Κριτική στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

 Από τον αναγνώστη μας Μ.Β πήραμε και αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο το οποίο υπάρχει στην ιστοσελίδα της κομμουνιστικής οργάνωσης Ανασύνταξη, που ασκεί κριτική στις θέσεις του μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής και στην στάση που έχει αυτό από την συγκρότησή του έως τα τώρα.

Κριτική στις θέσεις του μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής και στα βήματα του από την ίδρυση του έως τώρα

Οι οργανώσεις Κ.Ο.Ε., Κ.Ε.Δ.Α., Δ.Ε.Α., Α.Π.Ο. και ΑΡ.ΣΥΝ.Α., καθώς και ανένταχτοι αγωνιστές, έχουν προχωρήσει στη συγκρότηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (Μ.Α.Α.). Το μέτωπο αποτελεί προϊόν της βαθιάς κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ και αναβιώνει την κόντρα μεταξύ του Συνασπισμού και των οργανώσεων του “ΡΙΖΑ” χώρου. Το μέτωπο διακηρυκτικά στοχεύει στην: «οικοδόμηση ενός πλατιού πολιτικού και κοινωνικού λαϊκού Μετώπου, το οποίο θα μπορεί να στηρίξει την προοπτική μιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας ως εναλλακτική πολιτική λύση απέναντι στο σύστημα». Για το λόγο αυτό καταθέτουν: «Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, δίκαιο,ριζοσπαστικό και υλοποιήσιμο». Ακόμα προτείνουν: «ένα βήμα συνάντησης και διαλόγου για ζητήματα εργασίας-συνδικαλισμού παρόμοιο με το αριστερό βήμα διαλόγου».

Βασικά στοιχεία του πολιτικού προγράμματος που καταθέτουν είναι:

Η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους στα πλαίσια μιας αναδιαπραγμάτευσής του.

Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους και όλων των Δημόσιων Οικονομικών ώστε να προσδιορισθεί το μη αποδεκτό τμήμα του χρέους.

Η δημιουργία ενός Κοινωνικού Κράτους, ως δικαιώματος του κόσμου της εργασίας και ως βασικού εργαλείου για την αποκατάσταση της ζήτησης, για την αναζωογόνηση της οικονομίας.

Η αναγέννηση των δημοκρατικών θεσμών που έχουν ποδοπατηθεί από τις υπαγορεύσεις της τρόικα.

Η κοινωνική συμμετοχή στον έλεγχο και τον σχεδιασμό της οικονομίας, η συγκρότηση θεσμών και οργάνων λαϊκού και εργατικού ελέγχου».

Το κείμενο των θέσεων δεν ξεκαθαρίζει ικανοποιητικά το πως εννοούνται οι παραπάνω θέσεις.

Να σημειωθεί πως στο πρόγραμμα δεν γίνεται λόγος για έξοδο από ΕΕ-ΟΝΕ-ΝΑΤΟ. Βέβαια διαβάζουμε πως: «στην περίπτωση που, όπως γίνεται σήμερα, από το Ευρωπαϊκό κατεστημένο απέναντι σ’ ένα λαό που είναι έτοιμος να στηρίξει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα τεθεί το δίλημμα ευρώ ή κοινωνικό κράτος, η επιλογή χωρίς δισταγμό θα είναι το δεύτερο.» (θέση 2).

Η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς που αποτελεί επί της ουσίας το έντυπο του Μετώπου, δίνει μια εικόνα, για το πως ερμηνεύονται οι παραπάνω θέσεις. Το ηγετικό στέλεχος της ΚΟΕ, Ρ.Ρινάλντι (κυρίαρχα),ο Α. Αλαβάνος, ο Γ. Θεωνάς (ΚΕΔΑ), Χ. Καραμάνος κ.α. και η σύνταξη του εντύπου είναι μερικοί από τους «εκλαϊκευτές» των θέσεων του Μ.Α.Α.. Για τη διαλεύκανση των θολών σημείων θα ανατρέξουμε σε αρθρογραφία από το Δρόμο αλλά και σε ανακοινώσεις του Μετώπου.

