2 χρόνια από το έγκλημα, 2 χρόνια από την εξέγερση

Προκήρυξη της «ΚΟΝΤΡΑ» για τη δεύτερη επέτειο από την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 2 χρόνια από το έγκλημα 2 χρόνια από την εξέγερση

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ

ΣΦΙΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΟΥ

ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΣΟΥ

Δυο χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα και τη νεολαιίστικη εξέγερση που ακολούθησε, μια εξέγερση που δεν συγκλόνισε μόνο την Ελλάδα, αλλά ταρακούνησε την αστική Ευρώπη, που φοβήθηκε φαινόμενο ντόμινο, το μόνο που δεν μας χρειάζεται είναι η νοσταλγία. Αντίθετα, μας χρειάζεται νηφάλια σκέψη, σωστή αποτίμηση των γεγονότων και εξαγωγή συμπερασμάτων που θα εμποδίσουν τη μετατροπή του Δεκέμβρη 2008 σε μια ακόμη επέτειο.

Ο Δεκέμβρης λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε από το σύνολο των δυνάμεων που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα.
Παράλληλα, όμως, υπερτιμήθηκε κυρίως από το εσωτερικό του πλατιού κινήματος που τον πραγμάτωσε. Μέχρι και Ελληνική Κομμούνα αποκλήθηκε. Ομως η Κομμούνα, παρά το τραγικό της τέλος και τον ποταμό προλεταριακού αίματος που βούτηξαν τις μπότες τους οι αστοί, έμεινε στην Ιστορία ως ορόσημο, γιατί για πρώτη φορά η εργατική τάξη οργανώθηκε πολιτικά και πήρε την εξουσία. Στοιχεία τα οποία δεν είχε και δεν μπορούσε να έχει ο Δεκέμβρης του 2008.
Αυτό κάθε άλλο παρά μειώνει τη σημασία της νεολαιίστικης εξέγερσης. Αντίθετα, μας βοηθά να την τοποθετήσουμε στις σωστές της διαστάσεις, για ν’ αποτελέσει πηγή άντλησης διδαγμάτων για τα σημαντικά που συνέβησαν και εκείνα που έλειψαν και που εξακολουθούν να λείπουν από το κοινωνικό μας κίνημα.

Δυο χρόνια από τότε και όλα αποτελούν ζητούμενα. Και τα οδοφράγματα του Δεκέμβρη και η έλλειψη οργάνωσης και στοχοθεσίας. Κι ας είναι η κατάσταση στη χώρα πολύ-πολύ χειρότερη από τότε, μετά την οικονομική κατοχή που επέβαλαν οι δυνάμεις του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου σε αγαστή συνεργασία με την ελληνική αστική τάξη.

Σκόρπιες, άτονες, εξ ορισμού αναποτελεσματικές απεργίες, με κυρίαρχη την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και οργισμένα πολιτικά μηνύματα χωρίς αποδέκτες, είναι η απάντηση της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της στη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση που βαθαίνει κάθε μέρα, καθώς οι δυνάμεις του κεφάλαιου ξεσάλωσαν και δεν σταματούν πουθενά.

Για δυο συνεχείς Κυριακές, στις τοπικές εκλογές, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και των νέων έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα στο αστικό πολιτικό συστημα. Κυρίως με την αποχή, που στο δεύτερο γύρο ξεπέρασε το 53%, εκφράστηκε η πιο πλατιά καταδίκη της βαρβαρότητας, η αντίθεση στην πολιτική που καταδικάζει τον εργαζόμενο λαό στην έσχατη φτώχεια, που καταδικάζει τους νέους στην παρακμή, που στερεί από τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου ακόμα και τα στοιχειώδη μέσα συντήρησης, για να μπορούν να βγάζουν το μέγιστο κέρδος οι καπιταλιστές, για να μπορεί το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο να ξεζουμίζει τον ιδρώτα των εργαζόμενων και το φυσικό πλούτο της χώρας μας.

