"Η Ευρώπη των λαών" και άλλα ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

"Κάθε καπιταλιστής για τον εαυτό του" - Σε συνθήκες κρίσης, αυτή η ΒΑΣΙΚΗ αρχή έρχεται στην επιφανεια για το καπιταλιστικό σύστημα και το πως ωθεί τον έναν καπιταλιστή εναντίον του άλλου. Στο σκίτσο του Economist βλέπουμε πως στο "πλοίο" της Ενωμένης Ευρώπης" πλέον το κάθε κράτος, ο κάθε καπιταλιστής σηκώνει πλέον τη δική του σημαία. Παρόμοια διαδικασία βέβαια βλέπουμε και σε παγκόσμιο επίπεδο, με τη σύγκρουση Κίνας - ΗΠΑπου εμποδίζει όργανα όπως η G20 να βγάλουν κοινή στρατηγική, κτλ.

Ο Μπουχάριν παρατηρούσε σχεδόν έναν αιώνα πριν τα εξής:

Tόσο ο Mπουχάριν όσο και ο Λένιν έγραψαν για τον ιμπεριαλισμό, ασκώντας σκληρή κριτική στις απόψεις που έβλεπαν τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο σαν μια "παρέκκλιση" από την κανονική λειτουργία του συστήματος. O πιο γνωστός θεωρητικός της σοσιαλδημοκρατίας τότε, ο Kαρλ Kάουτσκι, πρόβαλε αυτήν την άποψη. O ιμπεριαλισμός, η κούρσα για την απόκτηση αποικιών, οι εξοπλισμοί, έλεγε ο Kάουτσκι είναι η πολιτική μερικών ομάδων καπιταλιστών αλλά η αστική τάξη σαν σύνολο δεν είχε κανένα συμφέρον από αυτά. "O κάθε διορατικός καπιταλιστής" έγραφε το 1915 ο Kάουτσκι "πρέπει να φωνάξει στους συναδέλφους του: Kαπιταλιστές όλου του κόσμου ενωθείτε!". Tο σύστημα μπορούσε να φτάσει σε ένα στάδιο, τον "υπερ-ιμπεριαλισμό" όπου η οικονομία θα ήταν οργανωμένη από τα μονοπώλια σε παγκόσμια κλίμακα και οι πολεμικοί ανταγωνισμοί θα έχουν εκλείψει. Για τον Mπουχάριν, όπως και για τον Λένιν, ο ιμπεριαλισμός είναι μια φάση του ίδιου του καπιταλισμού. Aυτό που είχε αλλάξει από την εποχή που ο Mαρξ ανέλυε το καπιταλισμό, επισημαίνει ο Mπουχάριν, είναι η εμφάνιση των γιγάντιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που ελέγχουν ολόκληρους κλάδους της οικονομίας κάθε χώρας εξαφανίζοντας ή "καταπίνοντας" τους ανταγωνιστές τους. Aπό ένα σημείο και μετά, η "εθνική" αγορά γίνεται πολύ στενή για τις δραστηριότητες αυτών των γιγάντιων επιχειρήσεων. H οικονομία γίνεται πραγματικά παγκόσμια, λέει ο Mπουχάριν. Aυτή η εικόνα των αρχών του 20ου αιώνα, είναι πολύ γνώριμη και σε μας σήμερα, με επιχειρήσεις όπως η Nike ή η General Motors να έχουν εργοστάσια σε δεκάδες χώρες, με δισεκατομμύρια δολάρια να κυκλοφορούν κάθε μέρα από τράπεζες και χρηματιστήρια σε κάθε γωνιά του κόσμου. Oπως και στην εποχή του Mπουχάριν έτσι και σήμερα, υπάρχουν απόψεις που λένε ότι σε μια τέτοια παγκόσμια οικονομία τα κράτη και οι ανταγωνισμοί τους είναι αναχρονισμός. Aυτές οι απόψεις ήταν λάθος και τότε και σήμερα. Oι καπιταλιστές χρειάζονται το δικό τους κράτος. Για να υπερασπίζει τα συμφέροντά τους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. O καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στον τυφλό, άναρχο ανταγωνισμό για τα κέρδη και αυτό το γεγονός στρέφει το ένα κεφάλαιο ενάντια στον άλλο, στην κούρσα τους για να εξασφαλίσουν περισσότερες αγορές, πρόσβαση στις πρώτες ύλες, πωλήσεις και κέρδη. Γι' αυτό ο Mπουχάριν τονίζει ότι "Δεν εξυπακούεται από όλα αυτά, ωστόσο, ότι η κοινωνική πρόοδος έχει ήδη φθάσει σε ένα στάδιο κατά το οποίο τα "εθνικά" κράτη να μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά. Kαι αυτό γιατί η διαδικασία της διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής δεν είναι με κανένα τρόπο ταυτόσημη με τη διαδικασία της διεθνοποίησης των καπιταλιστικών συμφερόντων... η διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής μπορεί να οξύνει -και όντως το κάνει- σε υψηλό βαθμό, τη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στις διάφορες "εθνικές" ομάδες της αστικής τάξης". Δηλαδή "η πορεία της οικονομικής εξέλιξης δημιουργεί παράλληλα με τη διαδικασία αυτή, μια ανάστροφη τάση προς την εθνικοποίηση των καπιταλιστικών συμφερόντων". Aυτή η διαδικασία φτάνει σε τέτοιο βαθμό, υποστηρίζει ο Mπουχάριν ώστε το κράτος και το κεφάλαιο γίνονται αξεχώριστα, ένα ενιαίο "κρατικο-καπιταλιστικό τραστ". O καπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταφέρεται σε παγκόσμιο επίπεδο και το όπλο στο οποίο καταφεύγουν οι "εθνικές ομάδες της άρχουσας τάξης" είναι το κράτος και η δύναμή του. Tο κράτος έχει τη δύναμη να φτιάχνει νόμους που τις συμφέρουν, να κανονίζει τη φορολογία, να επιβάλει δασμούς σε ξένες επιχειρήσεις ή να επιδοτεί τους "δικούς του" καπιταλιστές σε βάρος των ανταγωνιστών του, οι καυγάδες για τις επιδοτήσεις ανάμεσα στις HΠA και την E.E. σήμερα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Πάνω από όλα, το κράτος έχει στη διάθεσή του τα όπλα, την στρατιωτική ισχύ.