Η θέση για το χρέος

Η δήλωση Αλαβάνου: «Εμείς λέμε δεν τα χρωστάμε όλα - δεν τα πληρώνουμε όλα» (ΕΘΝΟΣ 4-11-10) φανερώνει, εν μέρει, τη θέση του ΜΑΑ υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, με ότι αυτό συνεπάγεται για το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων γενικά. Σε άρθρο του, ο Χ. Καραμάνος (Δρόμος, 14/5/11) αναφερόμενος στο αίτημα για αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη (default), λέει πως πρέπει να στηριχθεί από όλη την Αριστερά: «Πρώτα και κύρια γιατί είναι δίκαιη..» (!) και γιατί: «...η στάση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη είναι ο μόνος τρόπος ώστε να υπάρξει διαπραγμάτευση με όσους κατέχουν το ΔΧ».

Ενώ σε άρθρο των Γ. Θεωνά και Ρ. Ρινάλντι αναφέρουν πως πρέπει να στοχεύουμε σε: «Κοινή απαίτηση όλης της Αριστεράς για την αναδιαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του χρέους ή την κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους του (όλο το χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ) και με ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής του υπολοίπου». (ο.π, 14/4/11)

Είναι ξεκάθαρο ότι μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση και όχι μονομερή διαγραφή του χρέους, τόσο στις θέσεις όσο και στα σχετικά αποσπάσματα.

Συνεπώς δεν είναι διόλου περίεργο που είναι φανατικοί υποστηρικτές της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ), με τους Α. Αλαβάνο και Γ. Θεωνά να είναι μεταξύ των 100 «προσωπικοτήτων», που υπογράφουν την έκκληση για το σχηματισμό της ΕΛΕ.

Οι σύντροφοι του ΜΑΑ δεν έχουν κατανοήσει ότι, όλα τα σενάρια που αφορούν το λογιστικό έλεγχο του χρέους και τελικά την επαναδιαπραγμάτευση του, δίνουν απλώς στην αστική τάξη το πρόσχημα μιας φιλολαϊκότερης πολιτικής, ενώ τελικά η διαγραφή του χρέους είναι η μόνη λύση για να φέρει ένα ισοπεδωτικό πλήγμα στην αστική τάξη, προς ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων σε άμεση σύνδεση και πάλη για την υλοποίηση του συνολικού προγράμματος, που έχουμε καταθέσει ως κ.ο. Ανασύνταξη.

Κοινωνικό κράτος και πραγματική δημοκρατία

Τα βασικά συνθήματα-αιτήματα του ΜΑΑ, «να φύγουν όλοι» και «πάλη για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος» είναι εν τέλει παραπλανητικά, καθώς δε στοχεύουν στην ανατροπή της κυρίαρχης τάξης,δηλαδή της αστικής τάξης, στοχεύουν στον εξωραϊσμό και στη βελτίωση-«προς όφελος του λαού» της αστικής δημοκρατίας. Σε άρθρο του ο Ρ. Ρινάλντι, μας πληροφορεί πως στόχος είναι η: «Κατάκτηση ενός άλλου πολιτικού συστήματος, που βασικά του γνωρίσματα θα είναι ο βαθύς εκδημοκρατισμός που θα έχει στραμμένο το βλέμμα του διαρκώς προς την πραγματική δημοκρατία, το τσάκισμα της διαπλοκής, την εξασθένιση της μιντιακής δύναμης, τη γνήσια εκπροσώπηση (άλλο εκλογικό σύστημα, έμφαση στα δημοψηφίσματα), …….» και συνεχίζει: «Το 1965, το δημοκρατικό κίνημα μέσα από τον αγώνα ενάντια στη Δεξιά αμφισβήτησε τα ανάκτορα, το παρακράτος και ανέδειξε το αίτημα για άλλο πολιτικό σύστημα».

