Στόχος η κοινωνική αποσύνθεση
Η δημιουργία γενικευμένου κλίματος εγκληματικότητας, αντιπαράθεσης «ακραίων στοιχείων», ανεξέλεγκτων συγκρούσεων, δολοφονιών (είτε του κοινού εγκλήματος, είτε ρατσιστικών, είτε πολιτικών), καταστολής και χάους, υπολογίζεται ότι θα εμπεδώσει και θα κλιμακώσει αίσθημα φόβου και συντηρητικής αναδίπλωσης σε πλατιά στρώματα κόσμου. Ένα τέτοιο γενικευμένο κλίμα υπολογίζουν ότι θα βοηθήσει στην επιβολή των ακραίων οικονομικών μέτρων και της χρεοκοπίας-πλιάτσικου κατά της χώρας, χωρίς μεγάλες αντιδράσεις από τον πολύ κόσμο, ενώ θα εννοήσει και την προώθηση πολιτικών λύσεων «εθνικής ενότητας», πολιτικής συνεννόησης και συναίνεσης, που θεωρούνται απαραίτητοι όροι από τους ξένους και τους ντόπιους παράγοντες για να προχωρήσουν οι σχεδιασμοί τους.
Ποια πρέπει να είναι η απάντηση σε μια τέτοια κατάσταση; Μόνο η μέγιστη δυνατή ενότητα, η μετωπική πολιτική και πρακτικές, το μαζικό - λαϊκό κίνημα, η συνολική πολιτική απάντηση στην κυβέρνηση και την τρόικα και στις πολιτικές χρεοκοπίας-καταστολής, μπορούν να δώσουν απάντηση και προοπτική. Στόχος πρέπει να είναι η μέγιστη λαϊκή οργάνωση και κινητοποίηση, για να φύγει η κυβέρνηση της τρόικας και του αίματος και να ανοίξει μια άλλη προοπτική διεξόδου.
Περίπολα θανάτου στο κέντρο
Η αποτρόπαια δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη, ήταν η τέλεια αφορμή για τους πατριδοκάπηλους νεοφασίστες της Χρυσής Αυγής, να χύσουν ακόμη περισσότερο ρατσιστικό δηλητήριο, διοργανώνοντας συγκεντρώσεις και πορείες, με αποκορύφωμα αυτή της περασμένης Πέμπτης. Ανεβάζοντας τους τόνους και επιχειρηματολογώντας πάνω στην δικαιολογημένη -αλλά πολλές φορές λαθεμένη αναφορικά με το στόχο- αγανάκτηση των κατοίκων, εθνικιστές και υμνητές του Χίτλερ, άρπαξαν την (εκλογική και δημοσκοπική) ευκαιρία, έτσι ώστε να ασκήσουν ακόμη περισσότερη επιρροή στους πολίτες που κατοικούν στις γειτονιές του κέντρου.
Η συγκέντρωση και η πορεία για τον 44χρονο δολοφονημένο, πήρε το χαρακτήρα ενός ρατσιστικού πογκρόμ, καθώς ανάμεσα στις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες για την εγκληματικότητα στο κέντρο, οι γνωστοί-άγνωστοι επέβαλαν ακόμη μία Νύχτα (ή μάλλον απόγευμα) των Κρυστάλλων.
Υπό το βλέμμα των ΜΑΤ
Με την αμέριστη συμπαράσταση των αντρών των ΜΑΤ, οι οποίοι μόλις μία ημέρα νωρίτερα είχαν αιματοκυλήσει την Πανεπιστημίου, στη μεγάλη πανεργατική κινητοποίηση της Τετάρτης, τα μέλη των ακροδεξιών οργανώσεων επιτέθηκαν και χτύπησαν όποιο μετανάστη συναντούσαν στο δρόμο τους. Από την 3η Σεπτεμβρίου και Ηπείρου, μέχρι και το Δημαρχείο της Αθήνας και από την Ομόνοια μέχρι την οδό Αθηνάς, το κέντρο της πόλης και τα γύρω στενά μετατράπηκαν σε αρένα με τους νεοφασίστες, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της αστυνομίας, να επιδίδονται σε ένα ανατριχιαστικό για τα δεδομένα της Ελλάδας πογκρόμ, χρησιμοποιώντας ακόμη και δολοφονικά αντικείμενα (μαχαίρια).