Ας δούμε τώρα και μερικά άρθρα σχετικά με τις εξελίξεις στην Ιρλανδία, και όχι μόνο, μιας και οι εξελίξεις αυτές πυροδοτούν μεγάλη αμφισβήτηση για την ευρωζώνη, καθώς είναι φανερό πως για να επιβιώσει, απαιτεί τη μετατροπή της σε Αυτοκρατορία, με τη Γερμανία στο ρόλο της Ρώμης, και τους υπόλποιους στο ρόλο των αποικιών της...



"Καθημερινή":

Είναι κοινός τόπος ότι η Ευρωζώνη βυθίζεται σε κρίση. Οι αντιφάσεις της, που στην περίοδο των «παχιών αγελάδων» επικαλύπτονταν από το κλίμα ευφορίας, έχουν βγει με δύναμη στην επιφάνεια. Τα επιμέρους προβλήματα χωρών–μελών υφίστανται, αλλά το μείζον είναι η ανισομερής ανάπτυξη και η διαφορά ανταγωνιστικότητας στους κόλπους της Ευρωζώνης. Αυτές δημιουργούν αναπόφευκτα ανισορροπία και αδύνατους κρίκους. Είναι αποδεδειγμένο ότι από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Τα γερμανικά πλεονάσματα κατά βάσιν είναι τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου. Το ευρώ εμποδίζει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες–μέλη να εξισορροπήσουν το μειονέκτημά τους. Επειδή καμία χώρα–μέλος δεν μπορεί να ανεχθεί για πολύ την υπονόμευση των συμφερόντων της, όσες χάνουν έδαφος, θα αντιδράσουν. Η ιδεολογική ισχύς του ευρώ θα καθυστερήσει, αλλά δεν θα ανασχέσει αυτή την αντίδραση. Οι Γερμανοί τα θέλουν όλα δικά τους. Θέλουν την Ευρωζώνη, επειδή εκεί διοχετεύουν τα δύο τρίτα των εξαγωγών τους και επίσης επειδή απολαμβάνουν το άυλο κεφάλαιο της ηγεμονίας. Ταυτοχρόνως, επιχειρούν να επιβάλουν τους δικούς τους ιδιοτελείς όρους. Η Ευρωζώνη, όμως, δεν θα επιβιώσει μόνο με δρακόντεια δημοσιονομικά μέτρα και αυστηρές ποινές. Η μέθοδος αυτή είναι αμφίβολης οικονομικής αποτελεσματικότητας, αφού εγκλωβίζει τις οικονομίες στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Επίσης, θίγει το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που είναι η ισότιμη συμμετοχή των χωρών–μελών. Η κ. Μέρκελ φρόντισε να διαλύσει και τις όποιες ψευδαισθήσεις, σφίγγοντας με την πολιτική της τη θηλιά στο λαιμό των αδύνατων κρίκων. Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι οι γερμανικές ελίτ δεν είναι σε θέση να διαχειρισθούν με σοφία τη δύναμή τους. Στην πραγματικότητα, με τον οικονομικό εθνικισμό τους, υπονομεύουν την Ευρωζώνη και μαζί τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Αυτή όμως είναι τελικά "η ιστορία του κόσαμου", ή μάλλον η ιστορία όλων των κοινωνιών που βασίζονται στην εκμετάλλευση: Η Αθηναική Συμμαχία γρηγορα προχώρησε στο επόμενο στάδιο της, την Αθηναική Ηγεμονία, προκαλώντας βίαιες συγκρούσεις από "συμμάχους" που ήθελαν να απεγκλωβιστούν, και το ίδιο γίνεται και σήμερα εδώ Οι μουτζαχεντίν του μονεταρισμού έχτισαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βάζοντας «το κάρο μπροστά από το άλογο». Θεσπίζοντας κοινό νόμισμα χωρίς μηχανισμούς εξισορρόπησης, βάθυναν το εσωτερικό χάσμα. Στο σημείο όπου έχουν φθάσει τα πράγματα, χωρίς κοινή οικονομική διακυβέρνηση και χωρίς αποφασιστικά βήματα προς την πολιτική ενοποίηση, το ευρώ θα γεννήσει αναπόφευκτα διαλυτικές τάσεις. Δηλαδή ή θα δεχτούμε την Γερμανική Αυτοκρατορία και τη φτώχεια πάνω μας, ή θα πρέπει να παλέψουμε προκειμένου να διαλύσουμε τα σχέδια αυτά

