Διανύουμε ημέρες οργής. Οργή στον αραβικό κόσμο, φυσικά, αλλά και στους δρόμους της Αθήνας, του Δουβλίνου, της Ρώμης, του Παρισιού, της Μαδρίτης, και τώρα μια δυνατή κραυγή οργής στους δρόμους του Λονδίνου.Μια εποχή κρίσης συνιστά περίοδο ματαιωμένων ελπίδων, ματαιωμένων ζωών. Θέλουμε να πάμε στο πανεπιστήμιο, αλλά είναι πολύ ακριβό. Χρειαζόμαστε καλή υγειονομική περίθαλψη, αλλά δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Χρειαζόμαστε σπίτια, και βλέπουμε σπίτια να μένουν άδεια, αλλά δεν είναι για μας. Ή, όσον αφορά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα: θέλουμε να φάμε και ενώ βλέπουμε ότι υπάρχει αφθονία τροφίμων για όλους, κάτι στέκεται ανάμεσα σε μας και τα τρόφιμα – το χρήμα, ή η έλλειψή του.
Κι έτσι λοιπόν οργιζόμαστε. Και οργιζόμαστε περισσότερο γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με την οργή μας και πώς να την διαχειριστούμε ώστε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Οργιζόμαστε ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά ξέρουμε πως δεν πρόκειται να βρούμε κάποια απάντηση εκεί. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία κρατά φυλακισμένη την οργή μας: όπως ένα ποντίκι σε έναν λαβύρινθο, κινούμαστε από το ένα κόμμα στο άλλο χωρίς διέξοδο. Τα πράγματα ούτε πρόκειται ούτε δύναται να καλυτερεύσουν, αφού πίσω από την πολιτική εξουσία κρύβεται μια άλλη, ισχυρότερη εξουσία – η εξουσία του κεφαλαίου˙ η εξουσία του χρήματος.
Έτσι λοιπόν οργιζόμαστε ενάντια στην κυριαρχία του χρήματος. Όχι με το ίδιο το χρήμα απαραίτητα, αφού στην σημερινή κοινωνία το χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Οργιζόμαστε περισσότερο ενάντια στην κυριαρχία του χρήματος, ενάντια σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί το χρήμα. Το χρήμα είναι μια μπουλντόζα που γκρεμίζει τον κόσμο. Πρόκειται για μια δόλια δύναμη που διαπερνά όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας. Το χρήμα κρατά ενωμένη την κοινωνία , αλλά με έναν τρόπο που τελικά τη διαλύει.
Σε κάποια φάση φάνηκε να έχουμε περιορίσει το ρόλο του χρήματος, τουλάχιστον όσον αφορά χώρους όπως η υγεία και η εκπαίδευση. Ουσιαστικά όμως ποτέ δεν ήταν έτσι τα πράγματα και για καιρό τώρα παρακολουθούμε την σταδιακή νέα επιβολή της κυριαρχίας του χρήματος ως πρωταρχικού κριτηρίου για κάθε απόφαση. Τώρα το χρήμα αναδύεται με όλη του την αλαζονεία. Και αυτό είναι που μας καθιστά τόσο οργισμένους – η κυβέρνηση το έχει διακηρύξει ανοιχτά «Το χρήμα είναι ο βασιλιάς, υποκλιθείτε στον βασιλιά».
Οργή λοιπόν, οργή ενάντια στην εξουσία του χρήματος! Για όσο καιρό θα κυριαρχεί το χρήμα, θα θριαμβεύουν η αδικία και η βία – το χρήμα είναι η το χάσμα μεταξύ των πεινασμένων και των τροφίμων, το χάσμα μεταξύ των αστέγων και των κατοικιών. Όσο κυριαρχεί το χρήμα είμαστε παγιδευμένοι σε μια δυναμική που κανείς δεν ελέγχει και που καταστρέφει τη δυνατότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το χρήμα φαντάζει ως ο απόλυτος κυρίαρχος, ενώ δεν είναι. Είναι απλώς μια μορφή κοινωνικής συνοχής, και βασίζεται στη συμμόρφωσή μας. Πέστε όχι, λοιπόν. Κάντε κάτι άλλο, κάντε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Αρνηθείτε και δημιουργήστε.
Στην πραγματικότητα ξοδεύουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας δημιουργώντας χώρους που προστατεύουμε από την επίθεση του χρήματος. Δημιουργούμε άβατες ζώνες, βάζουμε πινακίδες που λένε: «Εδώ κυρίαρχος είναι ο λαός! Εδώ, στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας και τους φίλους μας, στα σχολεία μας, στα νοσοκομεία μας, υπάρχει μια διαφορετική δυναμική σε ισχύ. Έξω το χρήμα!» Έχουμε αρκετά διαφορετικά ονόματα γι αυτές τις στιγμές ή τους χώρους: αγάπη, φιλία, εμπιστοσύνη.
Οι ρωγμές στην εξουσία του χρήματος είναι παντού. Μπορούν να φανούν, όχι μόνο στην αγάπη των παιδιών ή των φίλων, αλλά και στις επαναστάσεις και τα πειράματα όπου οι λαοί λένε «Όχι, δε θα δεχτούμε την εξουσία του χρήματος και θα λειτουργήσουμε με διαφορετικό τρόπο». Τόσες αρνήσεις και τόσες δημιουργίες, τόση αξιοπρέπεια – πότε μεγαλύτερες πότε μικρότερες, πάντα με αντιφάσεις. Θέσεις απασχόλησης, κοινωνικά κέντρα, κοινοτικοί κήποι, εναλλακτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ελεύθερο λογισμικό, εξεγέρσεις, και σεμινάρια που εστιάζουν στο μόνο επιστημονικό ερώτημα που μας μένει, ήτοι, πώς μπορούμε να σταματήσουμε την ραγδαία ορμητική μας πορεία προς την αυτοκαταστροφή.
Η μόνη ελπίδα για τη δημιουργία ενός ριζικά διαφορετικού κόσμου είναι μέσω της δημιουργίας, της επέκτασης, του πολλαπλασιασμού αυτών των ρωγμών. Αρνηθείτε και δημιουργήστε. Απωθήστε την κυριαρχία του χρήματος.
John Holloway, The Guardian, αναδημοσίευση από Radical Desire
[μετάφραση: Γιώργος Κατσαμπέκης]
Δημοσίευση σχολίου