Το πολιτικό σύστημα, όμως, συνεχίζει ακάθεκτο το δρόμο του και ήδη έχει «ξεχάσει» τον αρχικό «προβληματισμό» του.
Στάση απολύτως λογική από τη μεριά του. Γιατί το πολιτικό σύστημα, με την πολυχρωμία του, τις αντιθέσεις και τις συναινέσεις του, δεν είναι παρά ο συλλογικός διαχειριστής των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, της κεφαλαιοκρατίας.
Αυτή η τάξη απαιτεί σταθερότητα στην κορυφή, για να εξασφαλίζεται η εκμετάλλευση και καταπίεση της βάσης.

Η κατοχή από την τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, σε συνεργασία με την κυβέρνηση είναι η απάντηση του καπιταλισμού στην κρίση του. Είναι η διαχείριση αυτής της κρίσης προς όφελος του κεφάλαιου. Η «εθνική ενότητα», την οποία διασαλπίζουν καθημερινά οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος και αναπαράγουν εκκωφαντικά τα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας, είναι το όπιο για να κρατηθεί υπνωτισμένος ο λαός, για να μην υπάρξουν εργατικές και νεολαιίστικες αντιστάσεις, τέτοιες που να μπορούν να βάλουν τέλος στη βαρβαρότητα και ν’ ανοίξουν το δρόμο προς την κοινωνική ανατροπή.

Για μια φορά ακόμη αποδείχτηκε πως κάθε τι που σχετίζεται με την κάλπη δεν μπορεί να δώσει λύσεις στο κοινωνικό πρόβλημα. Η συμμετοχή υπέρ του ενός ή του άλλου συνδυασμού ενδυναμώνει το πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας, ενισχύει τη σταθερότητα του συστήματος. Και η αποχή –η πιο θετική στάση σ’ αυτές τις συνθήκες– από μόνη της δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Η αποχή, ως καταδίκη του πολιτικού συστήματος, αποκτά ουσία μόνο όταν συνοδεύεται από συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες. Αλλιώς εξατμίζεται όπως εξατμίζεται ο ατομικός θυμός. Αλέθεται στις μυλόπετρες της καθημερινής μιζέριας.

Οταν ψηφιζόταν το Μνημόνιο, όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί δούλεψαν στο φουλ, για να μας πείσουν ότι πρόκειται για μια έκτακτη ανάγκη, που θα κρατήσει μια τριετία, στη διάρκεια της οποίας θα σωθεί η χώρα και μετά θα μπορέσουμε ν’ ανασάνουμε. Τώρα, όλα είναι πεντακάθαρα. Το Μνημόνιο δεν έχει ημερομηνία λήξης. Πήγαμε ήδη στο 2021 και… έχει ο θεός. Γιατί το ελληνικό κράτος είναι χρεοκοπημένο κι αυτό το ξέρουν καλά οι διεθνείς τοκογλύφοι. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να εισπράττουν τα έσοδα από την τοκογλυφία και για να γίνει αυτό όρος απαραίτητος είναι η «κινεζοποίηση» του ελληνικού προλεταριάτου. Θέλουν μια Ελλάδα με πάμφθηνο και υπάκουο εργατικό δυναμικό, με πάμφθηνες πρώτες ύλες και με απόλυτη ασυδοσία των καπιταλιστών. Αυτό το «όραμα» το περιγράφουν πλέον πολύ καθαρά ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, η Κατσέλη, συμφωνώντας σε όλα με τον Στρος-Καν, τον Τρισέ, τον Γιούνκερ.
Το 2014, όταν υποτίθεται θα έχει λήξει το «πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής» του Μνημόνιου, το ελληνικό κράτος θα χρωστάει περισσότερα απ’ αυτά που χρωστούσε στις αρχές του 2010. Οι τοκογλύφοι του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου θα μας έχουν στύψει και στο φινάλε θα τους «χρωστάμε» περισσότερα!

Οσο σκύβουμε το κεφάλι τόσο πιο πολύ θα μας χτυπούν. Οσο την όποια αγωνιστική μας διάθεση τη μετατρέπουμε σε πειθαρχία προς το αστικό πολιτικό σύστημα και την αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τόσο θα καταγράφουμε ήττες, οι οποίες θα οδηγούν στην απογοήτευση, την ηττοπάθεια, την παραίτηση.