Ανησυχία, παράλληλα δημιουργεί η στρατολόγηση και η συμμετοχή στις τάξεις των νεοφασιστών ακόμη και νεαρών παιδιών 15-16 ετών, τα οποία συμμετείχαν ενεργά, άλλα βρίζοντας και άλλα κλοτσώντας τους πεσμένους από τα χτυπήματα μετανάστες. Συνολικά 17 μετανάστες που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο τους κατέληξαν ξυλοκοπημένοι στο νοσοκομείο, εκ των οποίων ο ένας παρέμεινε για νοσηλεία το βράδυ της Πέμπτης, χωρίς όμως η κατάσταση του να εμπνέει ανησυχία.
Οι «αγανακτισμένοι», ωστόσο, δεν σταμάτησαν εκεί. Στο διάβα τους δεν γλίτωσαν ούτε τα μαγαζιά των μεταναστών, τα οποία έσπασαν προκαλώντας μεγάλες ζημιές. Παράλληλα, έγινε προσπάθεια να πλησιάσουν την κατάληψη της Βίλας Αμαλίας, επί της οδού Αχαρνών, γεγονός που ευτυχώς απετράπη.
Την επιβεβαίωση πως η ακροδεξιά έχει έλθει δίπλα στην κυβέρνηση, καθορίζοντας ακόμη και την πολιτική ατζέντα, διαπίστωσαν όσοι βρέθηκαν στο κέντρο της πόλης (και) τις τελευταίες ημέρες. Παρά
τις προκλητικά παράνομες πράξεις μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, τον ξυλοδαρμό δεκάδων ανυποψίαστων μεταναστών, το σπάσιμο μαγαζιών ακόμη και την οπλοφορία με μαχαίρια, καδρόνια και κράνη, η Ελληνική Αστυνομία κοιτούσε αμέριμνη. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις οι προσαγωγές έφτασαν τις 48, από την επιδρομή των βαρβάρων την Πέμπτη, κανείς όμως δεν μπορεί να πείσει την κοινωνία πως αυτές θα μετατραπούν σε συλλήψεις, καθώς οι περισσότερες έγιναν ή έμοιαζαν να πραγματοποιούνται περισσότερο για την προστασία των ίδιων των δραστών. Η μόνη σύλληψη που έγινε, αφορά άκουσον-άκουσαν μετανάστη...
Δολοφονία-απάντηση (;)
Πέρασε ναρκοπέδια, δουλεμπόρους, Frontex, ακυβέρνητα καΐκια για να δολοφονηθεί στα 21 του χρόνια στα Κάτω Πατήσια. Ο νεαρός από το Μπαγκλαντές βρέθηκε τα ξημερώματα της Τετάρτης μαχαιρωμένος στα Κάτω Πατήσια, ένα έγκλημα που πολλοί συσχετίζουν και συνδέουν με τη δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη, ως την απάντηση των ακροδεξιών.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, οι δύο δράστες επέβαιναν σε δίκυκλο και αφού καταδίωξαν το θύμα, το μαχαίρωσαν.
Λεωνίδας Σακλαμπάνης
Να σταματήσουμε τα πογκρόμ, αλλά πώς;
Η κοινωνική πλευρά
Οι στυγνές δολοφονίες, του 44χρονου Έλληνα οικογενειάρχη στην οδό Ηπείρου και Γ' Σεπτεμβρίου και του Μπαγκλεντίνου μετανάστη στα Πατήσια, έρχονται να υπογραμμίσουν τη σφροδρότητα αλλά και την τραγικότητα της κατάστασης. Ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι τα εγκλήματα αυτά δεν έχουν σχέση με το μεταναστευτικό ή ρατσιστικό ζήτημα, ο συμβολισμός ήταν μεγάλος και έπαιξε το ρόλο για να πυροδοτήσει αντιδράσεις, δηλαδή το έδαφος ήταν «γόνιμο».
Εξάλλου, τα πογκρόμ που συνέβησαν για δύο νύκτες από οργανωμένες ομάδες ακροδεξιών και φασιστών ενάντια σε μετανάστες, είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 27 ατόμων, το σπάσιμο δεκάδων μαγαζιών και την εξάπλωση του τρόμου σε πολλές γειτονιές.
Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε ορισμένες βασικές διαπιστώσεις.
Φθάνουμε σε μια κατάσταση εκρηκτική. Η ελληνική κοινωνία, μπαίνοντας σε μια φάση σκληρής στέρησης με βάση τα ζητήματα της κρίσης, ένα όχι μικρό τμήμα ανθρώπων οδηγείται σε μια σκλήρυνση. Η διαπίστωση ότι έχουν εγκαταλειφθεί από όλους, η διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και τα προβλήματα που δημιουργεί -έτσι κι αλλιώς- το στοίβαγμα ανθρώπων μέσα σε ανεξέλεγκτα γκέτο στα οποία οι μετανάστες αποτελούν μια πλειοψηφία, τους οδηγεί να αποδέχονται πραγματιστικές, σκληρές λύσεις.
Όταν υπάρχουν καταγεγραμμένοι 800.000 άνεργοι (περίπου 16%), 200.000 περισσότεροι από πέρσι, όταν η φτωχοποίηση και η στέρηση αγκαλιάζουν πλατιά στρώματα, όταν η αυξανόμενη μετανάστευση προς τη χώρα μας ξεπερνάει το 1.000.000, η συνύπαρξη γίνεται πιο δύσκολη. Ιδιαίτερα όταν η εγκληματικότητα, η παραβατικότητα του δρόμου και οι συμμορίες τροφοδοτούνται και αυξάνονται και στο χώρο των μεταναστών, τότε η «χημεία» και τα συναισθήματα μπορεί να πάρουν ένα ρατσιστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα.
Η πολιτική πλευρά
Αυτή η υπολογίσιμη πολιτική δύναμη έχει δύο πτέρυγες. Ένα επίσημο κομμάτι, το ΛΑΟΣ, που έχει ενταχθεί στο συστημικό τόξο, εκφέροντας ένα πότε καλυμμένο και πότε ανοικτό ρατσιστικό λόγο. Θα θυμόσαστε όταν, προεκλογικά, είχε καταφέρει να θέσει στο κέντρο της πολιτικής ατζέντας το μεταναστευτικό και την πάταξη της παραοικονομίας-παραβατικότητας. Και ένα ακραίο ακτιβίστικο τμήμα, την Χρυσή Αυγή, που λειτούργησε με επάρκεια, εστιάζοντας στο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας και της εγκληματικότητας, βρίσκοντας δηλαδή ευνοϊκό πεδίο για παρέμβαση, κατόρθωσε να γειωθεί με τον κόσμο και τα προβλήματά του, ενεργοποιώντας τα πιο καθυστερημένα – ρατσιστικά ανακλαστικά. Στηριζόμενοι, όμως, σε πραγματικά προβλήματα που είχαν οι κάτοικοι στις περιοχές αυτές.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτός ο πολιτικός χώρος όχι μόνο βρήκε ακροατήριο αλλά και διαμόρφωσε. Η δραστηριοποίηση του πολιτικού χώρου δεν απαλλάσσει το ακροατήριο από ευθύνες. Για παράδειγμα η Πλατείας Βικτωρίας αποτελεί ένα ξεπεσμένο αστικό περιβάλλον που όσο τα πράγματα ήταν άλλης κλίμακας μπορεί και να χρησιμοποιούσε τους «λευκούς» μετανάστες για διάφορες δουλειές. Τώρα, όμως, που η πλατεία πλημμύρισε από μελαψούς και στους δρόμους απλώθηκε η εγκληματικότητα, ενεργοποιήθηκαν τα ανακλαστικά που λέγαμε.
Η επιτυχία του πολιτικού χώρου της ακροδεξιάς οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους: α) Τόνισαν ότι υπάρχει πρόβλημα. β) Πρότειναν καθαρή λύση: να φύγουν όλοι, να μην κυκλοφορούν τα βράδια, να έρθει η αστυνομία να επιβάλλει την τάξη.
Έτσι πολιτικοποίησαν την παρέμβασή τους.
Αντίθετα, η Αριστερά δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να έχει οποιαδήποτε σοβαρή παρέμβαση στο ζήτημα, ούτε να ανασχέσει την ακροδεξιά διείσδυση και επιρροή. Κυρίως για δύο λόγους: α) Δεν αντιμετώπισε ποτέ το πρόβλημα ως πραγματικό, υπήρχε συστηματική άρνηση να ειδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις. β) Η θετική πολιτικοποίηση της Αριστεράς είναι σαφώς πιο δύσκολη από αυτήν που προσφέρουν τα ακροδεξιά-ρατσιστικά ανακλαστικά. Η εξήγηση των αιτιών της μετανάστευσης, η προώθηση της ιδέες της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, η απαίτηση να μη γίνει η χώρα χωματερή δυστυχίας και δίχτυ για την ανάσχεση της πορείας των μεταναστευτικών προς τη Δύση, η αναγκαία κοινωνικότητα για να μην υπάρχει εγκληματικότητα δεν φθάνουν.
Δεν φθάνουν ούτε οι γενικές διακηρύξεις, ούτε τα συνθήματα όπως «οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα», «σύνορα ανοικτά για την εργατιά», «νομιμοποίηση όλων χωρίς προϋποθέσεις» κ.λπ. Αυτά όλα φανερώνουν πως δεν αναγνωρίζεται το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ακόμα λείπουν οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις στο πρωτογενές επίπεδο, εκεί που υπάρχουν τα προβλήματα και δεν έχει να επιδείξει καμιά παρέμβαση σε τοπικό επίπεδο. Μάλιστα, πολλές φορές «χαρίζει» με ευκολία τους κατοίκους σε ακροδεξιές πολιτικές. Τέλος πάντων, αδυνατεί να σταματήσει και να κατανοήσει την εξάπλωση των αισθημάτων απέχθειας προς τους ξένους και του φόβου. Δεν είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, να μη θέλουν οι κάτοικοι μιας περιοχής να κερδίζουν το χώρο τους νταβατζήδες και συμμορίες, κι όχι τυχαία αυτά πολλαπλασιάζονται με την άφιξη και την εγκατάσταση στις περιοχές αυτές χιλιάδων μεταναστών.
Η εικόνα πλήρους διάλυσης της κρατικής μηχανής και η εγκατάλειψη ή η σκόπιμη προώθηση σε ορισμένες συνοικίες και περιοχές των μεταναστών δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα και τρομερά προβλήματα. Η ορισμένη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς δράσης και της αυτοδικίας έχει τη ρίζα της σε αυτήν την κατάσταση.
Τι θα γίνουν σε λίγο καιρό πολλές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά; Τι θα γίνουν τα λιμάνια όπως η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα; Τι θα γίνει η κοινωνία με τον πόλεμο όλων εναντίων όλων; Τι θα γίνουν και σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσουν τα παιδιά Ελλήνων και μεταναστών; Πότε και πώς θα καταδειχτούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για αυτές τις καταστάσεις; Ο φόβος, το μίσος, ο τρόμος, η απελπισία δεν γεννούν προοδευτικά πράγματα. Τα πογκρόμ, το κυνήγι των μαγισσών, ο ρατσισμός είναι το σύγχρονο δηλητήριο που δυναμώνει όλες τις αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης.
Πηγή: "Δρόμος της Αριστεράς"
Δημοσίευση σχολίου