"Ελάτε να γίνουμε όλοι σαν τον Brevik, για να μη γίνουμε σαν το Brevik!"

Αναδημοσίευση από το RadicalDesire:

Αυτά που βρίσκω ανατριχιαστικά στην περίπτωση του Anders Brevik είναι δύο πράγματα. Το ένα αφορά την αντίδραση στην πράξη του: Δεν υπήρξαν λίγες "πολιτισμένες" ευρωπαϊκές αντιδράσεις που, αφού αρχικά απέδωσαν τη βομβιστική επίθεση σε φανατικούς ισλαμιστές, βρήκαν μετέπειτα ιδεολογικό καταφύγιο στην γνήσια διαστροφική λογική ότι στην ουσία ο Brevik λειτούργησε σαν φανατικός ισλαμιστής. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, ο αντι-ισλαμισμός του Brevik είναι ένας πολύ καλός λόγος όχι για να επανεξατάσει κανείς την αρνητική του προδιάθεση προς τους Μουσουλμάνους, αλλά, αντίθετα, για να εμμείνει σε αυτήν με έμφαση: η βία φέρνει βία, όλοι το γνωρίζουν αυτό· και ιδού, ο Brevik δεν έχει μόνο αιμοσταγές άδικο αλλά και κρυφό δίκαιο, διότι η αραβοποίηση της Ευρώπης, απόδειξη της οποίας είναι η δολοφονική πράξη του ίδιου, είναι όντως μια πραγματική απειλή για τον πολιτισμό. Ο Χριστιανισμός δεν απειλεί την Ευρώπη και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό παρά μόνο όταν νιώσει ότι απειλείται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μεταλλαχθεί σε Ισλαμισμό, και συνεπώς ο Ισλαμισμός είναι πράγματι αυτό που απειλεί την Ευρώπη, όχι μόνο όταν της επιτίθεται, αλλά και όταν του επιτίθεται η Ευρώπη. Πρόκειται για την απόλυτα παρανοϊκή έκφραση του zeitgeist μιας παραπαίουσας οικονομίας, κουρελιασμένων ψευδο-οραμάτων πολιτισμικής υπερβατικότητας, και κυρίως, της έμπρακτης απουσίας αλληλεγγύης και μέριμνας μεταξύ "γηγενών" Ευρωπαίων, η υπεραναπλήρωση και απάρνηση της οποίας απαιτεί, όπως συμβαίνει πάντοτε, έναν "εξωτερικό" και εξωτικοποιήσιμο εχθρό.

Σε ό,τι αφορά τώρα τον ίδιο τον Brevik, αυτό που βρίσκω ανατριχιαστικό είναι ένα δεύτερο παράδοξο. Το παράδοξο αυτό μπορεί να συνοψιστεί με αναφορά στην απόλυτη αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στο απόλυτα αδιαμεσολάβητο της βίας ως μέσου με την οποία εξολόθρευσε πάνω από εκατό ανθρώπους (και μόνο η ιδέα του ανθρώπου που αντέχει να πυροβολεί ανθρώπινα σώματα για πάνω από μία ώρα, το γεγονός ότι δεν σταματά λόγω φυσικής κούρασης, πόσω μάλλον λόγω ηθικής απέχθειας για τόσο κατά συρροή και όχι στιγμιαίο φόνο λέει πολλά) και τον απόλυτα διαμεσολαβημένο χαρακτήρα των στόχων της: κανείς, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει ακόμα αναρωτηθεί τι σημαίνει για κάποιον να μισεί αρκετά ώστε να σκοτώσει με τέτοιο τρόπο δεκάδες νέους, αλλά να μη μισεί αρκετά ώστε να σκοτώσει αυτούς που υποτίθεται ότι πραγματικά μισεί, δηλαδή μουσουλμάνους. Ο στόχος του Brevik, τα θύματά του, δεν ήταν ο ξένος, αλλά όσοι θεωρούνται υπεύθυνοι για τη φιλοξενία του. Δεν ήταν ο φαντασιακός φταίχτης ο ίδιος, αλλά ο διαμεσολαβητής του.