Δεδομένου ότι την περίοδο που επικαλούνται οι αρθρογράφοι δεν πραγματοποιήθηκε καμιά προλεταριακή επανάσταση ή έστω με μαζικό τρόπο η προβολή των αρχών του κράτους τύπου Κομμούνας, οι σύντροφοι του ΜΑΑ, αναφέρουν σαν παράδειγμα την παραπάνω ιστορική περίοδο, ακριβώς επειδή επιθυμούν στην ουσία μια αστικοδημοκρατική μεταρρύθμιση, μια χαλιναγώγηση της αντιδημοκρατικής εκτροπής της σημερινής αστικής κυβέρνησης και σίγουρα δεν στρέφονται ούτε ενάντια στην κυρίαρχη τάξη και σε τελική ανάλυση, ούτε στο πολιτικό σύστημα, παρόλο που το επιθυμούν. Επιθυμούν όπως σαφέστατα αναφέρεται στις θέσεις, τη συγκρότηση, εκ νέου, του Κοινωνικού Κράτους. Συνεπώς, βλέπουν την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική εντελώς ξεχωριστά από την ίδια την αντιδημοκρατική (για το λαό) τελικά φύση της αστικής δημοκρατίας.

Η πάλη για δημοκρατία δεν είναι γενική, αλλά πολύ συγκεκριμένη. Η δημοκρατία εμπεριέχει την κυριαρχία μιας κοινωνικής τάξης πάνω σε μια άλλη. Με αυτή την έννοια, χωρίς να ξεκαθαρίζεται ποια είναι και πως θα υλοποιηθεί τελικά η λεγόμενη «πραγματική δημοκρατία», καλλιεργούνται αυταπάτες για δημοκρατία των «από κάτω», χωρίς την ανατροπή των «από πάνω». Για τους κομμουνιστές η πιο πλατιά δημοκρατία είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και το κράτος της, το οποίο βασίζεται στις αρχές του κράτους της Παρισινής Κομμούνας (αιρετότητα-ανακλητότητα-αμοιβή βουλευτών με τον μέσο εργατικό μισθό). Ένα ξερό σύνθημα για δημοκρατία, πέρα των καλών προθέσεων, δεν αποκαλύπτει την «ταξική υφή» της κοινωνίας, αλλά τη συσκοτίζει και σπέρνει αυταπάτες ενός δημοκρατικότερου και «προοδευτικού» καπιταλισμού.

Οι θέσεις για εργατικό-λαϊκό έλεγχο

Στο κείμενο των θέσεων δεν υπάρχει αναφορά στο τι εννοούν με τον εργατικό/λαϊκό έλεγχο της παραγωγής. Ούτε βέβαια υπάρχει και αντίστοιχη αναφορά σε σχετικά άρθρα. Βέβαια στο βαθμό που δεν καταθέτουν και μια συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας δεν μπορεί να εξηγηθεί και το αν τα όργανα αυτά θα είναι τα εργατικά συμβούλια ή κάτι άλλο. Επίσης δεν ξεκαθαρίζεται ο ρόλος των οργάνων ελέγχου. Και αυτό το λέμε γιατί, στο βαθμό που οι αποφάσεις των οργάνων δεν είναι δεσμευτικές για τη διοίκηση, τότε δεν μιλάμε για εργατικό έλεγχο αλλά για συνδιαχείριση. Τέλος δεν μπορούμε να ξέρουμε αν, κατά τη γνώμη των συντακτών, τα όργανα αυτά θα είναι προϊόν της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης ή κυβερνητικό διάταγμα της κυβέρνησης που οραματίζονται.

Θέσεις για ΕΕ-ΟΝΕ

Όπως αναφέραμε στο πρόγραμμα δεν αναφέρεται η έξοδος από ΕΕ και ΟΝΕ.

