Η ελπίδα ξαναγύρισε στον κόσμο της εργασίας

Ηταν αναμενόμενος ο τρόπος που θα παρουσίαζαν σήμερα τα καθεστωτικά ΜΜΕ την μεγαλειώδη χθεσινή διαδήλωση. Το βίντεο που παραθέτουμε από την τηλεόραση του Αντένα είναι χαρακτηριστικό και μας δείχνει τον τρόπο που τα αργυρώνητα καθεστηκυία Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης θέλουν να περάσουν στον κόσμο όσα συνέβησαν χτες.
Δεν είδαν δεκάδες χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές, δεν αντελήφθησαν την αγανάκτηση και την οργή του κόσμου μπροστά στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά στάθηκαν μόνο στα όποια επεισόδια έγιναν. Αρκέστηκαν να λένε πάρα πολλά αλλά να αποφεύγουν με κάθε τρόπο το βασικό μήνυμα της χθεσινής διαδήλωσης. Και αυτό είναι ένα. Ότι «Η ελπίδα ξαναγύρισε στον κόσμο της εργασίας» όπως τιτλοφορεί το κείμενο του ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου που δημοσιεύεται στο «Αριστερό Βήμα».

Το παραθέτουμε:

Αδυναμία του δυνατού, δύναμη του αδύνατου

Παρά το όργιο βίας του αστυνομικού κράτους, που μετέτρεψε για ώρες το κέντρο της Αθήνα σε πεδίο κοινωνικού πολέμου με χημικά όπλα μαζικής καταστολής, η χθεσινή γενική απεργία και οι ογκώδεις διαδηλώσεις που τη συνόδευσαν αποτέλεσαν σημείο καμπής για το κίνημα ανατροπής του μνημονίου, της κυβέρνησης Παπανδρέου και της οικονομικής δικτατορίας της τρόικας. Το πολιτικό μήνυμα της 15ης Δεκεμβρίου είναι ότι η ελπίδα που γεννήθηκε την 5η Μαίου και φάνηκε να πνίγεται στις φρικτές αναθυμιάσεις της Marfin επιστρέφει στον κόσμο της εργασίας, ενώ ο φόβος της πιθανής ήττας φωλιάζει και πάλι στις κυρίαρχες τάξεις.

Στην Αθήνα, η γενική απεργία και το απεργιακό συλλαλητήριο ήταν ποσοτικά εφάμιλλα της 5ης Μαίου, με πρόσθετα, αξιοπρόσεκτα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερα ενισχυμένη ήταν η συμμετοχή των ΔΕΚΟ, των τραπεζοϋπαλλήλων, των εκπαιδευτικών, των φοιτητών και γενικά των νέων, δηλαδή των τμημάτων της εργατικής τάξης που έχουν τη δύναμη να παραλύσουν τη χώρα «κατεβάζοντας τους διακόπτες» και της ριζοσπαστικής νεολαίας που δίνει άλλο δυναμισμό και ζωντάνια στο κοινωνικό κίνημα.
Για πρώτη φορά από την ψήφιση του μνημονίου, μαζικά τμήματα εργαζομένων- και όχι μόνο «συνήθεις ύποπτοι» της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου- ξεχείλιζαν από λαϊκή, μαχητική οργή, στα όρια του πραγματικού μίσους για το πολιτικό σύστημα (θύμα του οποίου έπεσε ο πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, Κ. Χατζηδάκης) και για τα ΜΑΤ. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι σε αρκετές περιπτώσεις, οι πάνοπλοι Πραιτωριανοί (μαζί και οι ασφαλίτες με πολιτικά) γλύτωσαν στο παρά πέντε τον εγκλωβισμό και το λιντσάρισμα από αυθόρμητες ομάδες εργαζομένων, συχνά χωρίς κομματική ένταξη.

Λειτουργώντας ξεκάθαρα βάσει σχεδίου, οι δυνάμεις καταστολής βρήκαν αφορμή από τρεις- τέσσερις βόμβες μολότοφ που εκτοξεύθηκαν στην πλατεία Συντάγματος (ενώ γενικά ακόμη και οι αναρχικοί απέφευγαν όχι μόνο τις μολότοφ, αλλά και τις πέτρες) για να επιχειρήσουν να διαλύσουν την πορεία με μαζική χρήση καρκινογόνων χημικών αερίων και χειροβομβίδων κρότου- λάμψης. Ωστόσο, η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών- που θύμισε στους παλιότερους την πορεία του 1980, που βάφτηκε στο αίμα του Κουμή και της Κανελλοπούλου- είχε ως αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί κανονικά η πορεία, έστω και εν μέσω νεφών χημικών αερίων. Οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις συνεχίστηκαν για ώρες σε όλο το τόξο από τη ΓΣΕΕ μέχρι το Σύνταγμα και ο κόσμος αρνούνταν να διαλυθεί, προσδοκώντας ένα σχέδιο, μια οργανωμένη προοπτική συνέχειας και κλιμάκωσης.

