Πυρακτωμένος ο Αύγουστος θαρρείς πως βάζει φωτιά στους ίδιους τους ίσκιους. Των ανθρώπων και των αντικειμένων ολόγυρα.
Δεν είναι αλήθεια οδυνηρό να διαπιστώνεις περπατώντας μέσα στο λιοπύρι πως ακόμη και ο ίσκιος σου έχει χαθεί;
Πως δε σε συντροφεύει πια ούτε η εξ αντανακλάσεως μοναδικότητα που προκαλεί το φως; Μέρα μεσημέρι σε έναν κόσμο χωρίς ίσκιους δεν παραπέμπει ευθέως στο σκοτάδι; Μικρές σκέψεις ακατέργαστης ανοησίας…
Οι ίσκιοι που χάνονται δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανθρώπων οι οποίοι λουσμένοι από το καλοκαιρινό φως μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με νεκρές φύσεις αποτυπωμένες στον καμβά ενός άγνωστου και υπερδραστήριου ζωγράφου. Νεκρές φύσεις σαν μια αμείλικτη συνέχεια της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Των ναπάλμ στο Γράμμο και στα περίχωρα του Μάι Λάι…
Οι νεκρές φύσεις που αποτυπώνουν τη βεβαιότητα της καταστροφής και της βαρβαρότητας όταν συμπλέκονται σφιχταγκαλιασμένες με το θάνατο.
Ζωή με βεβαιότητες, δομημένη πάνω σε βεβαιότητες. Μικρά απίθανα τουβλάκια να περιστοιχίζουν σταδιακά για χρόνια την κάθε ατομική έγκλειστη και ψευδεπίγραφη ευτυχία. Με τη βεβαιότητα ότι πρόκειται περί απόρθητου κάστρου ώσπου αυτό να καταρρεύσει χωρίς καν να κάνει πάταγο.
Ομοίως όπως καταρρέουν τα παιδικά παλάτια και τα κάστρα που χτίζονται στην άμμο και μετά έρχεται το κύμα για να διαλύσει και να τα σκεπάσει αλύπητα….
Έτσι έρχεται το κύμα για να καταπιεί φωνές και γέλια παιδικά και ο ήλιος να μεσουρανεί καίγοντας θαρρείς τους ίδιους τους ίσκιους. Αποτεφρώνοντας βεβαιότητες και νομοτέλειες.
Είναι εκπληκτικό πόσο αμέριμνα και χαρούμενα τα παιδιά παίζουν με τα κάστρα στην άμμο με τη δική τους βεβαιότητα ότι δεν θα τα γκρεμίσει το κύμα. Κι αν τυχόν τα γκρεμίσει ξανά από την αρχή.
Με αυτήν την ίδια την παιδική αφέλεια χτίσανε και οι ενήλικες τον δικό τους κόσμο και τώρα που το κύμα ξεπέρασε τους κυματοθραύστες διαλύεται ο κόσμος μέσα από τη διάψευση των βεβαιοτήτων.
Σωροί ερειπίων οι χτεσινές βεβαιότητες. Μέσα στον ορυμαγδό ίσως και να προλαβαίνεις να αναρωτιέσαι. Υπάρχουν ζωές για ξόδεμα; Ζωές πεταμένες στα αζήτητα, παρανάλωμα και καύσιμη ύλη μιας τερατόμορφης μηχανής με τα χαρακτηριστικά του κράτους και τη μυρωδιά αιματοβαμμένου χρήματος;
Μα με πόση αφοπλιστική βεβαιότητα μπορεί κάποιος να απαντήσει: ναι. Σε όποια πλευρά του ποταμού κι αν βρίσκεται. Οι μεν ομολογούν πως υπάρχουν κραυγάζοντας με αγωνία και οι δε το ομολογούν χωρίς αιδώ πια.
Με κυνισμό και απίστευτη χυδαιότητα.
Ναι. Μονάχα αναλώσιμες ζωές υπάρχουν πια. Στο «θαύμα» του λιμανιού της COSCO, στα διαλυμένα εργοστάσια. Στα φραουλοχώραφα όλης της Ελλάδας και όχι μόνο της Μανωλάδας. Εσχάτως υπάρχουν ζωές για πέταμα και στις ρόδες των ηλεκτρικών λεωφορείων. Υπάρχουν ζωές για ξόδεμα. Τόσο που η μοναδική βεβαιότητα να είναι πια η βαρβαρότητα.
Οι ίδιοι οι δρόμοι της ιστορίας είναι πια πυρακτωμένοι. Ανθρώπινες μορφές χωρίς τον ίσκιο τους να τους συνοδεύει μοιάζουν με οντότητες που έχουν πια απολέσει τη βεβαιότητα ότι παραμένουν άνθρωποι. Μοιάζουν πια με ψυχές περιπλανώμενες αιωνίως σε ένα δαντικό καθαρτήριο. Εγκλωβισμένοι σε ένα χώρο μεταξύ παραδείσου και Κόλασης σε μια κοινωνία λύκων η οποία καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο.
Οι καθημερινές διαψεύσεις των χτεσινών βεβαιοτήτων και η αδυναμία να στηριχτείς σε ένα άλλο σύστημα νομοτελειών προδικάζει τη μεγάλη μάχη που είναι μπροστά. Ο καθένας είναι πια το ενεργό υποκείμενο της ιστορίας και είναι στο χέρι του και επιλογή του να κάνει το βήμα για να ξεκολλήσει ο τροχός από τις λάσπες.
Δεν υπάρχει όμως προεξοφλημένη βεβαιότητα για την επιτυχία. Αυτό βάζει και τα δύσκολα. Όταν μάθεις να ζεις με τις βεβαιότητες είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις την πρακτική του χτες. Ίσως πάρει καιρό να πάρουν σχήμα και μορφή οι νέες καταστάσεις που κι αυτές με τη σειρά τους αναπότρεπτα θα οδηγήσουν στην οικοδόμηση νέων βεβαιοτήτων πέρα από τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση. Ίσως να πάρει πολύ καιρό…
Μόνο για μια βεβαιότητα δεν πρέπει σε όλο αυτό το διάστημα να πάψεις να είσαι σίγουρος όσο κι αν σε ωθούν να το κάνεις. Να απωλέσεις τη σιγουριά και τη βεβαιότητα πως είσαι άνθρωπος. Άνθρωπος ναι, με άλφα κεφαλαίο και όχι ένας ασήμαντος αριθμός όπως προσπαθούν να σε πείσουν. Άνθρωπος που η ζωή του έχει αξία και όχι κάποια τιμή την οποία καθορίζουν ασφαλιστικές εταιρείες. Άνθρωπος που η ζωή του δεν είναι για ξόδεμα, αλλά αν είναι να ξοδευτεί ας είναι για να γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας και όχι για την πλουσιοπάροχη επιβίωση των δυναστών αυτού του κόσμου.
Αν και σε αυτήν την περίπτωση η σωστή λέξη δεν είναι το ξόδεμα αλλά η αυτοθυσία…
Μάκης Γεωργιάδης
XX- VIII – 2013
Δημοσίευση σχολίου