Αναδημοσιεύουμε, μεταφρασμένο στα ελληνικά, το μεγαλύτερο μέρος από ένα πρόσφατο κείμενο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικάνου δημοσιογράφου Chris Hedges.
---
Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε πλησιάζει στο τέλος του. Και το τι θα ακολουθήσει δεν θα είναι ευχάριστο ή εύκολο.
Η πτωχευμένη εταιρική ελίτ που κατέχει την εξουσία, που συνεχίζει να υπηρετεί τις νεκρές ιδέες του αχαλίνωτου εταιρικού καπιταλισμού, της αλόγιστης κατανάλωσης, καθώς και του ατελείωτου πολέμου [...] απεγνωσμένα προσπαθεί να διατηρήσει ένα καταδικασμένο σύστημα εταιρικού καπιταλισμού. Και όσο χειρότερο γίνεται τόσο περισσότερο το αγκαλιάζουν, και επιδιώκουν να μας κάνουν και εμάς να το αγκαλιάσουμε.
Δεκάδες μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοίνωσαν ότι η κλιματική αλλαγή δεν υπάρχει και η θεωρία του Δαρβίνου είναι μια φάρσα. Ισχυρίζονται ότι η αγορά θα πρέπει να καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά, ακόμα και τώρα που η ελεύθερη και ανεξέλεγκτη αγορά έριξε την παγκόσμια οικονομία σε μια κρίση και εξαέρωσε περίπου 40 τρισεκατομμύρια δολάρια από τον παγκόσμιο πλούτο. Τα εταιρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αποφεύγουν την πραγματικότητα με ατελείωτα μίνι-δράματα που περιστρέφονται γύρω από διασημότητες ή μακρές συζητήσεις σχετικά με τα βλακώδη σχόλια του Ντόναλντ Τραμπ ή της Σάρα Πέιλιν. Το πραγματικό κόσμο – αυτόν που καταρρέει μπροστά μας – δεν τον λαμβάνουν υπόψη τους.
Η θανατηφόρα σύγκλιση της περιβαλλοντικής και οικονομικής καταστροφής, δεν είναι τυχαία. Εταιρείες μετατρέπουν τα πάντα, από τα ανθρώπινα όντα έως τον φυσικό κόσμο, σε εμπορεύματα που εκμεταλλεύονται αδίστακτα μέχρι την εξάντληση ή τον θάνατο τους. Η μοιραία κούρσα είναι τώρα μεταξύ της περιβαλλοντικής κατάρρευσης και της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης. Ποια θα μας προλάβει πρώτη; Ή θα συμβούν την ίδια στιγμή;
...
Και αυτό που συνοδεύει την επίθεση στο οικοσύστημα που συντηρεί την ανθρώπινη ζωή είναι η σκληρότητα και η ηλιθιότητα του ανεξέλεγκτου εταιρικού καπιταλισμού που δημιουργεί μια παγκόσμια οικονομία των φεουδαρχών και των δουλοπάροικων και έναν κόσμο όπου εκατομμύρια δεν θα είναι σε θέση να επιβιώσουν.
Συνεχίζουμε να μιλάμε για προσωπικότητες - Ρόναλντ Ρέιγκαν, Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα ή Στέφεν Χάρπερ - αν και οι αρχηγοί των κρατών και οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι έχουν γίνει σε μεγάλο βαθμό άνευ σημασίας. Εταιρίες από λομπίστες γράφουν τα νομοσχέδια. Οι λομπίστες τους εγκρίνουν. Οι λομπίστες βεβαιώνουν ότι έχουν τα χρήματα για να εκλεγούν. Και λομπίστες τους προσλαμβάνουν όταν τελειώσει η θητεία τους.