"Ναυτεμπορική"

Πρώτα ήταν η Ελλάδα και τώρα έχει έρθει η σειρά της Ιρλανδίας να ζητήσει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ΔΝΤ. Κάθε φορά που μία χώρα βρίσκεται σε δυσχερή θέση, ακούγονται διάφορες καθησυχαστικές δηλώσεις, ότι η εξάπλωση της κρίσης ανακόπηκε, ότι η Ευρωζώνη έχει εισέλθει σε σταθερό δρόμο και ότι το ευρώ διασώθηκε. Ωστόσο, αναλυτής του Bloomberg συμβουλεύει να μη γίνει τίποτε πιστευτό από όλα αυτά. Οταν οι αγορές τελειώσουν με την Ιρλανδία, πολύ απλά θα μετακινηθούν στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και, μετά, στην Ιταλία και στη Γαλλία. Αυτή τη στιγμή, έχει αρχίσει ένα ντόμινο και με κάθε διάσωση οι «κόκκινες» γραμμές εντός της Ευρωζώνης απλώνονται ολοένα και μακρύτερα. Και η διαδικασία αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει, έως ότου έρθουν τα χειρότερα για το ευρώ, σύμφωνα με την ανάλυση του Bloomberg. ... Το δύσκολο όμως είναι να δοθεί στους εναπομείναντες υποστηρικτές του ευρώ μία εξήγηση για τους λόγους που οι παραπάνω χώρες κατέληξαν στη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Για την Ελλάδα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι θα έπρεπε να είχε προχωρήσει νωρίτερα σε μεταρρυθμίσεις, κάτι όμως που δεν μπορεί να ειπωθεί για την Ιρλανδία. Η τελευταία διέθετε μία από τις πιο επιτυχημένες οικονομίες στον πλανήτη στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Το Δουβλίνο ουδέποτε προχώρησε σε ασύστολες δαπάνες και, όταν ξέσπασε η κρίση, υιοθέτησε κάθε δυνατό μέτρο λιτότητας που θα τη βοηθούσε να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της -και χωρίς να ζητήσει εξωτερική βοήθεια. Ουσιαστικά, καταλήγει η ανάλυση του Bloomberg, το πρόβλημα δεν ήταν η Ιρλανδία, αλλά το ευρώ, και, εάν το ευρώ βρίσκεται στην «καρδιά» της κρίσης, τότε η κρίση δεν θα σταματήσει εδώ. Οι οικονομίες της Ευρωζώνης αποδείχθηκαν υπερβολικά διαφορετικές για να επιτρέψουν σε μία κοινή κεντρική τράπεζα να τις διαχειριστεί, κάτι που αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα: στην Ελλάδα υπήρξε δημοσιονομική κρίση, στην Ιρλανδία τραπεζική, στην Ισπανία έγινε τελικά η έκρηξη της «φούσκας» στον κατασκευαστικό τομέα, ενώ στη Γερμανία υπάρχει ένα τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα. Μολονότι η «ρίζα» του προβλήματος είναι η ίδια, σε κάθε χώρα υπήρξε μία διαφορετική αιτία που οδήγησε στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις χρηματοοικονομικές αγορές. Όντως ισχύει ότι το ευρώ έπαιξε σημαντικό ρόλο, ωστόσο και πάλι δεν έχουμε μπει στην καρδιά του προβλήματος,που είναι η ίδια η λειτουργία του καπιταλισμού: Από τη στιγμή που η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα ανθρώπους, και όχι τους εργάτες, τότε είναι "λογικό" όλη η παραγωγή να μετακομίσει σε χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, κτλ που τώρα εχουν ανάπτυξη, και να φύγει από τη δύση (άλλωστε πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι χώρες-μέλη του ευρώ, αλλά και η Αγγλία, οι ΗΠΑ, κτλ). Το ευρώ διογκώνει το πρόβλημα, διότι δεν επιτρέπει υποτιμήσεις εθνικών νομισμάτων, ώστε να "τονωθεί" κάπως η ανταγωνιστικότητα των κρατών της ευρωζώνης