Η συνιστώσα ΑΡΣΥΝΑ στην διακήρυξή της αναφέρει: «...είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με όλους τους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς (ΕΕ, ΟΝΕ και ΝΑΤΟ) στους οποίους συμμετέχει η χώρα και οι οποίοι εμποδίζουν τις βαθιές ριζοσπαστικές αλλαγές που απαιτεί η οικονομική και πολιτική συγκυρία».

Όμως και στην αρθρογραφία μπορούμε να δούμε καθαρά διατυπωμένες τις θέσεις αυτές. Ο Ρ. Ρινάλντι, γράφει: «Αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ-Ε.Ε., το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κλπ. είναι ορισμένα παραδείγματα».

Γίνεται από τα παραπάνω αποσπάσματα φανερή μια θολή διάθεση «σύγκρουσης» με την ΕΕ χωρίς να τονίζεται και να γίνεται αποδεκτό και ξεκάθαρο από μέρος του ΜΑΑ ότι, η ΕΕ είναι μια ένωση του κεφαλαίου και ένα γνήσιο επαναστατικό μέτωπο πολιτικών δυνάμεων και ανένταχτων αγωνιστών, θα πρέπει να έχει ως βασική θέση την έξοδο από αυτήν.

«Λαϊκή Εξέγερση-Να φύγει η κυβέρνηση-Μέτωπο-Υπάρχει άλλος δρόμος»

Το ΜΑΑ υιοθετεί, στις θέσεις, το παραπάνω σύνθημα ως κεντρικό στίγμα. Τα δυο πρώτα είναι λίγο πολύ κατανοητά και δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε. Αλλά για τα επόμενα δύο ας δούμε τι λένε οι θέσεις.

-για το Μέτωπο

Σε πρώτη φάση το Μ.Α.Α. δεν διακρίνει το κοινωνικό από το πολιτικό επίπεδο, αλλά βλέπει μια ευθεία σύνδεσή τους και υπαγωγή τους κάτω από μια κοινή ομπρέλα, αυτή του Λαϊκού Μετώπου (όπως οι ίδιοι το αποκαλούν). Συγκεκριμένα και σε ανακοίνωση για το κίνημα των πλατειών (22/6/11), αναφέρουν, πως ο λαϊκός παράγοντας «αναδεικνύεται στο κεντρικό πολιτικό υποκείμενο».

Το ΜΑΑ, είτε μέσω του προγράμματος που προβάλλει, είτε μέσω ενός πιο μίνιμουμ για να χωρέσουν και άλλοι, δεν μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Η απουσία κυβερνητικής πρότασης και πολιτικού προγράμματος που εκφράζει πραγματικά τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων, καθιστά το πρόγραμμά του, μια στείρα αντιπολιτευτική φλυαρία στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη περίπτωση η σοβαρή ταλάντευσή του γύρω από το ζήτημα του χρέους, της ΕΕ, της ΟΝΕ, η στήριξη της ΕΛΕ κλπ, μπορεί να οδηγήσει σε νέα υποταγή της Αριστεράς σε νέες αισχρές συγκυβερνήσεις με τα αστικά κόμματα.

Το Λαϊκό Μέτωπο, όπως το ονομάζουν, αποτελεί το πολιτικό και κοινωνικό όχημα της αλλαγής: «το οποίο θα μπορεί να στηρίξει την προοπτική μιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας ως εναλλακτική πολιτική λύση απέναντι στο σύστημα».

Έτσι και τα καθήκοντα του ΜΑΑ συνοψίζονται στο: «Η σημαντική συμβολή του σήμερα μπορεί να είναι στη μορφοποίηση μιας ευρύτερης αριστερής ενότητας που ξεπερνά κατά πολύ τα σύνορά του, στην ενσωμάτωση των τοπικών ή κλαδικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρύτερες τοπικές ή κλαδικές συμπαρατάξεις της αριστεράς.» (θέση 7).