Αυτοί που κατέχουν την πραγματική εξουσία είναι η μικρή ελίτ που διαχειρίζονται τις εταιρείες. Το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος του πλουσιότερου 0,1 τοις εκατό των Αμερικανών από το 1974 έχει αυξηθεί 2,7 έως 12,3 τοις εκατό. Ένα στους έξι Αμερικανούς εργαζόμενους μπορεί να είναι χωρίς εργασία. Περίπου 40 εκατομμύρια Αμερικανοί μπορεί να ζουν σε συνθήκες φτώχειας, με δεκάδες εκατομμύρια να ζουν σε μια κατηγορία που ονομάζεται "λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας". Έξι εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στις Ηνωμένες Πολιτείες εξαιτίας των κατασχέσεων από τις τράπεζες. Αλλά ενώ οι μάζες υποφέρουν, η Goldman Sachs, μια από τις χρηματοπιστωτικές εταιρείες που κυρίως ευθύνεται για την εξάτμιση πάνω από 17 τρισεκατομμύρια δολάρια από την εξοικονόμηση σε μισθούς, και τον πλούτο των μικρών επενδυτών και των μετόχων στις Ηνωμένες Πολιτείες, μοιράζει το ιλιγγιώδες ποσό των 17,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων ως μπόνους στα ανώτερα και ανώτατα στελέχη της, συμπεριλαμβανομένων των 12.600.000 δολαρίων για τον Διευθύνον Σύμβουλό της, Lloyd Blankfein.
Η μαζική αναδιανομή του πλούτου συνέβη επειδή οι νομοθέτες και οι δημόσιοι λειτουργοί, στην ουσία, είχαν προσληφθεί για να επιτρέψουν αυτό να συμβεί. Δεν ήταν μια συνωμοσία. Η διαδικασία ήταν διαφανής. Δεν απαιτείτο ο σχηματισμός ενός νέου πολιτικού κόμματος ή κινήματος. Ήταν το αποτέλεσμα της αδράνειας της πολιτικής και πνευματικής μας ελίτ, η οποία εν όψει της επέκτασης της εταιρικής εξουσίας βρήκε προσωπικά κερδοφόρο το να την διευκολύνει ή να μείνει εντελώς αδρανής.
...
Το πολιτικό μας λεξιλόγιο συνεχίζει να συντηρεί την ψευδαίσθηση της συμμετοχικής δημοκρατίας. Οι Δημοκρατικοί και το Φιλελεύθερο Κόμμα του Καναδά προσφέρουν μικρά καταπραϋντικά και μια αίσθηση ότι καταλαβαίνουν τις ανάγκες σας για να καλύψουν τη σκληρότητα και τους στόχους του εταιρικού κράτους. Ο νεοφεουδαρχισμός θα εδραιωθεί στη θέση του και μικρή σημασία έχει αν η απόφαση εκδόθηκε από Δημοκρατικούς και τους Φιλελεύθερους, οι οποίοι μας ωθούν εκεί με μικρά βήματα, ή από Ρεπουμπλικάνους και τους Συντηρητικούς, οι οποίοι μας οδηγούν προς αυτήν την κατεύθυνση με μεγάλα άλματα.
...
Δεν είναι ότι το κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλει ένα καλό σύστημα υγείας, προγράμματα που να καταπολεμούν την ανεργία, ένα ποιοτικό σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης ή να μπει ένα τέλος στην λεηλασία του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ από την Wall Street. Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις μεταξύ των Αμερικανών αυτά δείχνουν να προτείνουν. Αλλά είναι αδύνατον για τους περισσότερους πολίτες σε αυτά τα κορπορατικά κράτη να μάθουν τι συμβαίνει στα κέντρα εξουσίας. Οι διασημότητες - παρουσιαστές των τηλεοπτικών καναλιών πρόθυμα παρουσιάζουν δύο αντιτιθέμενες πλευρές για κάθε θέμα, παρόλο που και οι δύο πλευρές συνήθως ψεύδονται. Ο θεατής μπορεί να πιστέψει ό, τι αυτός ή αυτή θέλει να πιστεύει. Τίποτα δεν έχει πραγματικά διευκρινιστεί ή εξηγηθεί επαρκώς. Οι κενολογίες που λέγονται από Ρεπουμπλικάνους ή Δημοκρατικούς, τους Φιλελεύθερους ή τους Συντηρητικούς, γίνονται αποδεκτά σαν οι μόνες αλήθειες. Και όταν η τηλεόραση σβήσει , οι πολιτικοί πάνε πίσω στην συνήθη εργασία τους , στην εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων.
