Του Μάκη Γεωργιάδη
Πορείας ανηφορικής και δύσκολης, κατά κανόνα αχαρτογράφητης παρά τα πλήθη των στερεοτύπων που μπορεί να έχουν χαραχτεί για χρόνια στις συνειδήσεις. Σημασία έχει να κρατάς σφιχτά την πυξίδα και να χαράξεις τη ρότα με σωστό προσανατολισμό. Στιβαρά και αταλάντευτα, πάντα με την πίστη στο δίκιο αλλά και την αγωνία και την αμφιβολία συντρόφους πιστούς σε κάθε βήμα. Σαν απαραίτητα αντισώματα απέναντι στις πνιγηρές βεβαιότητες και τις πασπαλισμένες με ρινίσματα ονείρων αυταπάτες. Πράγματα, θα μου πεις, κομμάτι δύσκολα…
Βρέχει μολυβένιες μέρες. Βρέχει μολυβένιες σφαίρες… Το χώμα πίνει το νερό μέχρι που δε βαστάει άλλο. Κάτι τέτοιες ώρες κυλάνε τα ρυάκια, ενώνονται σε χείμαρρο για να καταλήξουν στον ποταμό. Κάτι τέτοιες ώρες ποτίζει η ιστορία τους δρόμους με το αίμα των νέων ανθρώπων και η οργή φουσκώνει και πλημμυρίζει τις πλατείες.
Θυμήσου τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη του Παρισιού. Το Δεκέμβρη της Αθήνας.. Οι τρεις μετανάστες, ο 15χρονος Αλέξης. Με διαφορά τριών χρόνων από το 2005 στο 2008, αλλά με τόσες ομοιότητες…
Οι προειδοποιητικές βολές του κράτους μηδενικής ανοχής και του κράτους έκτακτης ανάγκης. Το περίστροφο στον κρόταφο της νεολαίας, η κραυγές της απελπισίας και ύστερα οι νύχτες της φωτιάς. Οι χείμαρροι της νεανικής οργής ορμητικοί βρυχώνται σαν άγρια θηρία και απειλούν να καταπιούν τα πάντα. Οι εξεγέρσεις των απελπισμένων απειλούν να σαρώσουν το βασίλειο των χαρτογιακάδων που τους αποκαλούν «αποβράσματα και αλήτες» ή σχεδιάζουν να βγάλουν ακόμη και το στρατό στους δρόμους είτε κατοικούν στο Μέγαρο των Ηλυσίων είτε στο Μαξίμου. Οι τοίχοι γεμίζουν συνθήματα, οι δρόμοι αποκαΐδια και στάχτες. Μικρές εστίες που σιγοκαίνε για μέρες μέχρι να τις σβήσει αυτή η βροχή από μολυβένιες μέρες. Αυτή η βροχή χημικών και δακρυγόνων που υπενθυμίζει με κάθε δυνατό τρόπο τον διεξαγόμενο εσωτερικό πόλεμο…
Το προοίμιο της νέας βαρβαρότητας έχει γραφτεί. Στις δυτικές συνοικίες που βουλιάζουν και στα υποβαθμισμένα παρισινά προάστια επιχειρείται να γραφτεί μια ιστορία ανατροπής που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Στην καταιγίδα των καιρών ο μπούσουλας που υπήρξε ήταν τα αστέρια. Οι εμπειρικοί εξερευνητές του μέλλοντος χάθηκαν σε ατραπούς μηδενισμού και τυφλής βίας μόλις ο ουρανός καλύφθηκε και πάλι από τα βαριά μολυβένια του σύννεφα. Όταν ξαστέρωσε στρατιές ναυαγών σε στεριές και θάλασσες, αποκαμωμένοι από τις μάχες με τα κύματα ή τις λάσπες και τους ανέμους. Αποτραβήχτηκαν και χάθηκαν από το προσκήνιο τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν Δεν πίστεψαν σε κανέναν και σε τίποτα. Δεν εμπιστεύτηκαν κανέναν, έστω κι αν κάποιοι του σιναφιού μας διατείνονται ότι κατέχουν την απόλυτη επαναστατική αλήθεια. Δε βρήκαν διέξοδο ούτε στην αποθέωση της επαναστατημένης ατομικότητας, δεν πίστεψαν και δεν εμπιστεύτηκαν ούτε τη δύναμη τους ούτε τη συλλογική δράση ως απάντηση στην βαθιά καταπίεση και την άγρια καταστολή…
Ξαστέρωσε για λίγο, όμως τα σύννεφα βαριά και μολυβένια εξακολουθούν τον ίδιο σκοπό. Οι παλιοί γνώριμοι επανεμφανίστηκαν για ένα διάστημα στις πλατείες και τις παρελάσεις, λίγο μεγαλύτεροι πια, με το προσωνύμιο των «αγανακτισμένων». Η αλήθεια είναι πως και πολλοί από εμάς δεν τους εμπιστευτήκαμε κι άλλοι προσπάθησαν να επιβάλουν καλούπια και δασκαλίστικους τρόπους ενώ κάποιοι τρίτοι με θωπείες και κολακείες προσπάθησαν να τους προσεταιριστούν.
Τα ζητήματα όμως παραμένουν ανοιχτά και οι σχέσεις εμπιστοσύνης μπορούν να οικοδομηθούν με βάση την αναγκαιότητα της ανατροπής και το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Κομμάτι δύσκολο κι αυτό επίσης. Δύσκολο γιατί στα χρόνια της καταιγίδας, εκεί που το κόκκαλο έχει μουσκέψει και ο άνθρωπος έχει διαβρωθεί και αλλοιωθεί από την αλλοτρίωση, ακόμη και πολλοί από μας, από τους συντρόφους μας χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στους ίδιους μας τους εαυτούς, στα ιδανικά και τα πιστεύω μας. Χάσαμε την ικανότητα να εμπνέουμε και να εμπνεόμαστε ομφαλοσκοπώντας ατελείωτα. Όμως οι προκλήσεις των καιρών και της ιστορίας είναι μπροστά μας. Οι δυνατότητες για την ανατροπή οι περισσότερες από ποτέ. Δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα, αλλά είναι απαραίτητο για να ανοίξουν οι νέες διαβάσεις για την κατάκτηση με όραμα και επαναστατικό σχέδιο του κόσμου της ουτοπίας. Έχουμε χρέος να το κάνουμε κρατώντας σφιχτά την πυξίδα με το σωστό προσανατολισμό…
Βρέχει ασταμάτητα τις μολυβένιες μέρες. Τα αστραπόβροντα κι οι κεραυνοί ας είναι ο σύμμαχός μας. Όπως θα έλεγε κι ένας παλιός αγωνιστής που χάθηκε σημασία έχει να βλέπουμε τώρα που είναι σκοτάδι, όχι όταν έχει φως και μπορούν να δουν όλοι. Οι αστραπές και οι βροντές των εξεγέρσεων είναι ο σύμμαχος και ο βοηθός σε αυτό το πυκνό σκοτάδι και δεν πρέπει να τις φοβόμαστε…
Μάκης Γεωργιάδης
ΧΧΙΙ – Χ - 2012
Δημοσίευση σχολίου