When the Cure is Worse Than the Disease
Ireland's Suicide Pact with the EU

Ireland could be the next Lehman Brothers. That's what has the markets worried. If Irish leaders refuse to accept a bailout from the EU's new European Financial Stability Facility (EFSF), then bondholders will be forced to take haircuts on their investments which will leave banks in Germany and France short of capital. ... An Irish default will trigger hundreds of billions of dollars in credit default swaps (CDS), which will push weaker counterparties into bankruptcy and domino through the financial system. Contagion will spread to Portugal, Greece, Spain and Italy widening bond yields and forcing governments to increase their borrowing at the ECB. Business activity will sputter, unemployment will rise, and growth will shrink. It will be a second financial meltdown. But no one believes that will happen. Most people think that Ireland will "take its medicine" and spare bondholders any losses. Irish leaders would rather accept a decade of EU-imposed austerity measures and the loss of sovereignty, then leave the euro and start fresh. It's disappointing. The euro is not designed to meet the needs of the smaller, less industrialized countries like Ireland. They need their own, flexible currency to ease the effects of cyclical downturns. But Irish leaders are still captivated by the idea of a united Europe. So they will cast aside the independence they earned through centuries of struggle for a pipedream and the elusive promise of prosperity. At present, the Irish government is underwriting the toxic debts of its main banks. Unfortunately, those debts far exceed the revenues of the state. According to BBC's Robert Peston, the liabilities are "equivalent to an oppressive 700% of GDP when banking, public sector and private sector debts are added together." So far, the ECB has helped to keep Irish banks operating by providing 130 billion euros of emergency liquidity. But the wholesale markets no longer accept Irish debt as collateral and bond yields are in nosebleed territory. Irish politicians still maintain they have sufficient funds to get through the middle of next year, but that does not include funding for the banks. In fact, if the ECB stopped lending to the banks today, the system would crash overnight. So the situation is tense and getting tenser. Even so, everyone expects Ireland's Finance Minister Brian Lenihan to cave in and accept a bailout. That will shift all the losses onto Irish taxpayers. Πληρώστε κορόιδα... The financial crisis has stripped away much of the pretense surrounding the 16-country EU. No one is blabbing about ending wars and shared prosperity anymore. The focus has shifted to belt tightening for workers and golden parachutes for bankers and bondholders. In other words, elites are waging the same relentless class war they always have, only this time it's behind the facade of European unity. Does Ireland really want to be a part of that charade? It's time for Ireland to leave the EU and deliver a blow to the ill-conceived Uberstate. In fact, they should have left years ago.