Η ανθρώπινη ιστορία, αντί να είναι ένα χρονικό ελευθερίας και δημοκρατίας, χαρακτηρίζεται από την αδίστακτη κυριαρχία. Οι ελίτ μας έχουν κάνει ότι κάνουν όλες οι ελίτ. Έχουν δημιουργήσει εξελιγμένους μηχανισμούς για να ματαιώσουν τα όνειρα του λαού, αποδομώντας όλο και περισσότερο τα δικαιώματα ,πολιτικά και εργασιακά, της εργατικής και της μεσαίας τάξης, προσπαθώντας να μας κρατήσουν παθητικούς και να μας κάνει να εξυπηρετούμε τα συμφέροντά τους. Το σύντομο δημοκρατικό άνοιγμα της κοινωνία μας στις αρχές του 20ου αιώνα, που κατέστη δυνατό λόγω της ύπαρξης ριζοσπαστικών κινημάτων, συνδικάτων και ενός μαχητικού Τύπου, έχει και πάλι κλείσει για τα καλά. Ήμασταν σαγηνευμένοι από αμφίσημες πολιτικές, φτηνό καταναλωτισμό, θέαμα και μαγική σκέψη καθώς απογυμνωνόμαστε αδίστακτα από την εξουσία.
Επαρκής τροφή, καθαρό νερό και ικανοποιητικές συνθήκες ασφαλείας είναι τώρα πέρα από τις δυνατότητες του μισού πληθυσμού του πλανήτη. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί κατά 61 τοις εκατό σε παγκόσμιο επίπεδο από τον Δεκέμβριο του 2008, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η τιμή του σιταριού εξερράγη, υπερδιπλασιάζοντας τις τιμές των τελευταίων οκτώ μηνών έως και 8,56 δολάρια ανά μπούσελ. Όταν το ήμισυ του εισοδήματός σας δαπανάται σε τρόφιμα, όπως είναι σε χώρες όπως η Υεμένη, η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Σομαλία και η Ακτή του Ελεφαντοστού, οι αυξήσεις αυτού του μεγέθους στις τιμές φέρνουν μαζί τους μεγάλη πείνα και υποσιτισμό. Οι τιμές των τροφίμων στις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί τους τελευταίους τρεις μήνες με ετήσιο ποσοστό πέντε τοις εκατό. Υπάρχουν περίπου 40 εκατομμύρια φτωχοί στις Ηνωμένες Πολιτείες, που αφιερώνουν το 35 τοις εκατό από το εισόδημα τους για να πληρώσουν για τρόφιμα. Καθώς το κόστος των ορυκτών καυσίμων ανεβαίνει, η κλιματική αλλαγή συνεχίζει να διαταράσσει τη γεωργική παραγωγή και, καθώς οι πληθυσμοί και η ανεργία γιγαντώνονται, θα βρούμε τους εαυτούς μας να συγκλονίζονται μέσα σε μια παγκόσμια και εγχώρια αναταραχή. Οι εξεγέρσεις για τα τρόφιμα και οι πολιτικές διαμαρτυρίες θα είναι συχνές, όπως θα είναι και ο υποσιτισμός και η πείνα. Απελπισμένοι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν απεγνωσμένα μέτρα για να επιβιώσουν. Και οι ελίτ θα χρησιμοποιήσουν την παρακολούθηση και τις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους στην προσπάθεια τους να συντρίψουν όλες τις μορφές της λαϊκής διαμαρτυρίας.