Εν ολίγοις: Ο φόβος του μνημονίου και της Marfin, της προβοκάτσιας και της ήττας έχει κάνει τον κύκλο του, έχει μεταβολιστεί από το διευρυνόμενο, μαχόμενο κομμάτι του κοινωνικού σώματος και έχει μεταλλαχθεί σε υπερχειλίζουσα οργή και διάθεση ανατροπής, νίκης και εκδίκησης που γυρεύει διέξοδο. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ούτε η ψήφιση του νομοσχεδίου από τη Βουλή, μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, στάθηκε ικανός παράγοντας να κάμψει τη διάθεση των διαδηλωτών, οι οποίοι προφανώς έχουν κατανοήσει ότι το μέλλον τους δεν κρίνεται στο κοινοβούλιο, αλλά στους δρόμους.

Η νέα κατάσταση πραγμάτων στην οποία βρισκόμαστε από χθες, μεγεθύνει τις απαιτήσεις από όλες τις κοινωνικές και πολιτικές πρωτοπορίες. Το άμεσο ζητούμενο είναι να δοθεί συνέχεια, με συλλαλητήρια εναντίον της κρατικής καταστολής και με συντεταγμένες απεργιακές μάχες στις ΔΕΚΟ και σε άλλους χώρους, που μπορούν να δράσουν με παραδειγματικό τρόπο για το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Άμεσα πρέπει επίσης να συζητηθεί σοβαρά, στα επίπεδα και με τον τρόπο που αρμόζει, το θέμα της οργανωμένης αντιμετώπισης της αστυνομικής βίας, με πρακτικό, μαζικό, πολιτικό και κυρίως αποτελεσματικό τρόπο, ο οποίος δεν μπορεί να περιορίζεται στη φραστική καταδίκη.

Η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου θα επιταχύνει αναπόφευκτα την αποσταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι ήδη ορατές στο συνδικαλιστικό επίπεδο (αμαξοστάσια, αποστοίχιση της ΕΑΒ και τμημάτων της ΠΑΣΚΕ από την κατάπτυστη ηγεσία του Παναγόπουλου), αλλά και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να περιμένουμε ότι τα φαινόμενα αυτά σύντομα θα ενταθούν. Από εδώ και η πυρετώδης αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων από το σύστημα (κυβερνήσεις συνεργασίας με τσόντες από Μπακογιάννη, Κουβέλη κλπ), οι οποίες, όμως, είναι πιθανότερο ότι θα ενώσουν τις αδυναμίες, παρά τις δυνάμεις των αστικών εφεδρειών.

Οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις οδεύουν σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «αδυναμία του δυνατού, δύναμη του αδύνατου»: Η αστική τάξη θα παραμείνει κυρίαρχη- καθώς δεν νοιώθει άμεση, πολιτική απειλή- αλλά σαφέστατα εξασθενημένη καθώς συμπιέζεται ανάμεσα στην Ευρώπη της Μέρκελ και στο πληβειακό μίσος των μαζών. Η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα που συνθλίβονται θα παραμείνουν κυριαρχούμενοι, αλλά ενισχυμένοι από την ορμή της κοινωνικής δυναμικής και την αποκοτιά εκείνων που δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν.

Ο συνδυασμός αυτός προοιωνίζεται ένα εκρηκτικά ασταθές τοπίο, που μπορεί να τροφοδοτήσει δύο διαφορετικές λύσεις: Τη στροφή σε ένα είδος απολυταρχισμού- «Βοναπαρτισμού» (αυτή θα είναι η δεξιά, συστημική διέξοδος στην επωαζόμενη πολιτική κρίση) και ο μαζικός, λαϊκός εκβιασμός των κυρίαρχων τάξεων από ένα απειλητικά ανερχόμενο κίνημα, που θα ανατρέψει μνημόνιο, κυβέρνηση και τρόικα μέσα από μια παρατεταμένη περίοδο συγκρούσεων, χωρίς να είναι ακόμη σε θέση να βάλει στην ημερήσια διάταξη ζήτημα εξουσίας. Αυτή είναι η πρόκληση που τίθεται άμεσα ενώπιον των μαχόμενων δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς.