Μεθοδεύσεις για να "αιματοδοτήσουν" το αστικό πολιτικό σύστημα

Κι ενώ οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μια την άλλη (μετά την δημοσκόπηση της GPO για την τηλεόραση του Mega, και την δημοσκόπηση της ALCO που παρουσίασε το Alter, σήμερα βλέπει το φως της δημοσιότητας άλλη μια απ’ το περιοδικό «Επίκαιρα»), τα σενάρια των πρόωρων εκλογών καταναλώνουν μεγάλο μέρος του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου.

Το ξαναμοίρασμα της κυβερνητικής τράπουλας δεν είχε κανένα αποτέλεσμα όσο και να προσπαθούσε το κυβερνητικό επικοινωνιακό του Μαξίμου και τα δημοσιοκαφρικά παπαγαλάκια του. Και πώς θα μπορούσε να έχει άλλωστε αφού οι κυβερνητικοί υπάλληλοι της τρόικας και της ντόπιας αστικής τάξης έχουν στόχο να επιβάλουν όλα τα βάρβαρα μέτρα που περιέχει το Μνημόνιο 2. Κι αυτό μεταφράζεται σε καινούργιες στρατιές ανέργων  το ξεπούλημα της ΔΕΗ, του ΤΤ, των λιμανιών, του νερού κλπ.

Οι αυταπάτες τέλειωσαν σε πλατιές μάζες. Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι ζήτημα περισσότερης «ευαισθησίας» του Βενιζέλου σχετικά με τον Παπακωνσταντίνου και ότι το αστικό σύστημα είναι ενωμένο σαν μια γροθιά (το σχολιάσαμε στην ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε πρόσφατα στην βουλή η κυβέρνηση) στην επίθεση που έχει εξαπολύσει ενάντια στα λαϊκά στρώματα.

Κι ενώ το πολιτικό σύστημα όντως είναι σε κρίση πλήρη απονομιμοποιημένο και απαξιωμένο στις λαϊκές συνειδήσεις η κυβέρνηση δουλεύει μια χαρά και το είδαμε με την ψήφιση σε πρώτη ανάγνωση του περιβόητου Μακροπρόθεσμου Προγράμματος.
Θέλουμε να πούμε δηλαδή ότι ναι μεν το πολιτικό σύστημα είναι σε βαθύτατη κρίση αλλά δουλεύει με μεγάλη επιτυχία στην κατεύθυνση «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης.

Και σαν αντίπαλο τι έχει; Μια λαϊκή οργή και αγανάκτηση και ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα εκτονωθεί με μερικές άσφαιρες 24ωρες απεργίες.
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να πούμε την πραγματικότητα. Ναι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που με καύσιμο την οργή ξεχύνονται σε πλατείες και δρόμους όλης της Ελλάδας. Και αυτό εκ πρώτης όψεως είναι πολύ θετικό. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί με μούτζες, σφυρίχτρες και οργισμένα συνθήματα να σταθεί ανάχωμα στην καπιταλιστική επέλαση.
Η ιστορία δείχνει ότι αυτή η τακτική, ακόμα και όταν διακατέχεται από ενθουσιασμό, διάθεση για πάλη όταν δεν έχει σαφή οράματα και ενιαίο επιτελικό σχέδιο –το να φύγει η μνημονική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να ρθει στην θέση της η Ν.Δ ή κάποια κυβέρνηση «προθύμων» δεν λέει απολύτως τίποτα- συνήθως οδηγεί στην εκτόνωση των λαϊκών μαζών και είναι εύκολα διαχειρίσιμη και αφομοιώσιμη από τον πολυπλόκαμο μηχανισμό του συστήματος. (Και για να μην υπάρχει καμιά παρανόηση η θέση μας είναι ότι φυσικά πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή αυτού του πρωτόγνωρου, για την χώρα μας κινήματος «Αγανακτισμένων Πολιτών» με στόχο να μπολιάσουμε το συνειδητό με το αυθόρμητο).

Και για να επανέλθουμε από εκεί που ξεκινήσαμε.  Τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν –δεν χρειάζεται άλλωστε ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να το διαπιστώσουν- ότι η πολιτική μνημονικής κυβέρνησης-τρόικας έχουν φέρει τον εργαζόμενο λαό να βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσο οξυμένα προβλήματα που δεν έχει γνωρίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Με την φτώχια να στραγγαλίζει μαζικά τμήματα του πληθυσμού μας, την ανεργία να καλπάζει, την ηθική παρακμή, την κρατική καταστολή. Και όλα αυτά είναι ένα εκρηκτικό μίγμα που αν εκραγεί θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για το αστικό σύστημα.

