Φοβερό το καρτούν, με ένα διαχρονικό μήνυμα (για όσους δε ξέρουν αγγλικά, λέει "τίποτα δεν είναι καλύτερο από λίγο πλιάτσικο για να κρατάμε τους 'χωρικούς' υπό έλεγχο").
Ο Μακιαβέλι έλεγε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων θα ανεχτεί λίγο-πολύ τα πάντα, αν δε θίγεται η περιουσία και η αξιοπρέπεια τους ("When neither their property nor honour is touched, the majority of men live content").
Μόνο που σήμερα το πλιάτσικο της άρχουσας τάξης εις βάρος των λαών θίγει ΚΑΙ την περιουσία ΚΑΙ την αξιοπρέπεια τους. Ως εκ τούτου, οδηγούμαστε ξεκάθαρα σε σύγκρουση (και αυτό το ξέρει βέβαια και η άρχουσα τάξη, εξ ου και ο καταιγισμός μέτρων καταστολής, λογοκρισίας, κτλ).
Άλλωστε, όπως έχουμε πει:
-Οι τράπεζες ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ να αρπάξουν αμύθητα ποσά σε "πακέτα σωτηρίας" εις βάρος μας. Αν δεν το κάνουν, θα χρεωκοπήσουν, λόγω των ζημιών που θα έχουν από τα δάνεια που δε μπορούν να αποπληρωθούν. Άρα, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτές το να μας ρημάξουν, και δεν πρόκειται να σταματήσουν από μόνες τους - θα πρέπει να σταματηθούν από εμάς.
-Οι βιομήχανοι δεν πρόκειται να επενδύσουν τα κεφάλαια τους στη Δύση. Αν είναι να επενδύσουν, θα πάνε (πχ) στην Κίνα ή έστω στη Βουλγαρία. Όσο για τους εργάτες στη Δύση, θα πεινάσουν, και λόγω αυτής της πείνας η άρχουσα τάξη υπολογίζει ότι οι εργάτες αργά ή γρήγορα θα δεχτούν να εργασθούν με πολύ πιο "κινεζοποιημένους" ("ανταγωνιστικούς") όρους.
Ας δούμε μερικά νεότερα κατορθώματα της άρχουσας τάξης στην προσπάθεια που κάνει να υλοποιήσει αυτούς τους στόχους:
ΟΥΡΕΣ ΣΤΗ ΔΕΗ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟ
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της ΔΕΗ, το 8% των καταναλωτών καθυστερεί να πληρώσει το λογαριασμό περίπου για ένα εξάμηνο, ενώ το 2% δεν πληρώνει τους ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς και πέραν του εξαμήνου. Από την επιχείρηση επισημαίνεται ότι από τα 250.000 νοικοκυριά στα οποία λόγω χρεών διέκοψε η ΔΕΗ την παροχή ρεύματος, περίπου 100.000 δεν επανασυνδέθηκαν. Ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετές μικρές επιχειρήσεις που κλείνουν.
Η τριαντάχρονη Κ. Σιδερίδου οφείλει 925 ευρώ: «Το ρεύμα είναι το λιγότερο. Τα τέλη που πληρώνουμε είναι περισσότερα από το ποσό της κατανάλωσης ρεύματος. Το μαγαζί με τα ψιλικά βγάζει τρία με τέσσερα κατοστάρικα το μήνα. Δεν θα πάω διακοπές για να τα πληρώσω. Γιατί δεν μπορώ να δουλέψω χωρίς ρεύμα».
«Μόλις 86 ευρώ χρωστάω, αλλά δεν μπορώ να τα πληρώσω γιατί ζω με τη σύνταξη του ΟΓΑ, δηλαδή με 340 ευρώ. Ψάχνω για δουλειά αλλά δεν βρίσκω», προσθέτει ο Μαν. Χαιρέτης.
Εμφανώς εκνευρισμένη η Αννα Χατζηβασιλείου: «Κόβουν τους μισθούς και ακριβαίνουν όλα. Πληρώνεις τους λογαριασμούς και δεν μένει τίποτα για το φαγητό. Αυτούς που χρωστάνε πολλά δεν τους αγγίζουν. Επιπλέον, στη βρόμικη πρωτεύουσα που κρύβει άπειρους κινδύνους, πληρώνουμε πανάκριβα τέλη».