Καταλήγουμε δηλαδή σε μία πρόταση για ένα πολιτικό μέτωπο «των πολιτικών μετώπων» και αυτό το συμπεραίνουμε από τις θέσεις που αναφέρουν συγκεκριμένα: «Πιστεύουμε ότι χρειάζεται, βαθμιαία έστω, να υπάρξει ένα σημείο συνάντησης και διαλόγου για τις αξίες, τις θέσεις, τις πρωτοβουλίες, για τη χρησιμότητα, για την ανασυγκρότηση μέσα από στάχτες για το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα: του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φίλων του ΚΚΕ, των διαφοροποιημένων από το ΠΑΣΟΚ, της ριζοσπαστικής οικολογίας, πολιτικών κινήσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.»(θέση 6).

Όπως γράφει και ο Ρ.Ρινάλντι, κατόπιν των Περιφερειακών εκλογών και της αποτυχίας Αλαβάνου στην Περιφέρεια Αττικής, αναφερόμενος στον αριστερό ψηφοφόρο, λέει: «Ψηφίζει ορισμένες πλευρές κάθε δύναμης της Αριστεράς και κάποιες άλλες ηθελημένα τις αγνοεί (που τις γνωρίζει καλά και τις απορρίπτει). Αυτό ήδη αποτελεί μια ενοποιητική υπέρβαση που δεν φαίνονται σε θέση να την κάνουν οι ηγεσίες της Αριστεράς στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος».

Άρα ξαναγυρνάμε στην τακτική, ενότητα για την ενότητα, αυτή που πάλι σύμφωνα με τις θέσεις οδήγησε στην αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια επαναφέρουν την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ (και της Αριστεράς γενικά), την από συναισθηματικούς λόγους ωθούμενη ενότητα, όχι την ενότητα στην βάση του κοινού ταξικού συμφέροντος, το οποίο απαιτεί και ένα συγκεκριμένο πολιτικό μεταβατικό πρόγραμμα. Βέβαια το ΜΑΑ δεν έχει θέση για αυτό, θα αναφέρουμε όμως, πως το ηγετικό στέλεχος της ΚΟΕ, Ρ. Ρινάλντι, θεωρεί «πλατφορμισμό» και «άρνηση συνολικού πολιτικού αγώνα» ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα, καθώς είναι «κατεβατό μαξιμαλιστικών αιτημάτων» (ο.π.,19/3/11). Σπεύδει όμως για το κίνημα των «αγανακτισμένων» να πει πως: «έθεσε στο κέντρο τον πολιτικό αγώνα. Με στοχοποίηση της κεντρικής πολιτικής εξουσίας και όλου του πολιτικού εποικοδομήματος με συνθήματα το «Φύγετε», «Έξω η τρόικα και το Μνημόνιο», «Δικαιοσύνη, να πάνε φυλακή όσοι τα έφαγαν», «Δεν δημιουργήσαμε εμείς το χρέος, στάση πληρωμών», θέτει μια κεντρική ατζέντα, ένα μεταβατικό πρόγραμμα μιας μεγάλης λαϊκής μεταπολίτευσης, μιας μεταπολίτευσης του λαού». (ο.π,11/6/11)

Προφανώς οι σύντροφοι του ΜΑΑ προτιμούν να κολακεύουν το αυθόρμητο και εγκλωβίζουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε μια αδιέξοδη ρεφορμιστική κατεύθυνση. Έτσι είναι ικανοποιημένοι ότι αφουγκράζονται τις μάζες και ότι δεν ανήκουν στην Αριστερά του συμβιβασμού ή του ιδεολογικού σεχταρισμού. Είναι χρήσιμο να επισημάνουμε ότι, δυνάμεις που φιλοδοξούν να είναι πρωτοπόρες στις μάχες του εργατικού κινήματος, είναι ασυμβίβαστο να συμπυκνώνουν την όλη τους πολιτική πρόταση σε δύο, τρία απλοϊκά συνθήματα της αυθόρμητης κίνησης των μαζών.