Οι τελευταίοι άνθρωποι που θα πρέπει να είναι υπεύθυνοι για τον εφοδιασμό μας σε τρόφιμα ή να καθορίζουν την κοινωνική μας και πολιτική μας ζωή, για να μην αναφέρουμε στην καλή διαβίωση των άρρωστων παιδιών, είναι οι καπιταλιστές και οι κερδοσκόποι της Wall Street. [...] Η Εταιριοκρατία δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στην πλειοψηφία του κόσμου, παρά μόνο φόβο. Χρησιμοποιεί το φόβο για να μετατρέψει τον πληθυσμό , παθητικά συνένοχο. (σ.σ. μαζί τα φάγαμε ,ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας ,κ.τ.λ.) Και όσο καιρό θα παραμένουν φοβισμένοι, ή θα πιστεύουν ότι οι επίσημοι μηχανισμοί εξουσίας μπορεί πραγματικά να μας φέρουν την πραγματική μεταρρύθμιση, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Δεν έχει σημασία που συγγραφείς, όπως ο John Ralston Saul, έχουν επισημάνει ότι κάθε μία από τις υποσχέσεις της παγκοσμιοποίησης έχει αποδειχθεί ότι ήταν ένα ψέμα. Δεν έχει σημασία ότι η οικονομική ανισότητα έχει γίνει χειρότερη και ότι το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου στον κόσμο έχει ήδη συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια. Δεν έχει σημασία ότι η μεσαία τάξη - η παλλόμενη καρδιά κάθε δημοκρατίας - εξαφανίζεται και ότι τα δικαιώματα και οι μισθοί της εργατικής τάξης έχουν υποστεί μια απότομη πτώση λόγο των απορυθμίσεων που έχουν γίνει στα εργασιακά δικαιώματα, ως αποτέλεσμα της μη προστασίας της μεταποιητικής μας βάσης και της παρακμής των εργατικών συνδικάτων. Δεν έχει σημασία ότι οι εταιρείες έχουν χρησιμοποιήσει την κατάργηση των φραγμών στο εμπόριο ως έναν μηχανισμό για μια τεράστια φοροδιαφυγή, μια τεχνική που επιτρέπει σε ομίλους όπως η General Electric και η Bank of America να αποφεύγουν την καταβολή των όποιων φόρων. Δεν έχει σημασία ότι οι εταιρίες εκμεταλλεύονται μέχρι εξόντωσης τα οικοσυστήματα με σκοπό το κέρδος. Το ακατάσχετο μπαράζ με αυταπάτες που διαδίδονται μέσα από τα εταιρικά συστήματα της προπαγάνδας, στην οποία οι λέξεις πολύ συχνά αντικαθίστανται με μουσική και εικόνες, είναι αδιαπέραστο από την αλήθεια. Η Πίστη στην αγορά αντικαθιστά για πολλούς την πίστη στον Θεό που είναι πανταχού παρόν. Και εκείνοι που διαφωνούν τους έχουν εξορίσει ως αιρετικούς.
Ο στόχος της εταιριοκρατίας δεν είναι η τροφή , η ένδυση ή η στέγαση των μαζών, αλλά να μεταφερθεί το σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξουσιών και του πλούτου στα χέρια μιας μικρής εταιρικής ελίτ. Πρόκειται για τη δημιουργία ενός κόσμου όπου οι επικεφαλής των εταιρειών κερδίζουν 900.000 δολάρια την ώρα και τα τέσσερα μέλη μιας οικογένειας που εργάζεται αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Οι εταιρικές ελίτ επιτυγχάνουν τους στόχους τους για όλο και μεγαλύτερο κέρδος, από την αποδυνάμωση και την διάλυση των κυβερνητικών υπηρεσιών και αναλαμβάνοντας ή καταστρέφοντας τα δημόσια ιδρύματα. Τα ιδιωτικά σχολεία, ο μισθοφορικός στρατός, ένας κερδοσκοπικός ιδιωτικός κλάδος ασφάλισης υγείας και η εξωτερική (ιδιωτική) ανάθεση κάθε πτυχής του κυβερνητικού έργου, από διοικητικά καθήκοντα μέχρι τις μυστικές υπηρεσίες, ταΐζουν τα εταιρικά θηρία με δικά μας έξοδα. Ο αποδεκατισμός των εργατικών σωματείων, η μεταστροφή της εκπαίδευσης σε απλή επαγγελματική κατάρτιση και οι περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες μας αφήνουν όλο και πιο πολύ εκτεθειμένους στις ορέξεις των εταιρειών. Η εισβολή των επιχειρήσεων στη δημόσια σφαίρα καταστρέφει την έννοια του κοινωνικού αγαθού. Διαγράφουν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δημοσίων και ιδιωτικών συμφερόντων. Δημιουργούν έναν κόσμο που ορίζεται αποκλειστικά από το εταιρικό τους συμφέρον.