Το πολιτικό προσωπικό των πλουτοκρατών έχει πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος, άσχετα τις παπαρολογίες που λέει για μαζική κατανάλωση. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό, ότι οι πολιτικές εξελίξεις στο άμεσο διάστημα θα είναι καταιγιστικές. Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει εντελώς και η κυρίαρχη μορφή του, το (δι)κομματικό κατεστημένο, έχουν περιπέσει στην μεγαλύτερη κρίση νομιμοποίησης της ύπαρξής τους μετά τη μεταπολίτευση.
Ακόμα και αστοί αναλυτές το παραδέχονται, ακόμα και οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας –όσες ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για την εγκυρότητα τους- το απεικονίζουν.

Ετσι λοιπόν οι αστοί βάζουν σε εφαρμογή μια δοκιμασμένη απ’ το παρελθόν μέθοδο που θα λειτουργήσει σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής που προκαλεί η καπιταλιστική επέλαση. Την εναλλαγή του κυβερνητικού θιάσου. Θέλουν να πιστεύουν ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ που θα απορροφήσει την λαϊκή αγανάκτηση και οργή που υπάρχει και το πολιτικό σύστημα, κερδίζοντας χρόνο, θα μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση.
Δεν ξέρουμε αν θα τους βγουν οι σχεδιασμοί τους. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη. Μπορεί να ενδιαφέρουν τα αστικά κόμματα και τους πολιτικάντηδες, για ευνόητους λόγους, όμως η καπιταλιστική επέλαση δεν πρόκειται να ανακοπεί, όποιος κυβερνητικός θίασος και να υπάρξει, όποιος και να είναι ο συσχετισμός των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Το παιχνίδι των εκλογών είναι στημένο και απ' τα πριν ξεπουλημένο, αφού όποιος κυβερνητικός θίασος αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας θα εξακολουθήσει να υπάρχει η κατάσταση που περιέγραφε ο Μενέλαος Γκίβαλος- Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Δεν υπάρχει στην πράξη κυβέρνηση. Υπάρχουν εντεταλμένοι υπάλληλοι-διαχειριστές που υποδύονται τους υπουργούς και εφαρμόζουν τις εντολές της τρόικας, αγωνιζόμενοι να περισώσουν "τιμάριο" της εξουσίας τους».

 Και σίγουρα δεν πιστεύει κανένας πολίτης απ’ τα λαϊκά στρώματα ότι όποιο αποτέλεσμα και να έχουν οι τυχόν πρόωρες εκλογές αυτός δεν θα βαδίζει στην εξαθλίωση για να μπορούν  κάθε βδομάδα οι τραπεζίτες-τοκόγλυφοι να εισπράττουν 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε τοκοχρεολύσια από το ελληνικό δημόσιο.

Αφού, λοιπόν ο κυβερνητικός θίασος του ΓΑΠ-Τολάκογλου θα κάνει όλη την βρόμικη δουλειά, σαν κυβέρνηση μιας χρήσης που είναι θα έχουμε μια συμφωνημένη κυβερνητική εναλλαγή.  Πιστεύουν ότι οι εκλογές θα συμβάλουν στην αιματοδότηση του συστήματος που τώρα είναι σε πρωτόγνωρη κρίση. Ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης, ότι θα δημιουργήσουν αυταπάτες σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι ένας άλλος κυβερνητικός θίασος μπορεί να δώσει λύσεις στα πιεστικά προβλήματα της εργατικής τάξης.

Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα. Ναι δυστυχώς σήμερα ταξικό-εργατικό κίνημα δεν υπάρχει στον βαθμό που απαιτούν οι περιστάσεις, γ’ αυτό και μπορούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου να επιτίθενται και να κερδίζουν αφού ουσιαστικός αντίπαλος δεν υπάρχει.

Δυστυχώς εμείς καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας έχοντας την αυταπάτη του «κυρίαρχου λαού» -αφού έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε τους δυνάστες μας-, και περιοριζόμαστε να ρίχνουμε καναδυό μπινελίκια παρακολουθώντας τους «πολιτικούς ταγούς» στην τηλεόραση και τους χορτάτους δημοσιοκάφρους να μας αναλύουν την πείνα μας.

Θα διαιωνιστεί όμως αυτή η κατάσταση; Ας είμαστε αισιόδοξοι ότι είναι ζήτημα χρόνου αυτή η κατάσταση να αναστραφεί και να υπάρξει ΟΡΓΑΝΩΣΗ κι ΑΓΩΝΑΣ με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε μακριά και ενάντια στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έξω και αντίθετα απ’ τις πολιτικές σκοπιμότητες των αστικών κομμάτων.

Τότε όλες οι μεθοδεύσεις πλουτοκρατών και πολιτικού τους προσωπικού που πιστεύουν ότι μπορούν επ’ άπειρον να εξαπατούν και να παραμυθιάζουν τον κόσμο της δουλειάς θα βρεθούν μετέωρες.