Με άλλα λόγια, από τη μία κινητοποιείται μια πολύπλοκη διαδικασία συμβολικής υποκατάστασης (νεολαία του κυβερνώντος κόμματος ως συνώνυμη της κρατικής πολιτικής, κρατική πολιτική ως συνώνυμη της ανεκτικότητας στους μουσουλμάνους, ανεκτικότητα στους μουσουλμάνους ως συνώνυμη της καταστροφής του ευρωπαϊκού πολιτισμού), από την άλλη όμως η διαδικασία αυτή εξέρχεται εντελώς από την σφαίρα της συμβολικής υποκατάστασης και μεταφράζεται φονικά πάνω στα πραγματικά ανθρώπινα σώματα των συμπατριωτών του: είναι σαν η σκηνή στην οποία ο Αβραάμ σφάζει ένα κριάρι αντί για το γιό του, χύνοντας το αίμα του "αλλότριου" αντί για αυτό του "οικείου", να μετατρέπεται σε μια εφιαλτική εκδοχή στην οποία ο πατριάρχης, έχοντας πειστεί απ' τη φωνή του Θεού ότι πρέπει να σφάξει ένα κριάρι, θεωρεί απαραίτητο να προτιμήσει να σφάξει το γιό του αντ' αυτού. Η μαύρη κωμωδία μιας τέτοιας εκδοχής δεν πρέπει όμως να μάς απομακρύνει από το πραγματικό διακύβευμα της παράδοξης επιλογής του Brevik, που δεν είναι άλλο απ' το να πετύχει αυτό ακριβώς που ήδη πέτυχε: να τρομοκρατήσει τόσο τους οικείους του λευκούς Ευρωπαίους για ένα διπλό σενάριο τρόμου (στο οποίο θα σφαχτούν είτε από τους Μουσουλμάνους, είτε από τους συμπατριώτες τους επειδή δεν σφάζουν τους μουσουλμάνους), ώστε να τους αναγκάσει να δουν στον μουσουλμάνο αυτόν που πρέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να πεθάνει.

Έτσι ερχόμαστε και στην αντικομμουνιστική φλέβα της σκέψης του Brevik, της οποίας την παράνοια βλέπουμε να αποκρυσταλλώνεται άψογα στο σενάριο του ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα του Κούμπρικ: ο διοικητής της αμερικανικής βάσης ενορχηστρώνει ένα ψευδές σενάριο επίθεσης των σοβιετικών ώστε να αναγκάσει τους συμπατριώτες του να συναινέσουν στην πυρηνική καταστροφή της ΕΣΣΔ όχι επειδή διαπιστώνουν ότι έχουν δεχτεί επίθεση, αλλά για να μην δεχτούν επίθεση αφού έχουν οι ίδιοι επιτεθεί πρώτοι. Η σκηνή στην αίθουσα πολέμου όπου ο στρατηγός που υποδύεται ο George C. Scott επιχειρηματολογεί στον εμβρόντητο πρόεδρο των ΗΠΑ ότι έστω και έχοντας ξεκινήσει κατά λάθος, η πυρηνική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ έχει ωστόσο δημιουργήσει ήδη μια κατάσταση που κάνει μια ενσυνείδητη και με όλα τα μέσα πυρηνική επίθεση αναγκαία, εκφράζει απόλυτα την παρανοϊκή μεν, λογικά όμως ατράνταχτη, λογική με την οποία ο Brevik μετέτρεψε την απίστευτης ωμότητας επίθεση κατά των συμπατριωτών του σε μέσο εκβιασμού της (ήδη αηδιαστικά εκβιάσιμης) ευρωπαϊκής κοινής γνώμης κατά των μουσουλμάνων εχθρών: H Ευρώπη καλείται να γίνει Brevik ακριβώς ώστε να μην ξαναβρεθεί μπροστά είτε σε Brevik, είτε σε αυτούς που πιθανό να θελήσουν να την εκδικηθούν για τους Brevik που ήρθαν και θα ρθουν.