«Ο λογαριασμός είναι υψηλός για το εισόδημά μας», λέει η συνταξιούχος Ι. Χριστοφάκη, προσθέτοντας: «Με τη σύνταξή μου πληρώνω και τα Ταμεία των παιδιών μου, γιατί δεν υπάρχει δουλειά. Η κατάσταση είναι δραματική και κάνουμε οικονομία. Φέτος δεν χρησιμοποιούμε τον κλιματισμό».
«Εφόσον οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, θα πρέπει να μειωθούν αντίστοιχα και τα τιμολόγια. Αν ξεπουληθεί η ΔΕΗ, ο ιδιώτης θ' ανεβάσει την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος», προσθέτει ο Αντ. Καρπαθόπουλος.
Στην Αμερική, οι τεντούπολεις ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, καθώς ολοένα και περισσότεροι χάνουν τις δουλειές, τα σπίτια και όλα τους τα υπάρχοντα. Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το τσαντίρι κάποιου που προφανώς ζούσε έως τώρα μια σχετικά "άνετη" ζωή (έως και Μερσεντές είχε), και δεν περίμενε να βρεθεί άστεγος. Να όμως που πλέον είναι...άστεγος με Μερσεντές (αν και μάλλον δε θα την κρατήσει για πολύ ακόμα).
Εδώ ένα ρεπορτάζ από μία από αυτές τις τεντούπολεις (απ' όπου πήραμε και τη φωτογραφία):
The Tent City of New Jersey: Desperate victims of the economic slump forced to live in makeshift homes in forest
In scenes reminiscent of the Great Depression these are the ramshackle homes of the desperate and destitute U.S. families who have set up their own 'Tent City' only an hour from Manhattan.
More than 50 homeless people have joined the community within New Jersey's forests as the economic crisis has wrecked their American dream. And as politicians in Washington trade blows over their country's £8.8 trillion debt, the prospect of more souls joining this rag tag group grows by the day.
Building their own tarpaulin tents, Native American teepees and makeshift balsa wood homes, every one of the Tent City residents has lost their job.
These people have been reduced to living on handouts from the local church and friendly restaurants and the community is a sad look at troubles caused as the world's most powerful country struggles with its finances.
Και μιας και αναφέραμε σκηνές, ας δούμε και τις σκηνές των "αγανακτισμένων", που πλέον απομακρύνονται από το κράτος (και) στη Θεσσαλονίκη, αλλά και...στην Ισπανία. Άλλωστε, οι "αγανακτισμένοι' είναι πολλοί, αλλά έχουν απέναντι τους έναν αντίπαλο που είναι πιο οργανωμένος, πιο αποφασισμένος, πιο έμπειρος σε μάχη και με πιο ξεκάθαρο όραμα για το τι θέλει.
Ειδικά σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, δεν υπάρχει καμία οργάνωση (και μερικοί μάλιστα δε θέλουν να υπάρξει (!), κάτι που πάντως σιγά-σιγά αλλάζει).
Επιπλέον, θα πρέπει να δούμε και κάτι ακόμα: Οι 'αγανακτισμένοι' είναι ιδεολογικά ασύνδετοι, και περιλαμβάνουν από κομμουνιστές μέχρι απογοητευμένους ΠΑΣΟΚους, και από ακροδεξιούς μέχρι απογοητευμένους (ή μη) Νεοδημοκράτες. Και βέβαια πολλούς ανένταχτους, διαφόρων αντιλήψεων. Αυτοί οι άνθρωποι ΔΕ γίνεται να φτιάξουν κάτι ενιαίο, και γι' αυτό και δε θα το φτιάξουν ποτέ. Αυτό που θα γίνει είναι ότι θα δημιουργηθούν περισσότερα του ενός πολιτικά μορφώματα, είτε καινούργια είτε μετασχηματισμοί κάποιων που ήδη υπάρχουν.
Χρειάζεται χρόνος και εμπειρία για να γίνει αυτή η διαδικασία. Βέβαια, δεν υπάρχει πολύς χρόνος, τα περιθώρια είναι πολύ στενά, ωστόσο όταν ξεκινά κάτι από το μηδέν (ή σχεδόν από το μηδέν τέλος πάντων), δεν έχει νόημα να περιμένεις να γίνουν όλα σε μια μέρα, ή -ακόμα περισσότερο- να νομίζει κανείς ότι όλοι λένε τα ίδια, και άρα "όλοι μαζί" θα ενωθούμε. Όσο προχωρά η διαδικασία και μπαίνουν πιο έντονα τα διάφορα ερωτήματα, θα δωθούν πολλές διαφορετικές απαντήσεις, και έτσι θα μπουν και οι αντίστοιχες διαχωριστικές γραμμές.