Εξώφυλλο εφημερίδας στην Ιρλανδία

Dublin hopes to dress up any bail-out as aid for banks rather than the state, but the distinction became meaningless when Ireland guaranteed its banks in September 2008. Για να παραφράσουμε και ένα γνωστό σύνθημα: "Κράτος-Τράπεζες-νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί"

"The two are inextricably merged: it's an omelette that is impossible to unscramble," said Professor Brian Lucey from Trinity College Dublin. He estimates the total cost of rescuing Anglo Irish and absorbing toxic debt through the 'bad bank' NAMA at €85bn.

Το βασικό πρόβλημα της Ιρλανδίας είναι ότι καλείται να επιλέξει τώρα ανάμεσα στην κρατική χρεοκοπία και στη χρεοκοπία των τραπεζών της. Ε όχι και να πληγούν οι τράπεζες. Ας τα ρίξουμε όλα, ή όσα μπορούμε τέλος πάντων, στα "κορόιδα"...

Άλλες ευρωπαϊκές χώρες -εντός και εκτός ευρωζώνης- ίσως βρεθούν σύντομα αντιμέτωπες με το ίδιο δίλημμα. Με άλλα λόγια, η διάσωση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα διακυβεύει την κρατική φερεγγυότητα και μαζί με αυτήν, εν τέλει, το σύνολο του τραπεζικού συστήματος. Διότι το να δίνουν λεφτά στις τράπεζες οδδηγεί τα κράτη ένα βήμα νωρίτερα στη χρεωκοπία τους

'Germany Has a Vital Interest in Ensuring Irish Solvency'

The situation in Ireland is very different from that in Greece. The Irish state does not have to take on any new debts until the middle of 2011. There is, therefore, far less of a danger of a state insolvency. However, Irish companies and banks are very highly indebted to foreign banks -- three times more than the Greeks. The rescue of Irish banks would also mean the rescue of German financial institutions. The arrears that Irish debtors owe to foreign banks amount to around 320 percent of Ireland's gross domestic product. One has to ask oneself if the Irish state would ever be in a position to meet such huge commitments.

Από την ταινία "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι", σχετικά με τον αγώνα του ιρλανδικού λαού για την απελευθερωση από το βρατανικό ζυγό

Cowen Scorned as Irish Mourn Loss of Sovereignty With Bailout

Irish rebels fought for independence during World War I, boasting they served “neither King nor Kaiser.” Ireland may now have to do exactly that to qualify for a bailout partly funded by both Britain and Germany. ... “As an Irishman who has lived all his life in the Irish Free State, it is painful to think that we’ll be handing over our sovereignty,” said Bill Phelan, 77, who worked for the state-owned Electricity Supply Board before his retirement. “I regret that all I have worked and saved for may be crumbling under my feet. I worry for my children.”

Το αίμα που έχει χυθεί για την εθνική ανεξαρ­τησία της Ιρλανδίας δεν έχει ξεχαστεί από τον ιρ­λανδικό λαό, όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας τον Ιούνιο του 2008, όπου το 54% των Ιρλανδών είπε «όχι» στην υιοθέτηση της. Το βασικό επιχείρημα που έπεισε την πλειονότητα των Ιρλανδών να καταψηφίσουν την ευρωσυνθήκη ήταν η απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας.