Πολλοί από εμάς έχουν αποπλανηθεί από παιδαριώδεις χαζοχαρούμενες υποσχέσεις. Ποιος θέλει να ακούσει ότι η κατεύθυνση στην οποία προχωρούμε δεν είναι ο παράδεισος της ευτυχισμένης κατανάλωσης και της προσωπικής ευημερίας, αλλά προς την καταστροφή; Ποιος θέλει να αντιμετωπίσει ένα μέλλον στο οποίο οι αρπακτικές και άπληστες ορέξεις των παγκόσμιω ελίτ μας [...] απειλούν να δημιουργήσουν ευρέως διαδεδομένη αναρχία, πείνα, περιβαλλοντική καταστροφή, πυρηνική τρομοκρατία και πόλεμους για τους διαρκώς μειωμένους πόρους;
...
Οι πολιτισμοί πεθαίνοντας προτιμούν συχνά την ελπίδα, ακόμη και την παράλογη ελπίδα, από την αλήθεια. Κάνει τη ζωή ευκολότερη στην αντιμετώπιση της. Τους αφήνει να απομακρυνθούν από τις σκληρές επιλογές που έχουν μπροστά τους, καθήμενοι σε μια παρήγορη βεβαιότητα ότι ο Θεός ή η επιστήμη ή η αγορά θα είναι η σωτηρία τους. Αυτός είναι ο λόγος που αυτοί οι απολογητές της παγκοσμιοποίησης εξακολουθούν να βρίσκουν δεκτικά ακροατήρια. Και οι μηχανισμοί της προπαγάνδας τους έχουν χτίσει ένα τεράστιο, παγκόσμιο χωριό Ποτέμκιν για να μας διασκεδάσουν. Οι δεκάδες εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί, των οποίων η ζωή και οι αγώνες τους σπάνια κάνουν την εμφάνιση τους στην τηλεόραση, είναι αόρατοι. Έτσι είναι και οι περισσότεροι των δισεκατομμυρίων των φτωχών του κόσμου, που συνωστίζονται σε δυσώδης φτωχογειτονιές. Δεν βλέπουμε αυτούς που πεθαίνουν από την κατανάλωση μολυσμένου νερού ή δεν είναι σε θέση να πληρώσουν για ιατρική φροντίδα. Δεν βλέπουμε αυτούς που τους γίνεται έξωση από τα σπίτια τους. Δεν βλέπουμε τα παιδιά που πάνε για ύπνο πεινασμένα. Έχουμε απασχολημένους τους εαυτούς μας με το παράλογο.
Το παιχνίδι έχει τελειώσει. Χάσαμε. Το κορπορατικό κράτος θα συνεχίσει αμείλικτα μέχρι τα δύο τρίτα του έθνους και του πλανήτη να είναι εγκλωβισμένα σε μια απελπισμένη, μόνιμη κατώτερη τάξη. Οι περισσότεροι από εμάς θα δυσκολευτούν να κερδίζουν τα προς το ζην, ενώ τα "λευκά κολάρα" και η πολιτική ελίτ μας θα βυθίζονται στην παρακμή και την απληστία της Απαγορευμένης Πόλης και των Βερσαλλιών. Αυτές οι ελίτ δεν έχουν όραμα. Ξέρουν μόνο μια λέξη: περισσότερα. [...] Και θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματά τους για να κρυφτούν μέσα σε περιφραγμένες περιοχές όταν όλα τα καταρρεύσουν. Μην περιμένετε να ασχοληθούν με μας όταν θα αρχίζει να συμβαίνει. Θα είναι στο χέρι μας να κρατήσει ζωντανές την πνευματικές , ηθικές και πολιτιστικές αξίες που το κορπορατικό κράτος έχει προσπαθήσει να σβήσει. Η μια επιλογή είναι αυτή και η άλλη να γίνουμε ανθρωποειδή και δουλοπάροικοι σε μια παγκόσμια εταιρική Δυστοπία. Δεν είναι μια πολύ καλή επιλογή. Αλλά τουλάχιστον έχουμε ακόμα μία.
Σημείωση1: Ένα παλιότερο κείμενο του Chris Hedges μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ, σε δύο μέρη, ενώ εδώ μπορείτε να βρείτε και μια πολύ καλή τηλεοπτική συνέντευξη του.
Σημείωση2: Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας "Κάππα Γκρέκο" που συμφώνησε να μεταφράσει το κείμενο
Δημοσίευση σχολίου