Έως ότου πάντως δημιουργηθεί ένα πολιτικό 'αντίπαλο δέος' για την άρχουσα τάξη, αυτή θα συνεχίσει να μας σαρώνει (οι σκηνές δεν είναι παρά ένα "προειδοποιητικό μήνυμα"):
Επιχείρηση απομάκρυνσης σκηνών και στο Λευκό Πύργο
Ο δήμαρχος της πόλης, Γιάννης Μπουτάρης, προφανώς αποφασισμένος να ακολουθήσει... τα βήματα του δημάρχου Αθηνών, είχε τις προηγούμενες ημέρες επαφές με τις εισαγγελικές αρχές και ζήτησε τη συνδρομή τους για την απομάκρυνση των σκηνών του Λευκού Πύργου.Διαδηλωτές εμποδίστηκαν να μπουν στην Πουέρτα δελ Σολ
Αστυνομικοί εμπόδισαν απόψε περίπου χίλιους διαδηλωτές που προσπάθησαν να μπουν στην Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης για να διαμαρτυρηθούν για τη διάλυση, νωρίς το πρωί, της εμβληματικής κατασκήνωσης των "αγανακτισμένων" της Ισπανίας.
"Αυτή η πλατεία μας ανήκει", "Ντροπή" και "Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος" άρχισαν να φωνάζουν οι διαδηλωτές μόλις είδαν τους αστυνομικούς που είχαν πάρει θέση στις εισόδους της πλατείας. Στους δρόμους γύρω από την Πουέρτα δελ Σολ ήταν σταθμευμένες και πολλές κλούβες της αστυνομίας.
Οι αστυνομικοί επέτρεπαν σε όσους βρίσκονταν ήδη στην πλατεία να βγουν από αυτήν αλλά απαγόρευαν την είσοδο.
...
"Η επιχείρηση εναντίον ενός ειρηνικού κινήματος θα θεωρηθεί πρόκληση και πολλοί διαδηλωτές θα επιστρέψουν στην πλατεία", προέβλεψε ένας από αυτούς.
Αίσθηση προκάλεσε και μια συνέντευξη της -φυτευτής από το ΓΑΠ- βουλευτή Επικρατείας Έλενας Παναρίτη στη Guardian, στην οποία δήλωσε ότι «Δεν είμαι Ελληνίδα, είμαι Αμερικανίδα».
Αυτό βέβαια είναι απλά " η κορυφή του παγόβουνου" - αρκεί να δει κανείς το βιογραφικό της, ως πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας με εξειδίκευση στα ξεπουλήματα για να καταλάβει το γιατί την επέλεξε ο ΓΑΠ για τη θέση. Εδώ περισσότερες λεπτομέρειες:
ΠΑΝΑΡΙΤΗ: ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΑΠΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΦΟΥΤΖΙΜΟΡΙ στην ΕΛΛΑΔΑ
Τα πιο ενδιαφέρονται στοιχεία της δουλειάς της είναι η συνεργασία της μέσω της γνωστής νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Τράπεζας, με το καθεστώς Φουτζιμόρι στο Περού, αφού πρώτα εργάστηκε στη δεκαετία του ’80 με τα καθεστώτα των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας.
Το 1991 εγκαταστάθηκε στο Περού. Το 1992 ο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία. Εγκατάλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρήματος και διαφθορά. Την ίδια εποχή η κ. Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατίας» (1955), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύμα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης» με παράδειγμα, επίσης, το Περού. Για την προσφορά της έτυχε μεγάλης αναγνώρισης και παρασήμων απ’ όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις είναι συμπτωματική. Α ρε Κοσκωτά, αν περίμενες λίγα χρονάκια πάντως, μέχρι το 2011, τότε ίσως και να την έβγαζες καθαρή. Μάλιστα, σήμερα μπορεί όχι απλά να μην πήγαινες φυλακή, αλλά και να σου έδιναν και κανά "πακετάκι στήριξης' κι από πάνω...