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έδειξε το χαρακτήρα και τα όριά του. Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα –όλοι οι πόλοι του– που πήρε το ριζοσπαστικό κίνημα της μεταπολίτευσης και το μετέτρεψε σε καύσιμο για τις ανώδυνες σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που οικοδόμησε τον γραφειοκρατικό-ρεφορμιστικό συνδικαλισμό, ο οποίος στη συνέχεια ολοκλήρωσε την αστική μετάλλαξή του, μετατρεπόμενος σε πόλο εξουσίας του συστήματος.

Μπορούν να υπάρξουν λύσεις μέσα από το πολιτικό σύστημα; Ποιος δεν βλέπει πια το φαύλο κύκλο; Το ένα κόμμα διαδέχεται το άλλο στην εξουσία, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Εφεδρείες ήδη δημιουργούνται από αριστερά και από δεξιά του δικομματισμού. Μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ και ισχυροί κεφαλαιοκρατικοί κύκλοι δουλεύουν την ιδέα της «οικουμενικής κυβέρνησης» ή «κυβέρνησης τεχνοκρατών».

Οσο για την «αριστερή» αντιπολίτευση, τα όριά της τα έχει δείξει προ πολλού. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν συκοφαντούσε τους ριζοσπαστικούς εργατικούς αγώνες σαν έργο «προβοκατόρων», μέχρι τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που πάλι επανέλαβε τα ίδια. Γι’ αυτή την αντιπολίτευση οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες έχουν νόημα μόνο όταν ενισχύουν την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, όταν μετατρέπονται σε ψήφους.

Ο,τι κερδήθηκε με αγώνες και αίμα καταργείται. Πότε για τη «σταθεροποίηση» της οικονομίας, πότε για την είσοδο στην ΟΝΕ, πότε για την Ολυμπιάδα, πότε για τη «σωτηρία» της χώρας, οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο.

Πολλοί μιλούν γι’ αγώνες. Και βέβαια πρέπει να υπάρξουν αγώνες, αλλιώς ο αντίπαλος θ’ αποθρασυνθεί ακόμη
περισσότερο. Οι αγωνιστικές εκκλήσεις, όμως, δεν μας πάνε πουθενά. Οπως δεν πήγε την εργατική τάξη της Αργεντινής η εξέγερσή της. Εξεγέρθηκε, γκρέμισε πέντε κυβερνήσεις τη μια πίσω απ’ την άλλη, για να πληρώνει σήμερα η Αργεντινή κανονικότατα τα χρέη της στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Την εξέγερση του λαού εκμεταλλεύτηκε η αναγεννημένη σοσιαλδημοκρατία, που έκτοτε κυβερνά αδιατάρακτα.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα βάλει σίγουρο θετικό πρόσημο σε κάθε εξέγερση της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Εμείς, όμως, ως δρώντα πρόσωπα σήμερα, οφείλουμε να εντοπίσουμε πρωτίστως τη μεγάλη αδυναμία, που είναι η έλλειψη πολιτικής οργάνωσης, απέναντι σε έναν αντίπαλο που είναι οργανωμένος σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς πολιτική οργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η πιο απλή τακτική, με αποτέλεσμα ακόμα και οι μαζικές εξεγέρσεις να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους αφήνοντας αλώβητο το σύστημα.

Γι’ αυτό και το μεγάλο καθήκον των ημερών είναι η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Οχι πια κάτω από ξένες σημαίες. Οχι άλλη πολιτική ουράς στην πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Οχι ψηφοφόροι του αστικού πολιτικού συστήματος. Εργάτες οργανωμένοι πολιτικά στο δικό τους φορέα, σε ρήξη με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, ικανοί να αγωνίζονται για τα άμεσα και καθημερινά, ικανοί να αναθερμάνουν το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και να το κάνουν πράξη. Αλλιώς, θα μοιάζουμε με σύγχρονους Σίσσυφους. Θα κυλάμε το βράχο στην ανηφόρα και θα τον βλέπουμε να ξανακατρακυλά στην αφετηρία.

6 Δεκέμβρη 2010

ΚΟΝΤΡΑ