Η Νορβηγία εδώ και κάποιο διάστημα προσπαθεί να μπει και αυτή στο "κλαμπ" των G20 - για παράδειγμα, πριν μερικούς μήνες ο υπουργός εξωτερικών της χώρας, Jonas Gahr Støre, είχε ζητήσει μια θέση για τη Νορβηγία και της χώρες της Βαλτικής, χωρίς όμως επιτυχία.Το αίτημα του αυτό είχε διατυπωθεί λίγο μετά την τελευταία σύνοδο των G20 στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, το Σεπτέμβρη του 2009. Πριν λίγες μέρες, ο υπουργός αυτός άρχισε να...βρίζει το θεσμό των G20 σε συνέντευξη του στο Spiegel, μιας και όπου να' ναι αρχίζει η επόμενη συνάντηση τους στον Καναδά, και δεν τον κάλεσαν [παρεμπιπτόντως, παρατηρήστε και το πόσο συχνά κάνουν συσκέψεις, συναντήσεις, οργανώνονται, κτλ, τσακώνονται, συμφωνούν, κτλ, προκειμένου να προασπίσουν τα συμφέροντα τους, σε αντίθεση με τους λαούς, που ζουν σε μια κατάσταση "δεν ξέρω τι κάνω και που πατάω", δεν οργανώνονται, δεν κάνουν συσκέψεις και συζητήσεις, και βέβαια προφανώς και αδυνατούν να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα με αυτή τη συμπεριφορά].
Επανερχόμενοι όμως στις δηλώσεις του Νορβηγού υπουργού εξωτερικών, έχει ενδιαφέρον να δούμε το πως, λόγω της δυσαρέσκειας του [για τη μη πρόσκληση] ξεστομίζει μερικές πολύ μεγάλες αλήθειες, που προφανώς ποτέ δε θα τις έλεγε αν τον είχαν καλέσει:
Καταρχήν λοιπόν, μιλά για παντελή έλλειψη νομιμοποίησης, καθώς μόνες τους αυτές οι χώρες χαράσσουν πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο, πέρα από το τυπικό και νομότυπο έστω πλέγμα του ΟΗΕ, κτλ.
Μάλιστα, παλιότερα δεν υπήρχε καν το G20 - υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια το G7, που το αποτελούσαν αποκλειστικά οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, κυβερνώντες μονομερώς τον κόσμο.
Με την άνοδο της Ρωσσίας (και την πτώση της δύσης-ΗΠΑ), είχαμε τη G8, ενώ πλέον έχουμε τη G20, ώστε να συμπεριλαμβάνεται πλέον και η Κίνα και η δική της συμμορία...εεε, συγνώμη, οι δικοί της σύμμαχοι ήθελα να πω.
Έστω όμως και αν υπάρχουν πλέον 2 μπλοκ, και η Αμερική αδυνατεί να χαράξει μια συνεκτική πολιτική για όλους τους ιμπεριαλιστές, και πάλι ο Νορβηγός υπουργός μας εξηγεί πως η G20 είναι "το μεγαλύτερο πισωγύρισμα από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου" (""the "greatest setback" for the international community since World War II").
Βέβαια, αφήνουμε ασχολίαστο το ότι ο ίδιος άνθρωπος πριν λίγους μήνες ήθελε να μπει και αυτός στο πισωγύρισμα των G20, προκειμένου να συμμετέχει και αυτός στο μοίρασμα των λάφυρων, και συνεχίζουμε με μια άλλη άποψη του "για γέλια και για κλάμματα", καθώς θεωρεί ότι η εξουσία των G20 είναι αυθαίρετη, και κακώς υπάρχει διότι "δε ζούμε πλέον στον 19ο αιώνα, όπου οι μεγάλες δυνάμεις συναντιόνταν και ξανασχεδίαζαν το χάρτη του κόσμου".
Και όμως, η σημερινή κατάσταση του κόσμου μοιάζει ολοένα και περισσότερο με αυτή που επικρατούσε το 19ο αιώνα, και γι' αυτό υπάρχει και το G20 και ένα σωρό άλλοι παρόμοιοι θεσμοί, ώστε οι μεγάλοι ιμπεριαλιστές να συναντιούνται και να μοιράζουν τα λάφυρα. Και γι' αυτό θέλει και ο ίδιος να μπει εκεί, για να πάρει το μερτικό του, και γι' αυτό γκρινιάζει, επειδή δεν κατάφερε να πάρει και αυτός μια θέση εκεί.
Όσο για τη σύνοδο των G20 αυτή καθ' αυτή στον Καναδά, κυριαρχείται από τη μεγάλη διάσταση απόψεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία, ενώ το κλίμα στο Τορόντο είναι ενδεικτικό του πόσο παρασιτικός έχει γίνει ο καπιταλισμός, και του πόσο μεγάλη έχει γίνει η απόσταση ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και τους λαούς - δείτε για παράδειγμα σχετικό ρεπορτάζ του Bloomberg:
Toronto, host to this weekend’s Group of 20 summit, is preparing for an invasion of world leaders, police and protesters by shutting its doors.
The Toronto Blue Jays baseball team is leaving town, the Royal Alexandra Theatre is closing for the first time in more than a century and thousands of bankers and money managers such as David Cockfield are working from home.
“People coming to cover the G-20 are going to find Toronto just empty, with wind blowing through the downtown canyons, asking ‘Where are all the people?’” said Cockfield, a portfolio manager at MacNicol and Associates Asset Management Inc., which oversees about C$300 million ($293 million).
“I’ll probably wear a baseball cap and a pair of shorts,” Sentry Select Capital money manager Mason Granger said. “I don’t want to make it obvious I’m a Bay Street guy.”
Πλέον οι αποφάσεις παίρνονται μακρυά από τον κόσμο, μιλούν για ανάκαμψη, για θυσίες προκειμένου να σώσουμε το σύστημα, διότι απλούστατα αυτοί καλοπερνούν. Εμείς όμως?
Το χάσμα είναι τόσο μεγάλο, που ο ένας τραπεζίτης θα δουλεύει από το σπίτι, και ο άλλος θα χρησιμοποιήσει "καμουφλάζ" ένα καπελάκι και ένα απλό ρούχο, για να μη φαίνεται ότι είναι τραπεζίτης και προκαλεί τον κόσμο.
Αυτά τα ρεζιλίκια δείχνουν ότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συσσωρεύσει τόσο πολύ πλούτο εις βάρος μας που δε μπορούν καλά καλά να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.
Και ζητούν και άλλα, συνθήκες Κίνας για τους εργάτες όλου του κόσμου (εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι ο κεφαλαιοκράτης θα επενδύσει κάπου αλλού, όταν μπορεί να πάει και να επενδύσει στην Ασία με εντελώς ελάχιστο εργατικό κόστος). Συνέχιση του καπιταλισμού, "διάσωση" των τραπεζιτών, σημαίνει μεσαίωνας για εμάς.
Όχι απλά δεν πρέπει να διασωθούν, αλλά πρέπει να χτυπηθούν, με πρώτο βήμα τη στάση πληρωμών και συνέχιση με έλεγχο της παραγωγής από τους εργάτες, όχι από μια χούφτα παρασίτων, που μέλημα τους έχουν τον πλουτισμό τους σε βάρος της κοινωνίας, την οποία γυρίζουν σε συνθήκες εκμετάλλευσης που δεν τις έχουμε δει από πριν τη Γαλλική Επανάσταση στη δύση...
Δημοσίευση σχολίου