Εκ των υστέρων νομιμότητα!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΓΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ PROTON
Με ρύθμιση της τελευταίας στιγμής, που έφερε στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, ο Ευ. Βενιζέλος έσπευσε χθες στη Βουλή να δώσει νομική κάλυψη στις ενέργειες που ο ίδιος έκανε για τη στήριξη της Proton Bank, με τη σύμφωνη γνώμη της Τραπέζης της Ελλάδος, καθ' υπέρβασιν του κανονισμού του Γενικού Λογιστηρίου, και αναδρομικά, παρά τη ριζική διαφωνία του διευθυντή τής Δ49 υπηρεσίας και του αρμόδιου εισηγητή.
Οι θέσεις του υπουργού βρήκαν φανατικό υποστηρικτή τον συνήθη σύμμαχο της κυβέρνησης, πρόεδρο του ΛΑΟΣ. Είχε προηγηθεί συνάντηση μεταξύ των δύο αντρών και γραπτή ανακοίνωση του ΛΑΟΣ με τα αποτελέσματα των συνομιλιών τους.
Ο κ. Βενιζέλος ανέφερε ότι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ «πάντα μετέχει πρόθυμα» στο κάλεσμα για ενημέρωση, τονίζοντας ότι πάνω στην πλήρη ενημέρωση «μπορεί και πρέπει να οικοδομηθεί μία πανεθνική προσπάθεια».
«Jennifer Government»
Στο μυθιστόρημα του Μαξ Μπάρι «Jennifer Government» (που τη μεταφορά του ίσως δούμε σύντομα στους κινηματογράφους), σε όλα σχεδόν τα κράτη έχουν κυριαρχήσει μεγάλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που έχουν περιορίσει εξαιρετικά την πολιτική εξουσία των κυβερνήσεών τους. Τα κράτη έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Χωρίς την άδεια αυτών των επιχειρήσεων οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούν πια να εφαρμόζουν νέους νόμους, ούτε καν να κάνουν εκλογές.
Η μόνη αρμοδιότητα που τους έχει απομείνει είναι η πάταξη της εγκληματικότητας, αλλά και πάλι προχωρούν σε διώξεις μόνο εφόσον πληρωθούν γι' αυτό από τα θύματα ή τους συγγενείς τους. Οι άνθρωποι παίρνουν το επώνυμό τους από την επωνυμία των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται (Julia Nike-McDonalds). Τα σχολεία έχουν για χορηγούς τους τις επιχειρήσεις. Και οι μαθητές τους παίρνουν για επώνυμό τους την επωνυμία των χορηγών.
Επιχειρήσεις που λειτουργούν σαν κράτη. Κράτη που λειτουργούν σαν επιχειρήσεις. Και κυβερνήσεις που θα προσλαμβάνονται με εκλογές, όποτε αυτές οι επιχειρήσεις θα θέλουν να ανανεώσουν το προσωπικό τους.
Τι θα συμβεί όταν κάποτε αυτό το 1,2 εκατομμύριο των εργατών αντιληφθεί πως το μεροκάματο που βγάζει τού φτάνει μόλις για μισό χάμπουργκερ και ζητήσει αύξηση;
Την τελευταία φορά που ο οικονομικός αναλυτής Τάιλερ Ντάρντεν είχε ασχοληθεί με την Φόξκον, αυτόν τον ταϊβανέζικο κολοσσό που εκμεταλλεύεται σύγχρονους δούλους για να κατασκευάζει όλα τα iPhone, τα iPad και τα άλλα παρόμοια που κουβαλάμε στις τσέπες μας, έγραφε: «Τι θα συμβεί όταν κάποτε αυτό το 1,2 εκατομμύριο των εργατών αντιληφθεί πως το μεροκάματο που βγάζει τού φτάνει μόλις για μισό χάμπουργκερ και ζητήσει αύξηση; Τι θα απογίνει τότε το περιθώριο κέρδους της Apple, της Nokia, της Intel και των άλλων εταιρειών;». Η Φόξκον τού δίνει σήμερα την απάντηση: αναθέτει τη δουλειά των ανθρώπων σε ρομπότ.
1,2 εκατομμύρια...
Αν οι εργάτες της Φόξκον ήταν στρατός, θα ήταν ο πέμπτος σε μέγεθος στον κόσμο. Και μάλιστα όχι διάσπαρτος, αλλά συγκεντρωμένος σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Μόνο που οι ίδιοι οι εργάτες δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη.
Δημοσίευση σχολίου