Το σχέδιο του Μ.Α.Α. για το «Μέτωπο», δεν έχει καμιά σχέση με την τακτική του ενιαίου εργατικού μετώπου. Είναι ξεκάθαρα ένα σχέδιο για ένα λαϊκό μέτωπο- ένα μέτωπο ταξικής συνεργασίας- και σε καμιά περίπτωση δεν στοχεύει στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων.

Η εμμονή του ΜΑΑ για «ακηδεμόνευτα» και «ειρηνικά» κινήματα, ωθείται από την αδυναμία κατανόησης της τακτικής του ενιαίου μετώπου και από την πίστη ότι υπάρχουν περιθώρια μεταρρυθμίσεων. Βέβαια, είναι υποκριτικό να στηρίζουν το «ακομμάτιστο» των αγανακτισμένων και στα μουλωχτά να περνούν τη γραμμή τους κρυμμένοι πίσω από πανό του dikaioma.gr και άλλων τέτοιων «πρωτοβουλιών», που έχουν γνωστή κομματική ταυτότητα. Δεν έκαναν αυτές τις μέρες, δυστυχώς, ούτε ένα πολιτικό βήμα πάνω από τη συνείδηση του κόσμου.

Ας δούμε εδώ και την άποψη του ΜΑΑ για το συνδικαλιστικό κίνημα. Παρά την πρόταση για «ένα βήμα συνάντησης και διαλόγου για ζητήματα εργασίας – συνδικαλισμού παρόμοιο με το αριστερό βήμα διαλόγου» υπάρχει σοβαρή ανακολουθία λόγων και έργων. Αρχικά δεν υπάρχει καμιά θέση για το, ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση της πολιτικής και οργανωτικής κατεύθυνσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Κατόπιν, ας δούμε την ανακοίνωση του ΜΑΑ ανήμερα της 5ης Μάη 2011, με τίτλο: «ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ», που προτείνει: «Η θέση «Πάμε Σύνταγμα – Παραμένουμε Σύνταγμα» είναι αυτή που πανικοβάλει την Κυβέρνηση και θα έπρεπε να προβληματίσει θετικά όλους». Ότι δηλαδή πράττει επί πολλές μέρες ο κόσμος έξω από το κοινοβούλιο… Όμως οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν έτσι απλά και το συνδικαλιστικό κίνημα δεν «ξεβρομίζει» από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας τόσο εύκολα. Να σημειώσουμε πως στις πρόσφατες Απεργίες, η στάση του ΜΑΑ χρίζει μελέτης. Κι αυτό γιατί σε μεγάλο βαθμό, το ΜΑΑ, έθεσε μοναδικό στόχο την συρροή στην πλατεία Συντάγματος (και τις πλατείες της επαρχίας), αφήνοντας έτσι σε δεύτερη μοίρα τις απεργιακές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις.

-για τον «άλλο δρόμο»…

Τέλος «ο άλλος δρόμος» δεν κατονομάζεται, αλλά φαίνεται πως δεν είναι άλλος από το Κοινωνικό Κράτος. Αυτό φαίνεται πως νοσταλγούν οι συνιστώσες του ΜΑΑ, παρόλο που ούτε οι αντικειμενικές-υλικές δυνατότητες υπάρχουν (και σε ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους θα αφανιστούν και τα τελευταία υπολείμματά του) και παρόλο που οι ίδιοι διαπιστώνουν πως η σημερινή κατάσταση της Αριστεράς, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι ενσωματώθηκε πολιτικά από την πολιτική του κοινωνικού κράτους του ΠΑΣΟΚ.

Για ένα τέτοιο «άλλο δρόμο» δεν απαιτούνται ιδιαίτερες πολιτικές συγκλίσεις, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες πολιτικές θέσεις και πρόγραμμα, δεν χρειάζεται μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αρκεί να βρισκόμαστε δεμένοι στις διαθέσεις των μαζών, να κάνουμε αντιπολίτευση και να αναπολούμε το σμπαραλιασμένο κοινωνικό κράτος, που θυσιάστηκε στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ξεκάθαρα το κείμενο των θέσεων αλλά και οι «ερμηνείες» των θολών σημείων καταμαρτυρούν ότι η πολιτική του ΜΑΑ είναι ξεκάθαρα σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης και δεν θέτει, ούτε στα λόγια, την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο «άφθαρτος» Α. Αλαβάνος φαντάζει ως ηγέτης του σχεδίου της «ένωσης» της κατακερματισμένης Αριστεράς.

