute its proper function, as the masterpieces of Daedalus moved themselves or as the tripods of Vulcan set themselves spontaneously at their sacred work; if for example the shuttles of the weavers did their own weaving, the foreman of the workshop would have no more need of helpers, nor the master of slaves.”
Aristotle’s dream is our reality.
Our machines, with breath of fire, with limbs of unwearying steel, with fruitfulness, wonderful inexhaustible, accomplish by themselves with docility their sacred labor. And nevertheless the genius of the great philosophers of capitalism remains dominated by the prejudice of the wage system, worst of slaveries. They do not yet understand that the machine is the saviour of humanity, the god who shall redeem man from the sordidae artes and from working for hire, the god who shall give him leisure and liberty.
Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 100 χρόνια, η τεχνολογία έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο, η παραγωγικότητα έχει ως συνέπεια εκτοξευτεί, ο παραγόμενος πλούτος έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, και όμως...τα ωράρια και οι μισθοί χειροτερεύουν, και βρίσκονται πολύ πίσω ακόμα από το 8ωρο του περασμένου αιώνα.
Και αυτό διότι όταν έρχεται η ώρα να παραχθεί ο πλούτος, τότε η άρχουσα τάξη απαντά:
"Ναι, χρησιμοποιήστε τις νέες τεχνολογίες, εκπαιδευτείτε σε αυτές, να είστε πιο παραγωγικοι".
Όταν όμως έρχεται η ώρα να μοιραστεί ο ολοένα και μεγαλύτερος παραγόμενος πλούτος, τότε η άρχουσα τάξη απαντά:
"Εσείς δουλέψτε όπως πριν, και -γιατί όχι- και ακόμα χειρότερα, ο επιπλέον πλούτος που παράγεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας είναι όλος δικός μας"
Έτσι, αν πχ για την παραγωγή μιας μπλούζας χρειάζονταν 80 εργατοώρες, και τώρα, λόγω της προόδου της τεχνολογίας χρειάζονται 40, τότε απλά προσλαμβάνεται 5 υπάλληλοι αντί για 10, και δουλεύουν 8ωρο, όπως και πριν.
Ενώ δηλαδή θα μπορούσε να μειωθεί το ωράριο, και άρα να προσληφθούν -πχ- 10 υπάλληλοι για 4ωρο, το ωράριο μένει σταθερό, και άρα τα έξοδα του εργοδότη μειώνονται (αντί για 10 μεροκάματα πληρώνει 5), άρα τα έσοδά του αυξάνονται, και την ίδια ώρα 5 εργαζόμενοι μένουν άνεργοι.
Μια άλλη "λύση" είναι μεν να μειωθούν τα ωράρια (όντως υπάρχουν σήμερα περιπτώσεις εφαρμογής του 4ωρου) , αλλά να μειωθούν οι μισθοί (που στην προηγούμενη περίπτωση που εξετάσαμε, σιωπηλά υποθέταμε πως έμεναν σταθεροί).
Έτσι, τα έσοδα του εργοδότη αυξάνονται (διότι πληρώνει μεν τον ίδιο αριθμό εργαζόμενων, αλλά με χαμηλότερους μισθούς), οι εργαζόμενοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν αυξημένη ανεργία, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν μισθούς πείνας (όλοι γνωρίζουν τι σόι μισθό παίρνουν όσοι εργάζονται σήμερα part-time)
Υπάρχει επίσης και μια τρίτη περίπτωση, να μείνουν και οι μισθοί, αλλά και τα ωράρια σταθερά, και να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγικότητα (λόγω των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζονται).
Τότε όμως τα παραγόμενα προϊόντα είναι σε μεγάλο ποσοστό άχρηστα (δε χρειάζονται, είναι περισσότερα από αυτά που χρειάζεται ο λαός για να καλύψει τις ανάγκες του), αλλά για να βγάλει κέρδος ο εργοδότης πρέπει να πουληθούν, και όχι να σκονίζονται στα ράφια των μαγαζιών.
---
Αυτό το κείμενο από το ciaoant1 το θυμηθήκαμε διότι ως απάντηση στις αυξανόμενες διεκδικήσεις των εργατών της Κίνας, η Foxconn ναι μεν ανακοίνωσε αυξήσεις, αλλά παράλληλα, και χωρίς -για προφανείς λόγους- τυμπανοκρουσίες, ανακοίνωσε ότι θα απολύσει και αρκετούς εργάτες, αντικαθιστώντας τους με μηχανές.
Είναι μια ξεκάθαρη περίπτωση αυτού που λέγαμε πριν, ότι δηλαδή
Έτσι, αν πχ για την παραγωγή μιας μπλούζας χρειάζονταν 80 εργατοώρες, και τώρα, λόγω της προόδου της τεχνολογίας χρειάζονται 40, τότε απλά προσλαμβάνεται 5 υπάλληλοι αντί για 10, και δουλεύουν 8ωρο, όπως και πριν.
Ενώ δηλαδή θα μπορούσε να μειωθεί το ωράριο, και άρα να προσληφθούν -πχ- 10 υπάλληλοι για 4ωρο, το ωράριο μένει σταθερό, και άρα τα έξοδα του εργοδότη μειώνονται (αντί για 10 μεροκάματα πληρώνει 5), άρα τα έσοδά του αυξάνονται, και την ίδια ώρα 5 εργαζόμενοι μένουν άνεργοι.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας είχε ήδη γίνει κατανοητό από τα χρόνια του Αριστοτέλη ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να "λύσει τα χέρια' των εργατών, της ανθρωπότητας ολόκληρης.
Δεν είναι κρίμα και άδικο να αφήνουμε σε μια χούφτα ανθρώπους να χρησιμοποιούν την εξέλιξη της τεχνολογίας με τρόπο τέτοιο ώστε να αυξάνεται ο δικός τους πλουτισμός, εις βάρος μας?
«Το κεφάλαιο, όμως, που έχει τόσο "σοβαρούς λόγους" ν' αρνιέται τα βάσανα της εργατικής γενιάς που το περιβάλλει σήμερα, καθορίζεται τόσο λίγο στην πραχτική κίνησή του... από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της γης πάνω στον ήλιο...
Γι' αυτό το λόγο το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας απαντάει:
Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;».
(Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»)
Δημοσίευση σχολίου