Η απεργία της 23 Φλεβάρη και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία

Λίγες μέρες μένουν μέχρι την απεργία. Αν και το κλίμα δεν είναι ιδιαίτερα θερμό όλοι μας κινούμαστε ή πρέπει να κινούμαστε για να δημιουργήσουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για ένα όσο γίνεται πιο ισχυρό χτύπημα στην λαίλαπα της αντεργατικής πολιτικής. Και ποτέ κανείς δεν ξέρει.

Τα καινούρια στοιχεία που με βάση αυτά θα «ξημερώσει» η 23 του Φλεβάρη είναι σημαντικά. Το πρώτο βέβαια είναι η ακόμη μεγαλύτερη αγωνία, η ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση, ο ακόμα μεγαλύτερος προβληματισμός των εργαζόμενων, σε σχέση με το παρόν και κυρίως με το μέλλον τους. Το δεύτερο στοιχείο που είναι σημαντικό και δεν το είχαμε ή το είχαμε λίγο στις προηγούμενες 24ωρες, είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το κεφάλαιο έχουν ορισμένα ενοχλητικά αγκάθια στα πλευρά τους. Αγκάθια από την πλευρά του κινήματος:

- Την απεργία πείνας των 300 εργατών-μεταναστών που είδη μπήκε σε οριακή φάση.

- Τον σκληρό, επίμονο και αποτελεσματικό, αγώνα των κατοίκων της Κερατέας.

- Το κίνημα δεν πληρώνω - με τις διάφορες παραλλαγές του - και τον εκνευρισμό που προκαλεί σε ΠΑΣΟΚ και κεφάλαιο.  

- Την συνέχιση του αγώνα στις αστικές συγκοινωνίες παρά την ψήφιση του νομοσχέδιου.

Και βέβαια και σε άλλους χώρους διαμορφώνονται μέτωπα, παίρνονται πρωτοβουλίες, δημιουργούνται προβλήματα στο καθεστώς που επιζητεί εις μάτην σιγή νεκροταφείου. Όλα είναι χρήσιμα. Όλα είναι απαραίτητα. Και η κριτική, αναπόσπαστο στοιχείο του κινήματος, βοηθάει πολλές φορές να ξεπερνιούνται λάθη και ανεπάρκειες. Τα 4 όμως αγκάθια στα πλευρά της κυβέρνησης που ξεχωριστά αναφέραμε παραπάνω είναι εξαιρετικά σημαντικά και πρέπει όλα να ενισχυθούν. Άλλωστε είναι ηλίου φαεινότερο πως όσο πιο πολλά και σκληρά μέτωπα έχει απέναντί του το ΠΑΣΟΚ και το κεφάλαιο, τόσο καλύτερο είναι για το κίνημα και τους εργαζόμενους. Τόσο το καλύτερο για κάθε «ξεχωριστό» αγώνα. Και πρέπει να ομολογήσουμε, παρά την κρισιμότητα αυτών των τεσσάρων θεμάτων, ότι είναι πολύ λίγα, ελαχιστότατα, σε σχέση με την αντεργατική λαίλαπα που προελαύνει. Ένας ακόμα σημαντικός λόγος για την ολόπλευρη ενίσχυσή τους.

Σ’ αυτό το φόντο γίνεται ακόμη πιο φανερός, ακόμα πιο απεχθής, ακόμη πιο εγκληματικός, ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Δεν είναι μόνο ότι δεν κάνει ούτε το ελάχιστο από αυτά που έπρεπε να κάνει. Δεν είναι μόνο ότι κινείται πολιτικά σε έναν «ανθρώπινο» νεοφιλελευθερισμό. Δεν είναι το δημοκρατικό άλλοθι που δίνει με την «θεσμική» της παρουσία σε ένα καθεστώς χούντας. Είναι όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα. Κυρίως όμως είναι ότι ως ΠΑΣΟΚ(αναφερόμαστε στην μεγάλη πλειοψηφία της γραφειοκρατίας), ως όλον ΠΑΣΟΚ, βάζει πλάτη στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Εδώ ο Πάγκαλος έχει δίκιο. Μαζί τα φάγανε. Μόνο που αυτός – τα ανώτερα κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ, η εξουσία του - έφαγε το μεγάλο κομμάτι και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία το μικρό, που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο.

Η εξουσία του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που χαράζει την πολιτική και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πρέπει να ακολουθήσει. Με ελεγχόμενες – έστω - αντιδράσεις, με θεσμικές διαμαρτυρίες, έτσι ώστε να μη χάσει την θέση της, να ελέγχει του εργαζόμενους, να ξαναγίνεται ΠΑΣΟΚ όταν έρχονται οι εκλογές, για να διατηρηθεί το ΠΑΣΟΚ, το όλον ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Και όταν η γραφειοκρατία ξεπερνά τα επιτρεπτά κάθε φορά όρια, η εξουσία του ΠΑΣΟΚ, οι μηχανισμοί εξουσίας του συστήματος, τους τραβάνε ορισμένες περιποιημένες – γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από όλους - τους βγάζουν τα άπλυτα στη φόρα και τους κάνουν να κάθονται σούζα. Δέστε τι γίνεται τώρα στη ΔΕΗ. Άσχετα πόσο είναι αληθινά όλα αυτά που τους καταμαρτυρούνε, εμείς όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ έχει παίξει βρόμικο ρόλο συνολικά για το κίνημα, παρασύροντας και τους εργαζόμενους της ΔΕΗ σε μια συντεχνιακή και κατά μόνας πορεία.

Αυτές οι εξελίξεις στο πεδίο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αυτή η απροσχημάτιστα ξεπουληματική πολιτική της, ξαναφέρνει – με πολύ αργούς ρυθμούς, αλλά ξαναφέρνει – στο προσκήνιο το μεγάλο θέμα των σχέσεων – πολιτικών και συνδικαλιστικών εννοείται – μαζί της. Συγκροτημένες συνδικαλιστικά δυνάμεις οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια ως τακτική τους είχαν να σπρώξουν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε αγωνιστική κατεύθυνση, διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια και προσπαθούν να κινηθούν από τα «κάτω». Βεβαίως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα διατηρήσουν αυτή τη θέση σε μια πονηρή «κινηματική» ματιά της γραφειοκρατίας. Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς, η στάση μας απέναντι στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, ξαναέρχεται σ’ ένα βαθμό στο προσκήνιο. Είναι και αυτό ένα σημείο των καιρών.

                                                                              Β.