Κάπου εδώ θα αναφέρουμε και έλξη από την Σπίθα του Μ. Θεοδωράκη. Σύντροφοι του ΜΑΑ, δείχνουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον πολιτικό σχηματισμό της Σπίθας. Ήδη από τα τέλη του 2010, σε άρθρο της σύνταξης του «Δρόμου» (4/12/10) διαβάζουμε πως η Σπίθα: «ως σύλληψη αλλά και ως πλαίσιο αρχικά διατυπωμένων θέσεων, εγγράφεται στον ογκούμενο ριζοσπαστισμό,…. Ενάντια στο πολιτικό σύστημα…» (!). Ή ακόμα: «Εκείνο που καταδεικνύεται, όμως, είναι ότι υπάρχει δρόμος σαν αυτόν που διανύει η Σπίθα» και «Τα διάφορα πατριωτικά, εθνικοαπελευθερωτικά του Μίκη, δείχνει να πιάνουν τόπο.…. Ο λόγος του αιχμηρότατος, συνεπαίρνει, κινητοποιεί, πολιτικοποιεί τους ανθρώπους.» (ο.π. 6/6/2011). Γίνεται φανερή μια συγκρατημένη έλξη προς τη Σπίθα και το πρόσωπο του Μ. Θεοδωράκη παραβλέποντας τις εθνικιστικές (και όχι μόνο) απόψεις της συγκεκριμένης πολιτικής δύναμης. Είναι απαραίτητο να επισημάνουμε ότι πίσω από τις κάθε λογής «υπερπατριωτικές εκφράσεις» της Σπίθας, κρύβεται η γραμμή της «εθνικής ενότητας» που είναι ξεκάθαρα η υποταγή της εργατικής τάξης στην «εθνική» της αστική τάξη, ως «πατριωτικό χρέος».

Παρόλα αυτά όμως το ΜΑΑ, μπορεί (και έχει στόχο) να εμβολίσει την εύθραυστη πολιτική συμμαχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και να ενσωματώσει διαρροές από το ΚΚΕ, το ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ.

Είναι έτοιμο να αξιοποιήσει το Αριστερό Βήμα και άλλες πρωτοβουλίες για την διεύρυνση του ΜΑΑ και αυτό γιατί και η ΕΛΕ, σύμφωνα με τις θέσεις, είναι: «μια αξιόλογη προσπάθεια, που υπερβαίνει τα όρια της αριστερής μετωπικής σύγκλισης σε ένα τόσο κεντρικό θέμα όπως το πρόβλημα του χρέους».

Φαίνεται και στην περίπτωση του ΜΑΑ, πως κάθε απόκλιση από την τακτική του ενιαίου μετώπου δρα αποπροσανατολιστικά στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.

Η πλατιά προπαγάνδιση του πολιτικού προγράμματος που έχουμε καταθέσει, ως κ.ο. Ανασύνταξη, η εξειδίκευση αυτών των προγραμματικών αρχών και η συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου στη βάση αυτού του προγράμματος είναι αναγκαία. Είναι το βαρύ φορτίο το οποίο πρέπει να κουβαλήσουν οι πρωτοπόρες πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές, ειδικά σήμερα που η κρίση επιταχύνει τις κοινωνικές διεργασίες και οξύνεις τις κοινωνικές αντιθέσεις. Λέμε ανοιχτά πως, η δύναμη που μπορεί να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα είναι η εργατική τάξη οργανωμένη σε εργατικά συμβούλια και η κυβέρνηση που βασίζεται στην εργατική τάξη που έχει φτάσει σε αυτόν το βαθμό οργάνωσης.