Φυσικά η Συνθήκη της Λισσαβόνας επιβλήθη­κε παρά και ενάντια στο αποτέλεσμα του δημο­ψηφίσματος. Άλλωστε μετά το ιρλανδικό δημο­ψήφισμα οι προύχοντες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεώρησαν ότι ακόμη και η τυπική προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αποτελεί πρό­βλημα και έτσι αρνήθηκαν να ξαναγίνουν δημο­ψηφίσματα στις χώρες - μέλη. Οι λαοί δεν πρέ­πει να έχουν κανέναν λόγο, μόνο οι κυβερνήσεις τους, που ξέρουν πώς να εξαγοράζονται, να πιέ­ζονται, να εκπορνεύονται και γενικά να υποτάσ­σονται πάντα σε συμφέροντα ανώτερα από εκεί­να του απλού κόσμου. Αυτές είναι οι «δημοκρα­τικές» αξίες της άδολης και άσπιλης Ε.Ε. που επι­βάλλει σήμερα καθεστώτα κατοχής για να προ­φυλάξει τις τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και τις αγορές από τους «διεφθαρμένους» λαούς της Ευρωζώνης. Σήμερα, ύστερα από σχεδόν δυο χρόνια άγρι­ας και αιματηρής λιτότητας υπέρ του ευρώ και στα πλαίσια της Συνθήκης της Λισσαβόνας, το «όχι» αυτό συγκεντρώνει πολύ πάνω από το 70% των Ιρλανδών. Αυτό σκέφτεται η κυβέρνηση της Ιρλανδίας και τρέμει στην ιδέα επιβολής καθε­στώτος ανάλογου με αυτό της Ελλάδας. Με συναίνεση των δυο μεγαλύτερων κομμά­των Fianna Fail και Fine Gael εφαρμόζεται στην Ιρλανδία ήδη από τις αρχές του 2009 ένα από τα χειρότερα προγράμματα λιτότητας που έχει εφαρμοστεί στην Ευρωζώνη, το οποίο εύστοχα από ορισμένους Ιρλανδούς δημοσιολόγους συγκρίνεται με τη Μεγάλη Πείνα που σάρωσε την Ιρλανδία στις αρχές του 19ου αιώνα με πάνω από 1 εκατομμύριο θύματα. «Τότε οι αποικιοκράτες αφέντες της Ιρλανδίας αναδιάρθρωσαν μαζικά την εθνική οικονομία μετατρέποντας ουσιαστικά την ιρλανδική εξοχή σε ένα μεγάλο βοσκοτόπι, όπου ένα ζωικό κεφάλαιο για εξαγωγή μπορούσε να βοσκήσει. Τώρα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν εγκατασταθεί στην Πλατεία Μέριον (σ.σ.: εκεί βρίσκεται το κυβερνητικό μέγαρο) για να επιβλέπουν τις πε-ρικοπές στην ιρλανδική οικονομία αξίας 15 δισ. ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια... Ευφυώς η ιρλανδική κυβέρνηση προβλέπει ότι μια τέτοια κοινωνία, με κομμάτια από τα πόδια και τα χέρια της ακρωτηριασμένα, δεν θα χρειάζεται τον ίδιο πληθυσμό. Γι' αυτό άφησε να εννοηθεί ότι 40.000 θα χρειαστεί να μεταναστεύσουν ώστε να διατηρηθεί το επίπεδο της ανεργίας στο σημερινό επίπεδο του 13,8%» (Presseurop, 15.11). Το βασικό επιχείρημα με το οποίο ο δικομματισμός «έπεισε» τον ιρλανδικό λαό να υπομείνει μέχρι σήμερα αυτό το πρόγραμμα λιτότητας ήταν η διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας. Με την αμέριστη βοήθεια μιας από τις πιο ξεπουλημένες κεντρικές ηγεσίες συνδικάτων στην Ε.Ε., η οποία τείνει να είναι χειρότερη - αν είναι δυνατόν! - ακόμη και από τη διοίκηση της δικής μας ΓΣΕΕ, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας διατυμπάνιζαν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας έπρεπε να ματώσουν γιατί διαφορετικά θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους το ΔΝΤ και η Κομισιόν, με αποτέλεσμα να χαθεί η εθνική κυριαρχία. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη ομιλία της Μέρι Ο'Ρουρκ, ιστορικού ηγετικού στελέχους του κυβερνώντος κόμματος Ranna Fail, στη Λέσχη 1916-1922 με αφορμή τους αγώνες των Ιρλανδών για την εθνική ανεξαρτησία τους: «Για μια ακόμη φορά το Fine Gael και το Ranna Fail έχουν πολλά που τα ενώνουν. Και τα δυο έχουν πολύ κοντινές θέσεις σχετικά με το πώς μπορούμε με τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσουμε τη χρηματοπιστωτική κρίση, στην οποία βρεθήκαμε. To Fine Gael συμφωνεί με την κυβέρνηση του Ranna Fail σχετικά με το μέγεθος και το εύρος των περικοπών που χρειάζονται. Αυτή την εβδομάδα ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν τόνισε τη σημασία της πολιτικής συναίνεσης πάνω στον προϋπολογισμό. Κάθε μας κίνηση βρίσκεται υπό ενδελεχή εξέταση από τις διεθνείς αγορές χρήματος, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ... Για μια ακόμη φορά η εθνική μας κυριαρχία βρίσκεται σε κίνδυνο. Αν δεν αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι τα δικά μας οικονομικά και δημοσιονομικά προ-βλήματα, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα έρθουν να το κάνουν για μας» (Irish Times, 13.11). Θα αποφύγει η Ιρλανδία την επίσημη πτώχευση; Ανεξάρτητα από το αν υπαχθεί σε καθεστώς επιτήρησης και κηδεμονίας από την τρόικα, η πτώχευση είναι αναπόφευκτη. Είναι απλά θέμα χρόνου. Όχι μόνο για την Ιρλανδία, αλλά και για την Πορτογαλία, όπως φυσικά και για την Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Bloomberg (8/11) στους στρατηγικούς αναλυτές της παγκόσμιας αγοράς, η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ότι μέσα στους επόμενους 12 με 18 μήνες θα αναγκαστεί σε πτώχευση η Ιρλανδία αμέσως μετά την Ελλάδα, ενώ η Πορτογαλία θα βρεθεί στην ίδια θέση. Από κοντά ακολουθεί η Ισπανία, η οποία προς το παρόν επιβιώνει όχι μόνο λόγω της στήριξης των τραπεζών της από την ΕΚΤ, αλλά και από τη μετάθεση μέρους του χρέους της στις εσωτερικές της περιφέρειες.

Ενώ οι Ευρωπαίοι πολιτικοί καταπιάνονται με την κρίση που καταπονεί την Ιρλανδία, οι διαχειριστές hedge fund ήδη έχουν στρέψει την προσοχή τους στο ζήτημα εάν και πόσο η περιφερειακή κρίση στη χώρα μεταδοθεί μέσω της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και καταστεί κρίση για το σύνολο του συστήματος της ευρωζώνης.

Σε ενημέρωση των πελατών της, το "ντροπαλό" Bridgewater, που είναι το μεγαλύτερο hedge fund στον κόσμο, προειδοποίησε από τον Φεβρουάριο ότι η Ισπανία είναι η μεγαλύτερη ανησυχία της ευρωζώνης. γιατί είναι και πολύ μεγαλύτερη οικονομικά από Ιρλανδία ή Ελλάδα "Θεωρούμε ότι η ισπανική αξιολόγηση είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ' όσο έχει προεξοφληθεί, γιατί πιστεύουμε πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος η Ισπανία να μην μπορέσει να πουλήσει τα χρεόγραφα που χρειάζεται για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα".

Ιρλανδία: Δεν αυξάνει τη χαμηλή εταιρική φορολογίαΣτην Ιρλανδία η φορολόγηση έχει ήδη φεουδαρχικό χαραακτήρα, με τους φεουφάρχες να μην πληρώνουν τίποτα. Αυτό προφανώς προσελκύει φεουδάρχες, και η Γερμανία, Γαλλία, κτλ βρήκαν ευκαιρία να το καταργήσουν, ώστε να προσελκύσουν αυτές τα κεφάλαια αυτά, τελειώνοντας έτσι έναν ανταγωνιστή τους, την Ιρλανδία

Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας παραμένει σταθερή στη θέση της να μην προβεί σε αύξηση της χαμηλής εταιρικής φορολογίας, σε αντάλλαγμα του πακέτου στήριξης από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή, αυξάνονται οι φήμες ότι Γαλλία και Γερμανία θέλουν από την Ιρλανδία να αυξήσει τους φόρους εάν θα λάβει πακέτο στήριξης. Η χαμηλή εταιρική φορολογία της Ιρλανδίας έχει βρεθεί στο επίκεντρο κριτικής από άλλες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ, οι οποίες υποστηρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο η Ιρλανδία έχει υπερβολικό πλεονέκτημα στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

If the Europeans continue to fight among themselves, regarding who bears what losses – and who has to face what kind of public accountability – which other countries gain on the global stage?

Who has the ready money available to recapitalize the International Monetary Fund, if needed? And it will be needed if Spain comes under serious pressure. Who understands the strategic concept that piles of “reserve currency” can give you great political leverage? It is hard to find such thinking among today’s generation of American politicians. And who is already playing international economic chess at the highest level? China.