Βρήκε τη «διέξοδο» από την κρίση ο Προβόπουλος

Οποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει τις προτάσεις που έκανε, προς την κυβέρνηση ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, τουλάχιστον ανατριχιάζει από τον κυνισμό που διέπει τους εκπροσώπους των καπιταλιστών.

Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) δίνει στην δημοσιότητα στοιχεία που μας λένε ότι στο 9,5% διαμορφώθηκε ο δείκτης ανεργίας στην Ελλάδα το 2009, έναντι 7,7% το 2008, ενώ η προβλεπόμενη για το 2011 ανεργία «θα κυμανθεί μεταξύ 14% και15%», (αυτά είναι πλασματικά στοιχεία. Η ΓΣΕΕ υπολογίζει ότι η ανεργία ήδη είναι 20% και πολλοί αναλυτές συμφωνούν ότι οι άνθρωποι χωρίς εργασία στο τέλος του ερχόμενου χρόνου θα είναι τριπλάσιοι από όσους αναφέρονται στις επίσημες στατιστικές), ο Προβόπουλος εισηγείται απολύσεις!!!.

Μας λέει, λοιπόν –και αφού θεωρεί το Μνημόνιο απαραίτητο- «βασική προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση του Μηχανισμού Στήριξης» είναι η «ριζική ανασυγκρότηση του κράτους σε νέες βάσεις». Πώς το εννοεί αυτό; Ο εκπρόσωπος των πλουτοκρατών δεν μασάει τα λόγια του: «Μεσομακροπρόθεσμα, ο αριθμός των υπαλλήλων της γενικής κυβέρνησης (ο οποίος είναι περίπου 770.000) θα πρέπει να μειωθεί σημαντικά και σε μόνιμη βάση».

Δεν είναι απόψεις που τις ακούμε για πρώτη φορά. Για 400.000 απολύσεις που πρέπει να γίνουν στον δημόσιο τομέα έχει μιλήσει ο Στ. Μάνος, ενώ δημοσίευμα του «Ποντικιού» αναφερόταν ότι ήδη η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τους επικυρίαρχους της τρόικας για 300.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα γίνουν).

«Δεν υπάρχουν περιθώρια αύξησης της φορολογίας των επιχειρήσεων» μας λέει ενώ από την άλλη ζητάει να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι μισθοί των εργαζομένων με την κατάργηση των επιδομάτων.

Δεν θέλει ιδιαίτερη αντίληψη για να καταλάβουμε ότι ο Προβόπουλος και η τάξη που εκφράζει δεν θέλουν τίποτε άλλο παρά μια χώρα απεριόριστη δεξαμενή φτηνών εργαζομένων, η οποία επίσης θα μαστίζετε από τεράστια ανεργία. Μια τέτοια χώρα, είναι το ιδανικό πεδίο οι όπου γης αετονύχηδες –έχοντας δίπλα τους ένα πρόθυμο και εξαγορασμένο πολιτικό προσωπικό- να βάλουν στο χέρι ό ,τι εξακολουθεί να έχει αξία σε αυτόν το τόπο και παράλληλα να βυθίσουν τον εργαζόμενο λαό και τα λαϊκά στρώματα στην εξαθλίωση.

Με την ευκαιρία να παραθέσουμε τον σχετικό σχολιασμό που έχει ο «Ριζοσπάστης»:

Επιτέλους βρήκε τη «διέξοδο» από την κρίση ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας: Να κοπούν για μια πενταετία οι δωρεάν διακοπές στα ΚΑΠΗ, να επανεξεταστούν, προφανώς για να κοπούν, οι δαπάνες για τη μεταφορά των μαθητών από απομακρυσμένα χωριά, να παγώσουν οι προσλήψεις στην εκπαίδευση, να μπει ψαλίδι στις λειτουργικές δαπάνες των ΤΕΙ, να αυξηθούν τα εισιτήρια στις δημόσιες συγκοινωνίες...

Κι όμως, όσο και αν προκαλούν ανατριχίλα, οι παραπάνω προτάσεις περιλαμβάνονται στην έκθεση που παρουσίασε χτες στη Βουλή ο Γ. Προβόπουλος, ο οποίος αυτή τη φορά θέλησε να ξεφύγει από τις γενικόλογες κατευθύνσεις και να περάσει σε συγκεκριμένες ιδέες προφανώς για να γίνει περισσότερο χρήσιμος στο σύστημα. Δεν περίμενε βέβαια να ακούσει κανείς κάτι διαφορετικό από έναν κεντρικό τραπεζίτη, ο οποίος την ίδια στιγμή εκφράζει την ικανοποίησή του επειδή τα χειρότερα για τις τράπεζες έχουν περάσει.

Ομως γιατί τότε δε ζητάει να κοπεί το πακέτο των 25 δισ. ευρώ που πρόκειται να δοθεί στις τράπεζες μέχρι το τέλος του χρόνου και να επιστρέψουν τα «υπόλοιπα» πακέτα που έχουν πάρει από την αρχή της κρίσης, δηλαδή περί τα 43 δισ. ευρώ; Προφανώς, επειδή οι τράπεζες είναι πυλώνες της οικονομίας και του συστήματος, ενώ οι συνταξιούχοι, οι μαθητές των απομακρυσμένων σχολείων, οι χαμηλόμισθοι είναι απλώς «ευμετάβλητα μεγέθη» και «ελαστικές δαπάνες»... Μπορεί όμως και πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει.